.Οι αετονύχηδες του κράτους

Η επικοινωνιακή επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται σε μια παλιά συμβουλή του Αμερικανού προέδρου Χάρι Τρούμαν, ο οποίος έλεγε στους συνεργάτες του «αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους». Αυτό κάνουν τώρα και για τους «παράτυπους τίτλους σπουδών», εμπλέκοντας μια ορθή απόφαση της κ. Μαριέττας Γιαννάκου, η οποία δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Ο νόμος του 2007 προέβλεπε ότι όλα τα πτυχία 2004-2008 επί της ουσίας δεν υφίστανται και «για την απονομή τους λαμβάνονται υπ’ όψιν μόνον οι βαθμοί των γραπτών πτυχιακών εξετάσεων», αυτών που (κακώς) δεν έγιναν. Δηλαδή πτυχία εκείνης της περιόδου δεν υπάρχουν. Αυτά που κατατέθηκαν είναι –νομικώς τουλάχιστον– πλαστά. 

Η απόφαση της νυν κυβέρνησης, όπως διαβάσαμε στην καλά πληροφορημένη σε αυτά τα θέματα «Αυγή», είναι για εξετάσεις μόνον όσων «έχουν εντοπιστεί στο Δημόσιο με παράτυπους τίτλους σπουδών» και όχι για την πιστοποίηση όλων των πτυχίων, όπως προέβλεπε η αρχική απόφαση. Με άλλα λόγια, κάποιοι χωρίς τυπικώς εγκεκριμένο πτυχίο (ασχέτως αν το πήρε πληρώνοντας ή όχι) κατέλαβαν τη θέση άλλων που τυπικώς τουλάχιστον ήταν «πιστοποιημένοι». Ολα τ’ άλλα είναι φιοριτούρες για να μπερδεύονται οι εύπιστοι της πρώτης φοράς.

Η βασικότερη όμως λαθροχειρία στην ανακοίνωση του κ. Νίκου Φίλη είναι ιδεολογική. Μιλά περί «νοσηρών φαινομένων στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, την οποία παρέδωσαν βορά στις ορέξεις των αετονύχηδων της αγοράς, προκειμένου να γίνει πραγματικότητα η προγραμματική διακήρυξη του κ. Μητσοτάκη για μαθητές-πελάτες σε σχολεία σούπερ μάρκετ πώλησης αλλοιωμένων τίτλων σπουδών και εργασιακές σχέσεις ζούγκλας, υπό τις απειλές και τους εκβιασμούς των ιδιοκτητών τους».

Οχι ότι δεν υπάρχουν «αετονύχηδες της αγοράς», όπως σημειώνει με τον συνήθη «επαναστατικό λυρισμό» του ο κ. Φίλης. Γεμάτη είναι η Ελλάδα από δαύτους. Μόνο που αυτοί ήταν υπό την εποπτεία του κράτους και, όπως αναφέρεται στα πρακτικά της ΕΔΕ, «οι καθηγητές του Δημοσίου, που ήταν μέλη ή επικεφαλής των εξεταστικών επιτροπών (σ.σ. που έδιναν τα πλαστά πτυχία), προέβαιναν σε αλλοιώσεις βαθμών αλλά και σε “αλλαγές ολόκληρου του γραπτού” σε εξετάσεις». 

Και δεν είναι μόνον αυτό: Οι φύλακες-άγγελοι του κράτους, αυτοί που θα μας προστάτευαν από τους «αετονύχηδες της αγοράς», όταν πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, έπεσαν στα μαλακά: «Δύο εκ των τεσσάρων έχουν συνταξιοδοτηθεί, ενώ ο ένας τέθηκε σε αυτοδίκαιη αργία και στη συνέχεια –για να αποτραπεί η επάνοδός του με τον νόμο Κατρούγκαλου– σε προσωρινή αναστολή άσκησης καθηκόντων, αγνώστου διάρκειας. Ο τέταρτος ασκεί κανονικά τα καθήκοντά του ως διευθυντής ΙΕΚ» («H Καθημερινή», 16.1.2016).

Το μόνο καλό που θα βγει από την υπόθεση προκύπτει από ένα άρθρο που διαβάσαμε χθες στην «Αυγή»: «Υπάρχουν υπόνοιες για έναν υπάλληλο ότι μπήκε στο Δημόσιο χωρίς να σκαμπάζει γρυ από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μιας και το πιστοποιητικό το “αγόρασε” από το παραμάγαζο της ιδιωτικής εκπαίδευσης; 

Τον καλείς και του ζητάς να σου δουλέψει πάνω σ’ ένα excel. Τα καταφέρνει; Εχει καλώς και επιστρέφει στη δουλειά του. Δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα; Τον στέλνεις σπίτι του ή όπου ο νόμος προβλέπει. Τόσο απλά, τόσο δίκαια και τόσο νόμιμα» (26.5.2016).

«Απλή, δίκαιη και νόμιμη» η αξιολόγηση στο Δημόσιο; Πρόοδος..

. ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Ως πότε αυτή η αβεβαιότητα;

Από την αρχή της κρίσης, αγωνία όλων ήταν να γνωρίζουμε πού και πότε τελειώνει, να ξέρουμε πόσο έχουν μειωθεί τα εισοδήματά μας, πόσο αυξήθηκαν οι φόροι, πόσο έπεσε η αξία της περιουσίας μας – ιδιωτικής και εθνικής. Ακόμη δεν μάθαμε· δεν μπορούμε να λογαριάσουμε το αποτέλεσμα των τελευταίων χρόνων και της τελευταίας συμφωνίας που επετεύχθη στις Βρυξέλλες την Τρίτη. Από τον Ελληνα συνταξιούχο, μισθωτό, άνεργο και επιχειρηματία έως τον ξένο επενδυτή, πρέπει να περιμένουμε ακόμη για να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε και πώς θα πορευθούμε.

Μετά το τελευταίο Eurogroup αναμένουμε ότι η χώρα θα πάρει την επόμενη δόση του δανείου και θα μπορεί να εκπληρώσει άμεσες ανάγκες τον Ιούλιο. Απ’ εκεί και πέρα, όμως, είναι πολλές οι μεταβλητές που θα κρίνουν πόσο επηρεάζεται η ζωή του καθενός. Πρωτίστως, θα χρειασθεί χρόνος για να αξιολογηθούν τα μέτρα που ψήφισε στο πολυνομοσχέδιο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ώστε να μπορούμε να πούμε τι θα μας κοστίσουν αλλά και εάν θα υπάρξει κάποιο όφελος απ’ αυτά. Ολοι περιμένουμε το χειρότερο· σημαντικότερο, όμως, είναι το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε.

Η αβεβαιότητα παρατείνεται και από το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής σκηνής δεν έχουν πει τον τελευταίο τους λόγο. Τα μέλη της τρόικας βρίσκονται σε μια τιτανομαχία μεταξύ Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Γερμανίας για την ανάγκη ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Το αποτέλεσμα θα είναι κορυφαίας σημασίας για εμάς. Την ίδια ώρα, οι δανειστές επιμένουν σε «διορθώσεις» σε μέτρα που μόλις πέρασαν από τη Βουλή. Μένει να δούμε πόσο σοβαρές είναι οι διαφορές και εάν η διαφωνία θα θέσει σε κίνδυνο την εκταμίευση της δόσης. 

Αλλο άγνωστο σημείο είναι κατά πόσον η κυβέρνηση θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της και πώς θα εφαρμόσει μέτρα με τα οποία διαφωνούσε μεγαλοφώνως στο παρελθόν. Ισως η προσφιλής τακτική του Πάνου Καμμένου προδίδει τις διαθέσεις της. Ενώ αυτός και το κόμμα του ψήφισαν την αύξηση του ΦΠΑ σε νησιά, λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα –σε ακροατήριο στη Σύρο– κατακεραύνωνε το μέτρο ως «εγκληματικό». 

Κατανοητή η ανάγκη να δημιουργείται σύγχυση όταν κυβερνητικά στελέχη επιδιώκουν να διαχειριστούν τη δυσκολία της ανακολουθίας τους. Δεν μας βοηθάει, όμως, να καταλάβουμε εάν τα μέτρα που ψηφίστηκαν θα εφαρμοσθούν και με ποιο αποτέλεσμα.

