Ο Τζώνης είχε
μπροστά του έναν χάρτη της Ελλάδας και συμβουλευόμενος τις πληροφορίες από το
Διαδίκτυο προσπαθούσε να φτιάξει έναν αντίστοιχο χάρτη των μπλόκων των αγροτών.
Ο Κατάλευκος δίπλα του τον βοηθούσε, μουρμουρίζοντας διάφορα ακατάληπτα ανάμεσα
στα δόντια του:
- «Κάθε χρόνο τα
ίδια και τα ίδια... Κλείνουν τους δρόμους λες κι είναι δικοί τους... βαρέθηκα
πια...».
- «Με τους αγρότες
τα ‘χεις αρχηγέ;» τον ρώτησε ο Τζώνης. «Γιατί; Σκοπεύεις να φύγεις το
Σαββατοκύριακο για κανέναν χειμερινό προορισμό;».
- «Οχι νεαρέ, εγώ
δεν σκοπεύω να φύγω. Αλλοι όμως φεύγουν κι όχι για τουρισμό, αλλά για δουλειά.
Και οι αγρότες τους εμποδίζουν...».
- «Ναι ναι, η χώρα
βράζει από παραγωγική δραστηριότητα και οι αγρότες δεν την αφήνουν να
ξεδιπλωθεί για να μας γεμίσει όλους με εισοδήματα...».
- «Κι αφού λοιπόν
η οικονομία παραπαίει, ας της δώσουμε άλλη μια στο κεφάλι να τη στείλουμε στα
τάρταρα. Ωραία, συγχαρητήρια».
- «Πες ότι στη
βαράνε οι αγρότες επειδή πιέζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αρχηγέ, και μη μου παριστάνεις τον
ανήσυχο για την οικονομική δραστηριότητα και τις μεταφορές».
- «Σκασίλα μου για
τον ΣΥΡΙΖΑ Τζώνη, απλώς είμαι πια μεγάλος και μπορώ να κρίνω. Οποια ανοησία
έκανα το 1980, τη βρήκα μπροστά μου το 1995. Κι όποια έκανα το 2000, την
ξαναβρίσκω το 2016. Φτάνει πια. Εχει πρόβλημα το Ασφαλιστικό; Να λυθεί τώρα και
όπως πρέπει. Αλλιώς θα ξανάρθει το 2030».
- «Και σένα τι σε
νοιάζει ρε αρχηγέ; Θα ‘χεις πεθάνει τότε».
- «Ωραία λογική,
μπράβο νεαρέ. Να ζήσω εγώ αρχοντικά σήμερα κι ας μετατρέψω εσένα σε ζητιάνο στα
σαράντα σου. Ετσι;».
- «Αμ δεν σ’ τα
είπανε καλά. Ζητιάνος γίνεται κανείς όταν, αντί να σηκώσει το χέρι του και να
ρίξει έναν φούσκο, διαλέγει να το απλώσει για να του ρίξουν κανένα ψίχουλο...».
- «Ναι ναι, αυτά
τα αγωνιστικά και τα λογοτεχνικά μας φάγανε Τζώνη. Το μόνο που ξέρουμε είναι να
υψώνουμε τη γροθιά, ο ένας εναντίον του άλλου.
Ο ένας κλείνει τον δρόμο, ο
άλλος κλείνει τα δικαστήρια, ο τρίτος δεν πληρώνει κι ας έχει, ο τέταρτος
κατεβάζει τα ρολά στο Δημόσιο και τελικά είμαστε όλοι αγωνιστές και όλοι μαζί
πάμε κατά διαόλου».
- «Α, μάλιστα.
Οπότε να γυρίσουν οι αγρότες στα χωριά τους, οι δικηγόροι στα δικαστήρια και οι
ναυτεργάτες στα καράβια τους και στο τέλος του μήνα να πάνε στο κρατικό ταμείο
να ακουμπήσουν το 75% όσων βγάλανε, σωστά;».
- «Ν’ ανοίξουν
τους δρόμους, να σταματήσουν τις απεργίες και, πριν πάνε στο ταμείο, να κάτσουν
να κουβεντιάσουν. Να βρουν μια λύση όλοι μαζί».
- «Να
κουβεντιάσουν με τον Αλέξη και τον Κατρούγκαλο; Χα!».
- «Με τον
πρωθυπουργό και τον υπουργό, ανεξαρτήτως πώς τους λένε».
- «Αρχηγέ, ψάχνεις
για κορόιδα, έτσι; Ποιο στράτευμα παρέδωσε πρώτα τα όπλα και μετά έκατσε στο
τραπέζι για διαπραγματεύσεις;».
- «Καλά, κάντε
εσείς τους πολέμαρχους κι όταν ανατιναχτούμε όλοι μαζί, θα τα ξανασυζητήσουμε
στον παράδεισο».
Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
Προς κ. Νίκο Φίλη
Προς κ. Νίκο Φίλη
Ο υπουργός Παιδείας, κύριος Νίκος Φίλης, επικοινώνησε μαζί μου
για να μου πει, με ευγενικό τρόπο, ότι στη «γνώμη» της περασμένης Τετάρτης
διαστρέβλωσα τις δηλώσεις του περί του αγροτικού. Διευκρίνισε ότι οι αναφορές
του σε κρούσματα διαφθοράς στις επιδοτήσεις (πέτρες στα τρακτέρ με τα βαμβάκια
κ.λπ.) αφορούσαν τις περασμένες δεκαετίες και όχι τους σημερινούς αγρότες, όπως
φαινόταν στο δικό μου κείμενο. Ο κύριος υπουργός δεν ζήτησε επανόρθωση, εγώ
πάντως υποχρεούμαι να αναφέρω τις ενστάσεις του. Oμως...
...αλήθεια, περιμένατε κύριε Φίλη ήθος και δημοσιογραφική
αντικειμενικότητα από μένα; Eναν οδηγό ερπυστριοφόρου κατά της δημοκρατίας,
έναν αναξιοπρεπή υπηρέτη της διαπλοκής, ένα καρακόλι των αφεντικών; Σωστά τα
θυμάμαι; Δεν βαριέστε, καιρός φέρνει τα λάχανα των δημοψηφισμάτων, καιρός τα
παραπούλια των μνημονίων. Απλώς, επιτρέψτε μου μια ανθρώπινη, μη πολιτική ευχή
και μην τη χρεώσετε στα μέσα που εργάζομαι, είναι εντελώς δική μου: Τη στιγμή
της μοιραίας πτώσης σας -σε όλους μας θα συμβεί κάποτε- σας εύχομαι να βρείτε
μπροστά σας έναν αδίστακτο μισθοφόρο σαν εμένα, όχι έναν ανανεωτή αριστερό ωσάν
την αρχοντιά σας.
