Δεν είναι αβάσιμος ο προβληματισμός για την κρίση
που είναι ενδεχόμενο να προκληθεί λόγω της μικρής πλειοψηφίας η οποία στηρίζει
τη δικομματική κυβέρνηση. Ηδη η συμπολίτευση αριθμεί 153 βουλευτές. Δεν είναι,
όμως, ούτε πολιτικά αδύναμη ούτε και αριθμητικά ετοιμόρροπη μια τέτοια
πλειοψηφία. Η μόνη πραγματική απειλή που υπάρχει είναι να διαταραχθεί η ενότητα
του ΠΑΣΟΚ. Τότε ναι, είναι η μοναδική περίπτωση να απολέσει η κυβέρνηση τη
δεδηλωμένη.
Το πρόβλημα υπάρχει αλλού. Κι αυτό είναι που θα πρέπει
να έχουν μονίμως κατά νου ο Α. Σαμαράς και ο Ευ. Βενιζέλος. Η κυβερνητική
σταθερότητα θα κριθεί αποκλειστικά και μόνο στο πεδίο της αποτελεσματικότητας.
Αλλωστε, οι κρίσιμες αποφάσεις έχουν πλέον ληφθεί και δεν διαφαίνεται
πιθανότητα ανατροπής τους. Λογικά η κυβέρνηση έχει αφήσει πίσω της κι αυτόν τον
σκόπελο.
Μένει, όμως, το
κρισιμότερο και ουσιαστικότερο κεφάλαιο: Μένει ν΄ αποδείξει η κυβέρνηση ότι τα
όσα προοιωνίζονται από την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος και τις άλλες
δημοσιονομικές βελτιώσεις είναι πραγματοποιήσιμα και ικανά να οδηγήσουν τη χώρα
στην έξοδο από την κρίση και σε μια στέρεη αναπτυξιακή πορεία.
Ο λαός ό,τι είχε και μπορούσε να δώσει το έδωσε. Κι εκείνο
που εύλογα αναμένει πλέον είναι να εμφανιστούν επιτέλους τα πρώτα αποτελέσματα
των θυσιών του. Θέλει να νιώσει τα πρώτα ουσιαστικά σκιρτήματα ελπίδας ότι κάτι
αλλάζει και ότι το αύριο θα είναι πλέον καλύτερο από το χθες. Οχι κραυγαλέα και
εντυπωσιακά καλύτερο, αλλά πάντως καλύτερο.
Ο πρωθυπουργός τού το έχει υποσχεθεί, άλλωστε. Κι αυτή
την υπόσχεση ούτε να την ξεχάσει πρόκειται, ούτε να δεχθεί εκπτώσεις της είναι
διατεθειμένος. Η μεγαλύτερη απειλή για την κυβέρνηση είναι η διάψευση των
ελπίδων που έχει καλλιεργήσει.