Τα συνδικάτα δεν έχουν πει την τελευταία λέξη όσο αφορά τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό και εργασιακό καθεστώς, καθώς και στις προβλεπόμενες ιδιωτικοποιήσεις. Θα υπάρξει εργασιακή ειρήνη ή περισσότερη αβεβαιότητα; Τα δικαστήρια, επίσης, μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό. Και πόσα έσοδα θα συγκεντρώσει το κράτος από τους υψηλότερους φόρους, μέσα σε συνεχόμενη ύφεση; 

Μόνο η εφαρμογή της συμφωνίας θα μπορέσει να ανατρέψει την έλλειψη εμπιστοσύνης καταθετών που απέσυραν χρήματα από το τραπεζικό σύστημα και εταιρειών που πάγωσαν τις δραστηριότητές τους· ο μεγάλος όγκος μη εξυπηρετούμενων δανείων και ληξιπρόθεσμων χρεών στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία θα παραμείνει άλυτο πρόβλημα όσο δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο και οι τράπεζες δεν μπορούν να λειτουργούν όπως θα έπρεπε. Οι Ελληνες πλήρωσαν υψηλότατο τίμημα τα τελευταία χρόνια. Ας αναλογιστούν όσοι αποφασίζουν την τύχη μας ότι είναι καιρός να τελειώνει η αβεβαιότητα. 

 ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Δημοσκόπηση: Χαώδης διαφορά ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ - Μεγάλη έκπληξη από Ζωή Κωνσταντοπούλου

Πρώτη στην πρόθεση ψήφου εμφανίζεται η Νέα Δημοκρατία η οποία προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ με 8 ποσοστιαίες μονάδες, σύμφωνα με τη νέα δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για λογαριασμό του ΣΚΑΪ.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκεντρώνει ποσοστό 25,5%, έναντι του 17,5% που προσελκύει η Κουμουνδούρου, ενώ τρίτο κόμμα παραμένει η Χρυσή Αυγή, που ανέβασε τα ποσοστά της στο 7%. Τέταρτο έρχεται το ΚΚΕ με 5,5% και ακολουθούν Δημοκρατική Συμπαράταξη με 4,5% και Ένωση Κεντρώων με 4%.
Εκτός «δημοσκοπικής Βουλής» παραμένουν, όπως και στην προηγούμενη δημοσκόπηση, ΑΝΕΛ και Ποτάμι, που συγκεντρώνουν αμφότερα 2%.
Περισσότεροι από τους μισούς (54%) προβλέπουν πως η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές.

Σε ό,τι αφορά την πορεία της χώρας, το 80,5% των Ελλήνων πιστεύει πως τα πράγματα κινούνται προς την λάθος κατεύθυνση και ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν θα καταφέρει να βγάλει την χώρα από το μνημόνιο ακόμη κι αν εξαντλήσει την τετραετία. 

Σχεδόν 9 στους 10 Έλληνες είναι δυσαρεστημένοι από τις επιδόσεις της κυβέρνησης, το ίδιο κλίμα επικρατεί και στην δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ, αφού 7 στους 10 ψηφοφόρους της αριστερής παράταξης δεν είναι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση που εξέλεξαν. Ωστόσο το 44% προτιμά η συγκυβέρνηση να ολοκληρώσει την τετραετία ενώ, στον αντίποδα, το 41% επιθυμεί την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών.

Διαπραγματεύσεις

Για τις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, το 72% των ερωτηθέντων θεωρεί πως οι διαβουλεύσεις καθυστέρησαν με αρνητικές επιπτώσεις για την χώρα και το 41% εκτιμά ότι οι αποφάσεις που ελήφθησαν στο τελευταίο Eurogroup είναι αρνητικές για την Ελλάδα.
Απαισιοδοξία επικρατεί και σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, αφού το 74% προβλέπει ότι η κατάσταση των νοικοκυριών θα χειροτερεύσει μέσα στους επόμενους 12 μήνες.

.Εμφυλιοπολεμικό κλίμα με διαταγή Τσίπρα;

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κυρίτσης που επιβεβαίωσε τον ταξικό πόλεμο που διεξάγει η αριστερά με την αστική τάξη έχει το εξής βιογραφικό:

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Εξαρχειώτης με καταγωγή από την Ήπειρο και την Αχαΐα. Σπούδασε στο Πάντειο. Από το 1988 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αυγή και από το 2007 στο Κόκκινο 105,5. Εργάστηκε επίσης στον ΣΚΑΪ, στον Αδέσμευτο Τύπο και ως ευθυμογράφος στα περιοδικά ΜΕΝ και ΚΛΙΚ, στην Athens Voice, ενώ κείμενα του έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό Γαλέρα και στην ιταλική εφημερίδα Manifesto. 

Πριν ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία εργαζόταν ως μαρμαράς και ως υπάλληλος σε βιβλιοπωλείο. Εντάχθηκε στην Αριστερά στα μαθητικά του χρόνια, οργανωμένος στον Ρήγα Φεραίο. Είναι ιδρυτικό μέλος και πρώην μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού. Ιδρυτικό μέλος και πρώην της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη φράση τα λέει όλα και μην παρεξηγηθούν οι Εξαρχειώτες, δεν είναι ασφαλώς όλοι ίδιοι. Ο Εξαρχειώτης από κούνια Κυρίτσης, ο κατά δήλωσή του δημοσιογράφος, στρατευμένος κατά κύριο λόγο στο κόμμα, έκανε τη δήλωση της εβδομάδας ή μάλλον του μήνα. Και είναι πράγματι πολύ σημαντικό ότι βγήκε και μίλησε τόσο ξεκάθαρα, βγήκε και επιβεβαίωσε ότι βρίσκονται μπροστά σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο.

Έγραψε λοιπόν: «Οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας, δηλαδή το αστικό μπλοκ και οι μιντιακές του εκπροσωπήσεις, είχαν συνηθίσει επί δεκαετίες να τοποθετούν την Αριστερά σε ένα εξαιρετικά βολικό γι' αυτούς σχήμα, εξαιρετικά επιτυχημένο, μάλιστα, στο μέτρο που μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς το έχει ενσωματώσει απόλυτα.

 Με βάση αυτό το "βαρκιζαϊκό σχήμα", η Αριστερά οφείλει να έχει μια αναμενόμενη, μονοκόμματη και ευκόλως αντιμετωπίσιμη μετωπική προσέγγιση των πραγμάτων και να ηττάται ηρωικά. Και μετά να εισπράττει συγχαρητήρια και σεβασμό -όπως το σημερινό ΚΚΕ- για τη σταθερότητα των απόψεων και των πρακτικών της».

Και προσθέτει: «Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της ΝΔ και όχι των απελπισμένων σπιν του: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων».

«Γι' αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους... μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει» κατέληξε.

Αυτό ακριβώς ισχύει και μπράβο του που το ξεκαθάρισε. Όσοι ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα είναι για τον Κυρίτση και την παρέα των Εξαρχείων οι εχθροί που θα πρέπει να πληρώσουν ακριβά την επιλογή τους. Το 40% του ελληνικού λαού είναι για τον «δημοσιογράφο» οι «μένουμε Ευρώπη» που θα πρέπει να επιβαρυνθούν από τα σκληρά μέτρα.

Βεβαίως είναι περιττό να πούμε ότι τόσο του κόβει αφού από το δημοψήφισμα και μετά έχουν μεσολαβήσει πολλά που μάλλον ο Κυρίτσης δεν τα έχει πάρει καν χαμπάρι. Όπως π.χ. ότι όσοι είπαν «όχι» στο δημοψήφισμα, αυτό μέσα σε λίγες ημέρες μετατράπηκε σε «ναι» με την κωλοτούμπα του Τσίπρα. Και με τις τελευταίες κυβιστήσεις βεβαίως που τον έχουν καταστήσει τον... ηγέτη των «μένουμε Ευρώπη». Δεν το πήρε χαμπάρι ο Κυρίτσης, απολαμβάνει τον βουλευτικό του θώκο.

Ή μήπως το έχει πάρει χαμπάρι, αλλά στήνει εμφυλιοπολεμικό κλίμα με διαταγή του Τσίπρα; Γιατί τελικά αυτό συμβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει μέσα σε ένα χρόνο να διχάσει πραγματικά τον κόσμο, αν και τελευταία οι υποστηρικτές του έχουν μειωθεί δραματικά. Ωστόσο, ο ταξικός εχθρός θα είναι πάντα εδώ, η αστική τάξη θα είναι πάντα ο μπαμπούλας της ψευτοαριστεράς.

 Κι εδώ πρέπει ο αστικός κόσμος να ορθώσει το ανάστημά του. Να δείξει κατ' αρχάς ποιος είναι και τι έχει προσφέρει στην Ελλάδα. Όπου χάθηκε η αστική τάξη, χάθηκε και η χώρα. Δείτε στα κομμουνιστικά κράτη τι συνέβη, δείτε τι γίνεται στην Κούβα και στη Βενεζουέλα, τα τελευταία απομεινάρια του ανύπαρκτου σοσιαλισμού.

Η αστική τάξη δεν είναι οι λεφτάδες των βορείων προαστίων, όπως σκόπιμα «πουλάει» στο λαό ο Κυρίτσης και η παρέα του. Αστική τάξη είναι οι προκομμένοι σ' αυτόν τον τόπο. Είναι οι άνθρωποι της εργασίας που παράγει αποτέλεσμα, της καινοτομίας, της υγιούς επιχειρηματικότητας που δίνει δουλειά σε χιλιάδες. Είναι οι νοικοκυραίοι της Ελλάδας και οι πατριώτες που καμιά ψευτοαριστερά δεν μπορεί να τους στερήσει την αγάπη τους για τη χώρα.

Έχει λοιπόν δίκιο ο Κυρίτσης και καλά έκανε και βγήκε να τα πει. Έχουμε ταξικό πόλεμο. Με τους Εξαρχειώτες του μπάφου και της τεμπελιάς. Με τους ψευτοδημοσιογράφους των κομματικών οργάνων. Με τους βολεμένους ψευτοαριστερούς που έχουν μια περιουσία. Με τους πρεφαδόρους του δήθεν προοδευτικού κινήματος που προσκύνησαν στους δανειστές με την πρώτη πίεση.

Είμαστε σε ταξικό πόλεμο με τους αργόσχολους και αμόρφωτους αιώνιους φοιτητές, τους λιγδερούς ψευτοεπαναστάτες με τα λεφτά του μπαμπά που όρμησαν στην εξουσία και τρώνε με χρυσά κουτάλια στήνοντας το μαγαζάκι τους.

Η αστική τάξη λοιπόν, αλλά και όλες οι υγιείς κοινωνικές τάξεις, ανεξαρτήτως του αν ψήφισαν «ναι» ή «όχι» στο δημοψήφισμα – παρωδία οφείλουν να είναι απέναντι σε όλους τους... δήθεν Βελουχιώτηδες που θα πούλαγαν όμως και τη μάνα τους. Τουλάχιστον ο Άρης πήρε παράσημα στο πεδίο της μάχης. Δεν ήταν αρνητής στράτευσης, ούτε Καρανίκας ή Κυρίτσης.

Και σίγουρα όλοι μαζί πρέπει να συνασπιστούν απέναντι στη νέα «τουρκοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ» για να θυμηθούμε τις μεγαλειώδεις δηλώσεις μιας άλλης εκπροσώπου της αριστερής διανόησης, της Άννας Βαγενά.

Πόλεμο άνοιξαν, λοιπόν, πόλεμο θα έχουν. Να είναι σίγουροι, όμως, ότι υποπρολετάριους χωρίς σκέψη, χωρίς όραμα και χωρίς τσαμπουκά ή φαντασία για μια καλύτερη Ελλάδα δεν πρόκειται να μας κάνουν.

.Στη λογική του «ώριμου φρούτου»... επιστρέφει η ΝΔ

Αν υπάρχει ένα σύνθημα που πρέπει να κυριαρχεί στην πολιτική ζωή αυτό είναι το «φύγετε». Μια εκπληκτική σε δύναμη και ουσία λέξη την οποία είχε χρησιμοποιήσει επιτυχώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από εβδομάδες.

Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι στη Νέα Δημοκρατία η στρατηγική πλέον έχει φύγει από το... «φύγετε» και επιστρέφει στη λογική του «ώριμου φρούτου». Θα πετάνε κατά καιρούς κάτι για εκλογές αλλά δεν θα καίγονται ιδιαίτερα. Να περάσει το καλοκαίρι, τα μπάνια του λαού και μετά βλέπουμε, είναι το σκεπτικό της ηγεσίας της ΝΔ.

Τις επόμενες ημέρες ο Κ. Μητσοτάκης θα πάει στο Λουξεμβούργο και θα συναντήσει την Άνγκελα Μέρκελ. Θα της παρουσιάσει το σχέδιο της ΝΔ για την Ελλάδα, αλλά μη φανταστείτε κάποιες φανταστικές ιδέες που θα κάνουν τα αφεντικά της Ευρώπης να εγκαταλείψουν τους «πρόθυμους ηλίθιους» του ΣΥΡΙΖΑ και να ρισκάρουν με τη ΝΔ. Θα της πει της καγκελαρίου, λένε οι φήμες, ότι το μείγμα πολιτικής που επελέγη δεν είναι καλό και πρέπει να αλλάξει.

 Ό,τι λέει και ο Τσίπρας δηλαδή που υπογράφει με το δεξί και κάνει το σταυρό του με το αριστερό. Αλλά όταν οι δανειστές δε θέλουν να ακούσουν την κυβέρνηση γιατί να ακούσουν την αξιωματική αντιπολίτευση; Όταν δεν ακούνε έναν ολόκληρο λαό που στενάζει, σιγά μην ακούσουν τον Κυριάκο.

Το πρώτο κρας τεστ με την Άνγκελα γίνεται υπό το βάρος της ιδεολογικής σύγχυσης που επικρατεί στη ΝΔ. Όταν όλη την ατζέντα την έχει πάρει ο Αλέξης, τι απέμεινε στον Κυριάκο για να πει στην «σκληρή» Μέρκελ;

Και γενικώς: Τι άλλο σου μένει ως αντιπολίτευση από το να απογυμνώσεις την κυβέρνηση από τα επιχειρήματά της, να δείξεις στον κόσμο το πραγματικό της πρόσωπο, να αναλύσεις το πρόγραμμα που εφαρμόζεται και τις ιδεοληψίες που κυριαρχούν ώστε να αντιληφθεί ο ελληνικός λαός ότι η χώρα οδηγείται σε καταστροφή;

Αντί λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης να κόβει βόλτες άνευ ουσίας στην Ευρώπη, μήπως να κάνει καμιά μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα; Μήπως να βγάλει το κοστούμι και το ύφος των δέκα καρδιναλίων και να αποκτήσει μια, όσο μπορεί, λαϊκή εικόνα; Καλός ο μεταρρυθμιστικός τόνος και οι «σιδερωμένες» ιδέες και πολιτικές, όμως, αυτό που χρειάζεται η ΝΔ είναι να ξαναβρεί την ψυχή της. Να κερδίσει ξανά τους νοικοκυραίους, τους μικροεπιχειρηματίες, τους ανθρώπους της προκοπής.

Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη βάλει φράγματα: Είναι το «εμείς οι φτωχοί και εσείς οι πλούσιοι». Είναι το «εσείς οι Ευρωπαίοι που είπατε ναι κι εμείς οι Έλληνες που πολεμάμε και αντιστεκόμαστε στους κακούς».

Τι μένει λοιπόν στον Κυριάκο από το «φύγετε»; Και γιατί να το εγκαταλείψει δηλαδή; Επειδή υπογράφτηκε μια συμφωνία – συνταγή αποτυχίας; Επειδή δεν θα γίνουν άμεσα πρόωρες εκλογές; Το «φύγετε» πρέπει να είναι το κεντρικό και κορυφαίο σύνθημα της ΝΔ γιατί μόνο έτσι μπορεί να ξυπνήσει ο κόσμος και να αποτρέψει μια ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στη χώρα.

Μην εγκαταλείπουν λοιπόν στη Συγγρού το «φύγετε» γιατί αλλιώς θα «φύγουν» όσοι Νεοδημοκράτες πιστεύουν ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Χρειάζεται αρετή και τόλμη η ελευθερία από τα δεσμά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το έχουν καταλάβει ακόμη στη ΝΔ;

.Τι σημαίνει η συμφωνία του Eurogroup για την ελληνική οικονομία

«Μιά στο καρφί και μια στο πέταλο» χτυπούν οι επιχειρηματίες μετά τη συμφωνία που ήρθε η κυβέρνηση με τους δανειστές τα ξημερώματα της Τετάρτης στις Βρυξέλλες.

Το στίγμα το δίνει με ανάλυση του για το τι σημαίνει η συμφωνία το ΕΒΕΑ το οποίο επισημαίνει χαρακτηριστικά τα εξής:

-«Το κλείσιμο της συμφωνίας στο Eurogroup της 24ης Μαΐου, αποτέλεσε μια βαθιά ανάσα για την ασθμαίνουσα ελληνική αγορά».

«Εκλεισε η παρένθεση της αβεβαιότητας»

Καλοπροαίρετα, μπορεί κανείς να ισχυριστεί, ότι με τις αποφάσεις του Eurogroup της 24ης Μαίου 2016, τουλάχιστον έκλεισε η παρένθεση της προ διετίας ολοκλήρωσης της πέμπτης αξιολόγησης του 2014. 

Μετά τη συμφωνία της Ελλάδας με τους δανειστές στις Βρυξέλλες, είναι γεγονός ότι οι προσδοκίες αυξάνονται. Οι χρηματιστηριακές αξίες αναμένεται να ανέβουν και οι αποδόσεις στα ομόλογα να αποκλιμακώθουν ακόμα περισσότερο από το πρώτο τετράμηνο του έτους.

Πιό σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι η επανένταξη των ελληνικών κρατικών τίτλων στο Ευρωσύστημα θα οδηγήσει σε μείωση του κόστους χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών με όφελος που υπολογίζεται στα 5 δισ. ευρώ.

Ορισμένα βραχυπρόθεσμα μέτρα, είναι θετικά για την ελληνική οικονομία, όπως η επιστροφή των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που βρίσκονται στην κατοχή της ΕΚΤ και συνολικά του Ευρωσυστήματος.

Οι επιχειρηματίες προσδοκούν τα χρήματα της διπλής δόσης των 10,3 δισ. ευρώ να εξυπηρετήσουν την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών της γενικής κυβέρνησης στον ιδιωτικό τομέα που ανέρχονται σε 5,7 δισ. ευρώ, βελτιώνοντας τις συνθήκες ρευστότητας.

Επίσης, μελλοντικά, η συμμετοχή των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωτράπεζας μπορεί να δώσει "αέρα" 3,5-4 δισ. ευρώ και να περιστείλει το κόστος δανεισμού για το Ελληνικό Δημόσιο και τις επιχειρήσεις ενώ σταδιακά θα μπορούσαν να περιοριστούν και τα capital controls.

Σε ομηρεία

Την ίδια στιγμή όμως ασκούν έντονη κριτική - "κατηγορούν" την κυβέρνηση σημειώνοντας ότι " έδωσε «γη και ύδωρ» στους δανειστές για να λάβει τελικά υπό όρους μια ενισχυμένη δόση 10,3 δις ευρώ και ένα οδικό χάρτη - υποσχέσεις - για το χρέος της που θα σχεδιάζεται για τα επόμενα τρία χρόνια".

Στην πραγματικότητα, σημειώνουν,  έγιναν πλήρως δεκτές οι τρεις βασικές απαιτήσεις των δανειστών με ένα Μνημόνιο διαρκείας, ένα Υπερταμείο ομηρίας και μετάθεση της ρύθμισης του χρέους.

Με το πρώτο, η ελληνική αγορά βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση επιβολής μέτρων και υφεσιακής εκκρεμότητας. Με το δεύτερο, τίθεται σε ομηρεία ο εθνικός πλούτος, αφού έως και το 2115 δεσμεύεται η ελληνική δημόσια περιουσία από το Υπερταμείο, που ουσιαστικά ελέγχεται από τους δανειστές. Με το τρίτο, ικανοποιείται η απαίτηση της Καγκελαρίας, να διευθετηθεί η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους μετά τις Γερμανικές εκλογές.

55 δισ. ευρώ η παραοικονομία

Οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι η συμφωνία οδηγεί στη βελτίωση του κλίματος στην οικονομία, θέτουν όμως το ερώτημα "μπορεί όμως η βελτίωση του κλίματος από μόνη της να φέρει ανάκαμψη";

Και σημειώνουν ότι "με τους νέους φόρους τιμωρείται η επιχειρηματικότητα και η ιδιοκτησία, και φυσικά τιμωρούνται οι συνεπείς φορολογούμενοι. Την ίδια στιγμή, βέβαια, η παραοικονομία ξεπερνά τα 55 δις, δηλαδή πάνω από μισό Μνημόνιο, εκ των οποίων τα 20 δις αντιστοιχούν σε απώλειες από το λαθρεμπόριο, το παρεμπόριο και το διασυνοριακό εμπόριο, 8 δις από εισφοροδιαφυγή, 7 δις από Φ.Π.Α., και 21 δις από απώλειες του Α.Ε.Π".

Οι δεσμεύσεις

Επίσης οι επιχειρηματικές οργανώσεις ασκούν κριτική για τις ελληνικές δεσμεύσεις.

Πρώτον το υπερμνημόνιο διαρκείας προσφέρθηκε στους δανειστές με δέλεαρ το χρέος και τον "κόφτη" με μέτρα σε αναμονή.

Δεύτερον, η συμφωνία στο Eurogroup ξεκινά την αντίστροφη μέτρηση για τον οδικό χάρτη της ρύθμισης του χρέους, αλλά με επώδυνη επιτήρηση για δεκαετίες.

Τρίτον, η δόση είναι 10,3 δις ευρώ, που θα δοθεί υπό όρους και σε 2 υποδόσεις 7,5 τον Ιούνιο και 2,8 δις ευρώ το Σεπτέμβριο.

Τέταρτον, για το χρέος υπήρξαν μόνο δηλώσεις για ένα οδικό χάρτη.

Πέμπτον, υπάρχει η εκκρεμότητα για το εάν το ΔΝΤ θα συμμετάσχει στο Πρόγραμμα

Υπενθυμίζεται, ότι η πρόταση του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος είναι για περίοδο χάριτος 40 ετών ως το 2060, με αναστολή αποπληρωμής τόκων και κεφαλαίου ευρωπαϊκών δανείων ως το 2040, διαμόρφωση του κυμαινόμενου επιτοκίου στο 1,5% και επιμήκυνση της ωρίμανσης των ελληνικών ομολόγων ως το 2080.

 Με το υφιστάμενο καθεστώς και μετά τη δεκαετή περίοδο χάριτος 2011-2020, οι δανειστές για τα 322 δις ευρώ χρέους, απαιτούν τόκους 158 δις ευρώ έως το 2030. Τα ετήσια ποσά και οι δόσεις που οφείλει να καταβάλλει το ελληνικό κράτος από το 2021 και μετά την περίοδο χάριτος, χωρίς ρύθμιση της αποπληρωμής και με το ΑΕΠ σε επίπεδα κρίσης, επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο.

Ο ρόλος του ΔΝΤ

Αυτό λοιπόν που δεν αποφασίστηκε είναι ένα ουσιαστικό πακέτο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Ενδεχομένως, η αντικατάσταση κάποιων δανείων του Δ.Ν.Τ. με φθηνότερη χρηματοδότηση από τον ESM και η έναρξη της συζήτησης για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, ίσως αποτελέσει μια παραχώρηση, ώστε το Δ.Ν.Τ. να συμμετάσχει οικονομικά στο πρόγραμμα, νωρίτερα από τον Σεπτέμβριο. 

Το Δ.Ν.Τ. θεωρεί την ελάφρυνση χρέους, ως βασικό σημείο για τη μείωση των στόχων επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος. Άλλωστε, και οι περισσότεροι οικονομολόγοι συντείνουν στην άποψη, ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα στο 3,5% είναι ανέφικτος και ότι πιο εφικτός εμφανίζεται ο στόχος μέχρι 2%.

.Κομισιόν: Kαι «συμπλήρωμα» μνημονίου για να δοθεί η δόση του Ιουνίου

Μια πρώτη αποτίμηση των αποτελεσμάτων του χθεσινοβραδινού μαραθώνιου Eurogroup κάνει η Κομισιόν σε ανακοίνωσή της, στην οποία επισημαίνει ότι πρέπει να εκπληρωθούν όλα τα προαπαιτούμενα, προκειμένου να εκταμιευτεί η πρώτη υποδόση.

«Με την πλήρη εφαρμογή των προαπαιτούμενων που εκκρεμούν και την ολοκλήρωση των εθνικών διαδικασιών, η εκταμίευση της πρώτης δόσης (7,5 δισ. ευρώ) θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο» αναφέρει η Κομισιόν.

Ωστόσο, υπηρξε σημείο στην ανακοίνωση, στο οποίο γινόταν λόγος για «supplemental Memorandum of Understanding», για το οποίο η Κομισιόν έσπευσε να διευκρινίσει ότι αναφέρεται σε «συμπληρωμένο» μνημόνιο και όχι «συμπληρωματικό»:
«Με ένα συμπληρωμένο μνημόνιο συμφωνίας (supplemental Memorandum of Understanding), το οποίο πρόκειται να εγκριθεί σύντομα από το διοικητικό συμβούλιο του ESM, θα συμπληρωθεί το πλαίσιο για την υλοποίηση του προγράμματος» επισημαίνει η Κομισιόν. 

Ουσιαστικά, πρόκειται για την οριστικοποίηση των εκκρεμοτήτων από την ελληνική πλευρά, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Τα «αγκάθια» είναι κάποιες αλλαγές στο ασφαλιστικό, οι ιδιωτικοποιήσεις με πρώτη και καλύτερη την υλοποίηση της συμφωνίας για το Ελληνικό, τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά και αλλαγές στον εφαρμοστικό νόμο.

Οι παραπάνω δεσμεύσεις, μαζί με τον κόφτη δαπανών, τα νέα πακέτα προαπαιτούμενων του Σεπτεμβρίου (για το υπόλοιπο δόσεων 2,8 δισ. ευρώ) και της δεύτερης αξιολόγησης, αλλά και όλες τις άλλες «προσαρμογές» στο μνημόνιο (πχ εξαίρεση προσφυγικών δαπανών, ρήτρα υπεραπόδοσης κ.λπ.) θα περιέχονται στο «συμπληρωμένο μνημόνιο», όπως αναφέρει και η Κομισιόν.

Στην ανακοίνωση της Κομισιόν αναφέρεται ότι «η συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Eurogroup αποτελεί ένα αποφασιστικό βήμα σε πολλά επίπεδα. Όχι μόνο ανοίγει το δρόμο για την εκταμίευση της δεύτερης δόσης του προγράμματος του ESM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) που ανέρχεται σε 10,3 δισ. ευρώ, αλλά και για μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους, που θα εφαρμοστούν σταδιακά.

Πάνω απ' όλα, θα χρησιμεύσει για τη δημιουργία των συνθηκών αποκατάστασης της εμπιστοσύνης, πράγμα το οποίο είναι απαραίτητο για μια βιώσιμη οικονομική ανάκαμψη στην Ελλάδα.

Τέλος, η διοίκηση του ΔΝΤ επιβεβαίωσε την πρόθεσή της να συστήσει στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ να εγκρίνει συμφωνία πριν από το τέλος του έτους, με την οποία υποστηρίζεται η εφαρμογή των συμφωνηθέντων δημοσιονομικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα.

Φτάνει πια ο εξευτελισμός της Ελλάδας!

Οι μάσκες έχουν πέσει εδώ και καιρό. Οι Συριζαίοι... μετά των ψεκασμένων έχουν πουλήσει και την ψυχή τους, για να μην πούμε και τη μάνα τους, για την εξουσία. Η δήλωση – μνημείο ανηθικότητας του Π. Καμμένου για τον ΦΠΑ στα νησιά είναι απλά η επιβεβαίωση ότι οι άνθρωποι δεν ορρωδούν προ ουδενός. Απλά ο καθένας από αυτούς το λέει με διαφορετικό τρόπο.

Πριν λίγο καιρό ο Τσίπρας το είπε... αυταπάτες. Τις προάλλες, ο Δραγασάκης μίλησε για τον πολιτικό ρεαλισμό στον οποίο εισέρχεται η κοινωνία και η οικονομία. Πιο... μπρουτάλ ο Πάνος ο ακομβίωτος τα είπε πιο χύμα ενώ ορισμένοι βουλευτές απλά έβαλαν τα κλάματα και πόνεσε η ψυχή τους για τα μέτρα που ψηφίζουν, όχι όρθιοι αλλά μπουσουλώντας.

Όλη αυτή η κωμωδία απλά αποδεικνύει ότι αυτή η κυβέρνηση όχι μόνο πρέπει να πάει φυλακή σούμπιτη για εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Πρέπει να σβηστεί και από τα κατάστιχα της ιστορίας διότι δεν έχει τον πολιτικό ή κοινωνικό ανδρισμό να παραδεχθεί ότι έκανε λάθη πριν. Ότι όσα έλεγε από το 2010 και μετά ήταν ένα εγκληματικό λάθος. Ότι η αριστερή τους ιδεολογία ήταν τόσο ψεύτικη όσο ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός που πίστεψαν στα μικράτα τους. 

Ότι ο Τσίπρας, ο Καμμένος και η παρέα τους είχαν ως μοναδικό στόχο να καταλάβουν την εξουσία. Το κατάφεραν με τα ψέματά τους αλλά τώρα που είναι καβάλα στ' άλογο είναι τόσο άτολμοι που δεν τολμούν να ξεγυμνωθούν μπροστά στους πολίτες και να πουν: «Ναι κύριοι, κάναμε λάθος. Και για τα μνημόνια, και για τα νταούλια, και για τους Μερκελιστές, και για τις κρεμάλες, και για τους ψεκασμένους, και για τα επεισόδια που προκλήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια».

Να βγουν και να πουν αν έχουν μια σταλιά φιλότιμο: «Σας κοροϊδέψαμε αλλά δεν το θέλαμε. Πιστεύαμε ότι θα είναι διαφορετικά αλλά την πατήσαμε». Ούτε αυτό δεν μπορούν να πουν γιατί απλά είναι οι χειρότεροι αμοραλιστές που πέρασαν ποτέ. Ο Αλέκος Αλαβάνος το είπε πιο καθαρά: «Είναι η πιο ξεπουλημένη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ».

Όμως, αυτά είναι διαπιστώσεις. Δυστυχώς το ιστορικό λάθος έγινε, το έγκλημα συνετελέσθη, πάμε παρακάτω και η απόδοση ευθυνών γι' αργότερα. Τώρα προέχει η αποτίμηση της ζημίας και η προσπάθεια να μη γίνει μεγαλύτερη. Κυρίως δε προέχει να πειστεί ο ελληνικός λαός ότι αυτό που έγινε το 2015 ήταν λάθος και πρέπει να διορθωθεί. 

Πρέπει ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει τι έχει κάνει. Θέλει να συνεχίσει να βρίζει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τα 40 χρόνια εξουσίας; Ας το κάνει. Θέλει να μη βλέπει μπροστά του τον Μητσοτάκη ή την Φώφη. Ας μην τους βλέπει. Θέλει να κρίνει το πολιτικό σύστημα και τα λάθη που έχει κάνει; Ας το πράξει κι αυτό. Δεν έχει κανένα δικαίωμα ο ελληνικός λαός να συνεχίζει να στηρίζει ένα θέατρο σκιών που παριστάνει την κυβέρνηση.

Η χώρα, η πατρίδα μας χρειάζεται στιβαρή ηγεσία. Χρειάζεται όραμα, ιδέες, προσπάθεια από το πρωί ως το βράδυ. Χρειάζεται κυρίως αλήθεια κι όχι άλλες αυταπάτες. Φτάνει πια ο εξευτελισμός της Ελλάδας!

.Ιδεολογική αμηχανία στη ΝΔ

Μετά από ένα τέτοιο «Βατερλό» της κυβέρνησης Τσίπρα θα έπρεπε κανονικά η αξιωματική αντιπολίτευση να έχει βγει στα «κάγκελα». Δεν αρκεί δηλαδή ένα twitt του Κουμουτσάκου ή μια – δυο ανακοινώσεις για τα μάτια του κόσμου. Ούτε βεβαίως το εύστοχο χιούμορ του Άδωνι μπορεί να σώσει την επικοινωνιακή ανεπάρκεια της Νέας Δημοκρατίας μετά από το Eurogroup.

To Μαξίμου βγάζει ανακοινώσεις πανηγυρικού χαρακτήρα για τη συμφωνία και γενικώς επικρατεί σιγή ιχθύος. Περιμένουμε δηλαδή από τον κόσμο να καταλάβει ότι ο Σόιμπλε έκανε ξανά με τα κρεμμυδάκια τον Τσακαλώτο και την ίδια στιγμή έχουν αρχίσει όλοι να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση κατήγαγε νίκη λαμπρά.

Πότε ακούμε ότι θα βγούμε στις αγορές. Πότε ότι θα γεμίσει λεφτά η αγορά από τον Μ. Ντράγκι. Πότε ότι θα πληρωθούν τα χρέη σε όλους και πότε ότι το ελληνικό χρέος βρήκε το δρόμο του και λύθηκε οριστικά και αμετάκλητα. Η ΝΔ... άφαντη. 

Ούτε να εξηγήσει τι συμβαίνει, ούτε να κάνει τις δικές της σοβαρές εκτιμήσεις για το που πάει η χώρα, ούτε να συνθέσει το δικό της «αφήγημα». Ακόμη περιμένουμε πότε θα μας ανακοινώσει ο Κυριάκος το πρόγραμμά του για την οικονομία, για τις επιχειρήσεις, για την ανεργία. Ακόμη και για το προσφυγικό δεν έχουμε σαφή εικόνα του τι συμβαίνει στη Λ. Συγγρού. Τι σκέφτεται να κάνει για ένα πρόβλημα που θα υπάρχει χρόνια;

Όμως, το βασικό πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ότι ο Τσίπρας του έχει «κλέψει» τα επιχειρήματα. Είτε μας αρέσει είτε όχι η ολοκλήρωση της «κωλοτούμπας» του πρωθυπουργού τον έχει κάνει πιο ελκυστικό στο χώρο του λεγόμενου μεταρρυθμιστικού κέντρου. Από τη μια δηλαδή ο Τσίπρας έχει «τρυγοβολήσει» όλο το παλαιό ΠΑΣΟΚ κι από την άλλη με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του έχει αφαιρέσει από τη ΝΔ το πλεονέκτημα να διαμορφώνει αυτή την ατζέντα που αφορά στις αγορές, στις ιδιωτικοποιήσεις, σε μέτρα που χαρακτηρίζονται «δεξιά».

 Δηλαδή που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς ότι θα έπαιρνε μια αριστερή κυβέρνηση. Κι εδώ που τα λέμε ό,τι δεν τόλμησε (ή ότι δεν άφησαν κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι) να κάνει η κυβέρνηση της δεξιάς το έκανε μέσα σε λίγους μήνες η κυβέρνηση του Τσίπρα. Και υπερταμείο 99 ετών και σκληρές ιδιωτικοποιήσεις κόντρα στους συνδικαλιστές, και φορολογικά μέτρα. Ακόμη και τη σύμβαση για το Ελληνικό θα ψηφίσει η Βουλή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, κόντρα σε επιχειρηματίες που μπλόκαραν την επένδυση για δικούς τους λόγους.

Γενικώς επικρατεί μια ιδεολογική αμηχανία στη ΝΔ για το πώς θα αντιμετωπίσουν τον «νέο Τσίπρα». Όχι δηλαδή τον «αριστερό Τσίπρα» που τον είχαν του χεριού τους και μπορούσαν να χαράξουν διαχωριστικές γραμμές. Αλλά τον «δεξιό Τσίπρα» που μπορεί να χάνει το ακροαριστερό του ακροατήριο (Λαφαζάνη, Ζωή, Σακοράφα κ.λπ.) αλλά γίνεται απόλυτος κυρίαρχος στον κεντροδεξιό χώρο, ίσως και ακόμη παραπέρα.

Αν, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ξεκαθαρίσει σύντομα τι θέλει ο ίδιος και που θέλει να πάει τη ΝΔ, θα έχει πρόβλημα όσο περνά ο χρόνος. Πρέπει να ξεκαθαρίσει το πρόγραμμα του κόμματος, τις βάσεις που θέλει να κτίσει την Ελλάδα, πώς θα πείσει τους πολίτες να τον ψηφίσουν. Διότι αν στο δίλημμα «δεξιός Κυριάκος» ή «δεξιός Αλέξης» που έτσι κι αλλιώς θα κάνουν τα ίδια, η απάντηση είναι εύκολη. Τον Αλέξη που δεν είναι κι από τζάκι, δεν φέρει το βαρύ όνομα της Αγίας Οικογένειας και δεν έχει εμπλοκές του παρελθόντος.

.Οι νέες αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ

Εντάξει! Να αθωώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω βλακείας –αυτό δεν είναι το άλλο όνομα της «αυταπάτης»;– για την πρώτη καταστροφική περίοδο της διακυβέρνησής του, όπως το ζήτησε ο πρωθυπουργός. Αλλά τι θα γίνει με τη δεύτερη περίοδο, εκείνη του μπαγιάτικου σοσιαλισμού, που οψίμως προωθεί ο κ. Αλέξης Τσίπρας; Διότι οι πρώτες αυταπάτες της διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω τίναξαν στον αέρα τις λιγοστές ελπίδες ανάκαμψης της οικονομίας και οδήγησαν τη χώρα στην ασφυξία των capital controls. Οι νέες αυταπάτες μπορεί να μας κοστίσουν ακόμη πιο ακριβά.

Υπήρξε μια αποστροφή του πρωθυπουργού στη Βουλή την περασμένη Κυριακή (8.5.2015), που δυστυχώς –ίσως επειδή απευθυνόταν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ– πέρασε απαρατήρητη. «Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες», είπε ο κ. Τσίπρας, «αριστερό και ριζοσπαστικό δεν είναι να φαντασιώνεσαι μια ιδεατή κοινωνία (...) αλλά να ματώνεις για να δημιουργήσεις –έστω σιγά σιγά αλλά σταθερά– τις συνθήκες όπου θα μπορέσουν να ευδοκιμήσουν αλλαγές υπέρ της προστασίας των δικαιωμάτων των πολλών».

 Με άλλα λόγια: αντίο ριζοσπαστική Αριστερά με τις φαντασιώσεις «ενός άλλου κόσμου, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός», καλημέρα, σοσιαλδημοκρατία με τις σταδιακές αλλαγές και διακηρύξεις του στυλ «αριστερή, προοδευτική πολιτική στις μέρες μας είναι αυτή που παλεύει για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μοιραστούν δίκαια τα βάρη αλλά και τα οφέλη της προσδοκώμενης ανάπτυξης».

Καλοδεχούμενη και αυτή η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, αν και μας ζάλισε με τις γυροβολιές: από το «ή εμείς ή αυτοί» φτάσαμε στην έκκληση προς τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη «Είμαι ανοιχτός, αν θέλετε, να συναντηθούμε, να συζητήσουμε». 

Αλλά το πρόβλημα είναι πως από όλες τις εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας ο κ. Τσίπρας επέλεξε τη χειρότερη, την πιο παρωχημένη. Ετσι ανακάλυψε ότι «ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση είναι η τόνωση της ενεργού ζήτησης και όχι οι περικοπές στις δαπάνες», σε μια χώρα που ακόμη και το 2015 η ιδιωτική κατανάλωση ήταν περίπου 70% του ΑΕΠ (το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση των «28», μετά την Κύπρο), όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε.-28 ήταν 57%. 

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμπιεστούν και άλλο τα εισοδήματα, αλλά ότι η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό προς τις επενδύσεις· το ποσοστό του εγχώριου εισοδήματος που πάει για επενδύσεις στην Ελλάδα (11% του ΑΕΠ) είναι το χαμηλότερο στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση των «28» (μέσος όρος 19% του ΑΕΠ). Εξάλλου η ζήτηση τα καταφέρνει μια χαρά μόνη της και χωρίς τις «ενέργειες» της κυβέρνησης. Λίγο πήγε να ανακάμψει η οικονομία (πριν τη χαντακώσει ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης) και η ιδιωτική κατανάλωση, μεταξύ Ιουνίου 2013 και Ιουνίου 2014, αναπήδησε κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. 

Το κλειδί, λοιπόν για την ανάκαμψη της οικονομίας δεν είναι η κατανάλωση που «ενεργώς» θέλει να αυξήσει ο κ. Τσίπρας, αλλά οι επενδύσεις που ενθέρμως πολεμά η κυβέρνησή του. Δεν υπάρχει απόπειρα προκοπής σ’ αυτόν τον τόπο που να μην έχει υπονομευτεί από τα παλικάρια της Πρώτης Φοράς. Από τις επενδύσεις για την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές μέχρι το γκολφ της Αφάντου, οι υπουργοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να φράξουν κάθε διέξοδο της Ελλάδας από την κρίση. 

Μια κυβέρνηση καφενειακού σοσιαλισμού δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα στο ξέφωτο. Οποιο δόγμα κι αν διακηρύσσει ότι ασπάζεται. Η σοσιαλδημοκρατία, που οψίμως ασπάζεται ο κ. Τσίπρας, έχει διανύσει πολύ δρόμο. Εχει επεξεργαστεί θέσεις που στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν φαντάζονται. Πότε θα τις μάθουν και αυτές;

.Σύγχρονη Αριστερά, σύγχρονη Δεξιά

Π​​ότε άραγε θα ξεμπερδέψει η χώρα με τις ιστορικές της εκκρεμότητες; Πόσο καιρό θα χρειασθεί ακόμη, δέκα, είκοσι χρόνια;

Βρισκόμαστε στο 2016. Ο κόσμος γύρω μας έχει αλλάξει θεαματικά. Οι Κινέζοι έχουν γίνει πρακτικοί καπιταλιστές, το Βιετνάμ διοργανώνει επίσημες επισκέψεις για επενδυτές και η Κούβα... το σκέπτεται. 

Οι γειτονικές μας χώρες βίωσαν το όνειρο του υπαρκτού σοσιαλισμού και τώρα προσπαθούν με όρεξη, με νύχια και με δόντια, να καλύψουν το έδαφος που έχασαν και να μας φτάσουν. Εμείς συζητάμε ακόμη μήπως ήταν χαμένη ευκαιρία ότι δεν πήγαμε από τη λάθος πλευρά της Ιστορίας το 1944, εκείνοι θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ, πολύ άτυχους.

Στην Ελλάδα του 2016 ένας κόσμος είναι ακόμη προσκολλημένος στον Εμφύλιο, στον Βελουχιώτη, στη δολοφονία του Λαμπράκη και σε άλλα σύμβολα και επεισόδια. Αυτό ήταν κατανοητό το 1974, το 1981, άντε το 1985. Το κομμάτι της κοινωνίας που ένιωσε αποκλεισμένο από το «σύστημα» και βίωσε την καταπίεση των μηχανισμών του κράτους έως το τέλος της δικτατορίας είχε οργή μέσα του. 

Από τότε, όμως, έχουν περάσει πολλές δεκαετίες. Η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα δημοκρατίας εδώ και πολύ καιρό. Τα ξερονήσια είναι έρημα και κουβαλάνε μνήμες, αλλά δεν θα ξανανοίξουν, γιατί έκλεισε μια για πάντα αυτός ο κύκλος.

Η Δεξιά και το Κέντρο ζήτησαν τις συγγνώμες τους για εκείνη την περίοδο. 

Η Δεξιά με τους ιδεολογικούς της εκπροσώπους έφτασε στο σημείο να ντρέπεται να συμμετάσχει στον δημόσιο διάλογο για το τι συνέβη τη δεκαετία του 1940. Μια μερίδα της μεταλλάχθηκε τόσο πολύ από την αγωνία να πάει με τον ρουν των γεγονότων, που λίγο έλειψε να βάζει και εκείνη πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη στα γραφεία της, να υιοθετεί άκριτα αντιδυτικά σλόγκαν και να διαγωνίζεται σε λαϊκισμό.

Η Ιστορία είναι για τους ιστορικούς τώρα πια, που ελπίζουμε ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις. Η μνήμη είναι συλλογική και τη σεβόμαστε, αλλά δεν μπορεί να δικαιολογεί καμία ανηθικότητα ή ακρότητα ούτε και να γίνεται φθηνό εργαλείο προπαγάνδας. 

Αυτός ο τόπος ενώθηκε με πολύ κόπο. Η εθνική συμφιλίωση επήλθε και ολοκληρώθηκε τη δεκαετία του 1980. Είναι εγκληματικό να ανοίγουν πάλι πληγές, να διχάζεται ένας λαός ξανά το 2016. Το ίδιο γραφικοί είναι βεβαίως και εκείνοι που βλέπουν εφιάλτες ενός τρίτου και τέταρτου γύρου, λες και μια «χύμα» αλλά ευρωπαϊκή χώρα σαν την Ελλάδα θα μπορούσε ποτέ να μπει στον ζουρλομανδύα ενός αυταρχικού νεοσταλινικού μοντέλου.

Χρειαζόμαστε μια σύγχρονη Αριστερά, όχι την εθνολαϊκίστικη εκδοχή που ζήσαμε. Και μια σύγχρονη Δεξιά, που δεν θα ντρέπεται γι’ αυτά που πιστεύει και δεν θα μοιάζει με μια μπαρόκ αριστεροδεξιά εκδοχή αστικού κόμματος.

«Κόφτης» στη βουλή

Αυτόματος κόφτης στο κοινοβούλιο πέφτει πλέον καθώς η συμφωνία κυβέρνησης και δανειστών για να κλείσει η αξιολόγηση είναι όπως αναφέρουν οι πληροφορίες η ενεργοποίηση του κόφτη όταν δεν πιάνονται οι συμφωνηθέντες δημοσιονομικοί στόχοι (πρωτογενή πλεονάσματα) με βάση προεδρικά διατάγματα που θα επιτρέπουν την αυτόματη περικοπή δαπανών που θα προτείνει η κυβέρνηση.

Η γνωμάτευση που θα κρίνει την ενεργοποίηση ή όχι του κόφτη θα στηρίζεται στα στοιχεία της Eurostat που θα ανακοινώνονται κάθε Απρίλιο και θα αφορούν το προηγούμενο έτος.

Το νομοσχέδιο που θα περιλαμβάνει τις προβλέψεις για το δημοσιονομικό κόφτη, καθώς και τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της αξιολόγησης θα ξεκινήσει να συζητείται στην αρμόδια επιτροπή της βουλής την Πέμπτη, ενώ την Τετάρτη αναμένεται να συνεδριάσει και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά τα λοιπά το δεύτερο αυτό νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα οι βασικότερες διατάξεις του θα περιλαμβάνουν τη νέα φορολεηλασία με κύριο χαρακτηριστικό τις αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, καθώς και τη δημιουργία νέου Ταμείου αποκρατικοποιήσεων που θα αντικαταστήσει το ΤΑΪΠΕΔ στην κατεύθυνση της διαχείρισης του συνόλου της ακίνητης και κινητής περιουσίας του δημοσίου.

Η σπουδή της κυβέρνησης να ξεκινήσει τη συζήτηση του νομοσχεδίου αυτού την Πέμπτη και Παρασκευή στην επιτροπή οικονομικών της βουλής και να την ολοκληρώσει στην ολομέλεια το Σαββατοκύριακο με την ψήφισή του την Κυριακή το βράδυ σχετίζεται με το ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θέλει να πάει στο Eurogroup της 24^ης Μαΐου με ψηφισμένα τα προαπαιτούμενα ώστε να κλείσει και τυπικά η αξιολόγηση.

.Tρώμε... αμάσητα τα αριστερά μνημόνια

Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά και δείχνουν μια βασική αιτία της κατάρρευσης της χώρας. Δείχνουν κυρίως την μεθόδευση που έγινε τα τελευταία χρόνια προκειμένου η Αριστερά να υφαρπάξει την εξουσία, να μετατραπεί σε ΠΑΣΟΚ και να κυβερνά χωρίς κανείς να μπορεί να αντιδράσει για την… επιστροφή στο παρελθόν.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία:

·Την πενταετία 2011-2015 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα 27.103 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών, δηλαδή 15 κατά μέσο όρο καθημερινά.

·Η ελληνική αστυνομία διέθεσε για τις κινητοποιήσεις αυτές (αθροιστικά) 702.443 αστυνομικούς, δηλαδή περίπου 25 για την «καθεμία».

·Το 2011 πραγματοποιήθηκαν 5.910 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών σε όλη τη χώρα, στις οποίες διατέθηκαν συνολικά 120.078 αστυνομικοί.

·Το 2012 πραγματοποιήθηκαν 5.654 διαδηλώσεις και διατέθηκαν 171.423 αστυνομικοί.

·Το 2013 έγιναν 6.231 διαδηλώσεις και κινητοποιήθηκαν 162.743 αστυνομικοί.

· Το 2014 έγιναν 5.198 διαδηλώσεις και απαιτήθηκαν 139.719 αστυνομικοί.

· Το 2015 έγιναν 4.110 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών, για τις οποίες διατέθηκαν συνολικά 108.479 αστυνομικοί.

·Στην Αθήνα και κυρίως στο κέντρο, πραγματοποιήθηκαν το 2010 4.268 συγκεντρώσεις, οι περισσότερες από τον Μάιο και μετά.

·Το 2011 έγιναν 1.705 συγκεντρώσεις, το 2012 1.563 συγκεντρώσεις, το 2013 1.594, το 2014 1.362, το 2015 1.157, ενώ τους πρώτους δύο μήνες του 2016 έγιναν 219 συγκεντρώσεις.

·Βεβαίως, δεν ήταν όλες οι εκδηλώσεις μαζικές: Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΑΔΑ, πάνω από 1.000 άτομα είχαν 61 διαδηλώσεις το 2012, 72 διαδηλώσεις το 2013, 58 το 2014, 72 το 2015 και 16 το πρώτο δίμηνο του 2016.

Προφανώς δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι τα μνημόνια έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους, τον έβγαλαν από τη βόλεψή του και τον οδήγησαν στο να διεκδικήσει αυτά που πίστευε ότι δικαιούνταν. Και φυσικά το δικαίωμα στην απεργία, την πορεία, τη διαδήλωση είναι σεβαστά απ’ όλους. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με αυτό που η αριστερά έκανε σύνθημα και το περιέφερε χρόνια πολλά, μέχρι να υφαρπάξει την εξουσία.

 Είναι αυτό που λένε «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Μπροστά στο νόμο αυτό δεν υπάρχουν τα δικαιώματα των υπολοίπων πολιτών για ελεύθερη πρόσβαση στις δουλειές τους. Δεν υπάρχει το δικαίωμα των καταστηματαρχών να βγάλουν λίγα χρήματα προκειμένου να μη βάλουν λουκέτο.

Ούτε υπάρχει το δικαίωμα του κράτους να μην πληρώνει δισεκατομμύρια αυτές τις κινητοποιήσεις. Και ακόμη πιο σημαντικό: Οι διαδηλώσεις αυτές δεν ήταν μαζικές ώστε να δικαιολογηθεί το κλείσιμο δρόμων και η παρεμπόδιση της ζωής των πόλεων. Σκεφτείτε το εξής: Το 2012 στην Αθήνα έγιναν 1.563 διαδηλώσεις αλλά μόνο οι 61 από αυτές είχαν πάνω από 1.000 άτομα. Διαλύθηκε το κέντρο δηλαδή για 50 και 100 διαδηλωτές που… είχαν το νόμο του εργάτη με το μέρος τους.

Ενδιαφέρον έχει επίσης το γεγονός ότι τις περισσότερες διαδηλώσεις τις αντιμετώπισε η κυβέρνηση Σαμαρά. Από το 2012 έως το 2014 έγιναν πάνω από 17 χιλιάδες διαδηλώσεις και θα θυμάστε πόσες από αυτές κατέληξαν σε μπάχαλο, σε καταστροφή της πόλης, σε λαϊκή κατακραυγή κατά της κυβέρνησης που δεν αντιμετώπιζε το πρόβλημα. Θα θυμάστε ότι την περίοδο εκείνη στο κέντρο της Αθήνας έκλαιγαν με μαύρες πλερέζες οι καταστηματάρχες και οι ξενοδόχοι και φυσικά… τα έβαζαν με την κυβέρνηση Σαμαρά.

Ούτε τυχαίο είναι το γεγονός ότι από το 2015 και μετά οι διαδηλώσεις μειώνονται, παρά το γεγονός ότι τα μέτρα λιτότητας γίνονται όλο και πιο σκληρά. Το γιατί είναι προφανές. Οι διαδηλωτές, οι «αγανακτισμένοι», οι επαγγελματίες των δρόμων και των πεζοδρομίων απλά κατέλαβαν την εξουσία. 

Ένα μεγάλο μέρος των διαδηλώσεων από το 2011 και μετά ήταν στημένο από τη νυν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και από τους συνδικαλιστές που βρήκαν καταφύγιο στην Κουμουνδούρου. Ήταν αποτέλεσμα μιας δήθεν ακτιβίστικης δράσης κατά των «κυβερνήσεων των μνημονίων», όπως θα θυμάστε ό,τι έλεγε ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης, ο Κατρούγκαλος, ο Τσακαλώτος κ.λπ. προτού όλοι αυτοί από «ηγέτες της αντίδρασης» πάρουν υπουργικούς θώκους.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, και μακάρι οι πολίτες να βγαίνουν και να διεκδικούν το δίκιο τους. Αλλά να βγαίνουν μαζικά, να κινητοποιούνται χιλιάδες και να πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Όχι να βγαίνουν 50 συνδικαλιστές και να μπλοκάρουν τη ζωή όλης της χώρας.

Κι όχι οι πολίτες να βγαίνουν κατά περίπτωση ή να βαρέθηκαν να διαμαρτύρονται και τώρα… τρώνε αμάσητα τα αριστερά μνημόνια.

.Τι κάνουν οι Γάλλοι στους δρόμους;

Οι Γάλλοι δεν μπορούν να γίνουν επαναστάτες από ιδεολογία αλλά από ανάγκη. Οι φοιτητές που μαζεύονται στο nuit debout δεν αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα. Αλλο ο Μάης του '68, άλλο οι σύγχρονες ανάγκες μιας καταναλωτικής κοινωνίας

Στην πραγματικότητα κανένα κίνημα δεν φουντώνει στη Γαλλία. Ολες οι αντιδράσεις, οι πορείες και οι ολονυκτίες των νέων οφείλονται στην περικοπή των καλών εργασιακών συνθηκών και όχι σε ιδεολογικές διαφορές που θα ξεσήκωναν μια βελούδινη επανάσταση.

Οι νέοι της Γαλλίας τρέμουν ουσιαστικά την μεταβολή της υφιστάμενης κατάστασης και διαμαρτύρονται γιατί βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού. Σε αντίθεση με τους δικούς μας οι οποίοι απολαμβάνουν τα προνόμια μιας κρατικοδίαιτης κοινωνίας η οποία στηρίζεται ακόμα στη ασφάλεια της οικογένειας.

Αυτή είναι και η βασικότερη διαφορά μεταξύ των δύο κοινωνιών: στους μεν Γάλλους η ζωή απαιτεί πολλά και δύσκολα, ενώ στην Ελλάδα, η προστασία του συστήματος, των θεσμών και της οικογένειας δεν προτάσσει επιβλητικά, καμία ουσιαστική ανάληψη ευθυνών.

Στο Παρίσι ένα διαμέρισμα 50 μέτρων μπορεί να κοστίζει και 500.000 ευρώ! Αν μένεις στα περίχωρα, για μια γκαρσονιέρα θέλεις 600 με 700 ευρώ ενοίκιο. Η ζωή γενικότερα, είναι ακριβή και οι νέοι άνθρωποι παλεύουν μόνοι τους χωρίς τις «φτερούγες» της μαμάς και του μπαμπά. Δεν αράζουν τόσο εύκολα σε καφέ, δεν πάνε ανέξοδες εκδρομές και δεν απαλλάσσονται τόσο εύκολα από τις ευθύνες της αυτονόμησης της ζωής τους.

Ο χρόνος θα δείξει αν το αναρχικό βαλκανικό μοντέλο του κρατισμού που εφαρμόσαμε αποδειχθεί πιο επώδυνο μακροπρόθεσμα από την βαριά οικονομία των Γάλλων

Προγραμματίζουν τα πάντα για να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ. Δεν τους περισσεύει χρόνος και χρήμα για τίποτα. Οι περισσότεροι δεν διαθέτουν αυτοκίνητο, δεν μένουν με τους γονείς τους, δεν μπορούν να συντηρηθούν αν δεν δουλέψουν οι ίδιοι ή αν δεν κάνουν οικονομία. Για αυτό άλλωστε τα καφέ του Παρισιού δεν είναι ούτε τα μισά της Αθήνας!

Με λίγα λόγια οι Γάλλοι δεν μπορούν να γίνουν επαναστάτες από ιδεολογία αλλά από ανάγκη. Οι φοιτητές που μαζεύονται στο nuit debout δεν αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα. Αλλο ο Μάης του ΄68, άλλο οι σύγχρονες ανάγκες μιας καταναλωτικής κοινωνίας που δεν έχει πλέον να θρέψει με ανταποδοτική εργασία τους νέους της.

Ο κόσμος φωνάζει στη Γαλλία γιατί φοβάται ότι θα πεινάσει. Ο κόσμος στην Ελλάδα αναλώνεται στη γκρίνια αλλά δεν κατεβαίνει στους δρόμους. 

Οσο για τους δικούς μας νέους και φοιτητές, έχουν ακόμα την πολυτέλεια της ιδεολογικής ταυτότητας εκ του ασφαλούς, χωρίς να αισθάνονται την ανησυχία των συνομηλίκων τους Γάλλων.

Ο καπιταλισμός απ΄ ότι φαίνεται, δεν είναι παντού ο ίδιος. Εμείς εδώ, έχουμε ακόμα το περιθώριο να ασκούμαστε σε ανέξοδες ασκήσεις ιδεολογικής πρόζας χωρίς να βλέπουμε αυτό που έρχεται. 

Στους Γάλλους, ο εχθρός της βαρβαρότητας είναι προ των πυλών και μπορεί πολύ γρήγορα, να τους ξεσηκώσει.

Ανάμεσα στις δύο κοινωνίες οι νέοι θα κάνουν στο μέλλον τη διαφορά. 

Ο χρόνος θα δείξει αν το αναρχικό βαλκανικό μοντέλο του κρατισμού που εφαρμόσαμε αποδειχθεί πιο επώδυνο μακροπρόθεσμα από την βαριά οικονομία των Γάλλων. Πάντως, ως τώρα, όσο οι νέοι του Παρισιού είναι στους δρόμους, οι δικοί μας ανακατεύουν το φρέντο και ετοιμάζονται για διακοπές. Άλλοι στη Μύκονο κι άλλοι στη Γαύδο. Όπου μπορεί ο καθένας…