.Απαράδεκτα φαινόμενα

Οταν μια χώρα ζει επί τριάμισι χρόνια υπό καθεστώς οικονομικής επιτήρησης και η κυβέρνηση έχει υποβάλει τους πολίτες σε εξουθενωτική λιτότητα, το πρώτο που θ΄ ανέμενε κανείς να έχει εξασφαλιστεί είναι ο περιορισμός της σπατάλης και η αποτροπή της διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Και είναι απαράδεκτο ότι στον ΕΟΠΥΥ αδυνατούν δυστυχώς να το επιτύχουν, αν και το μόνο που χρειάζεται να κάνουν οι διοικούντες είναι να ελέγχουν τις δαπάνες. Προφανώς ούτε και γι΄ αυτό δεν είναι ικανοί.

Υποτίθεται ότι ο αυστηρός έλεγχος των δαπανών στον τομέα της Υγείας είναι από τα πρώτα μέτρα που υιοθετήθηκαν μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου. Αλλωστε, ήταν κοινό μυστικό πού έπασχε το σύστημα. Ούτε ιδιαίτερες μελέτες χρειάζονταν ούτε επαναστατικές μεταρρυθμίσεις. Ενας στοιχειώδης έλεγχος σε κάποιους προβληματικούς τομείς και τίποτα περισσότερο.

Αλλά φτάσαμε στο 2013, τα οικονομικά του ΕΟΠΥΥ πάνε από το κακό στο χειρότερο, η χρηματοδότηση του συστήματος συνεχώς περιορίζεται, αλλά η ανυπαρξία αποτελεσματικού ελεγκτικού μηχανισμού συνεχίζεται. Οι νοσηλείες ασφαλισμένων στο εξωτερικό είναι ουσιαστικά ανεξέλεγκτες, ακόμη και για περιπτώσεις που μπορούν ν΄ αντιμετωπιστούν και στην Ελλάδα.

Και ταυτόχρονα ίδια και χειρότερη είναι η κατάσταση στη χορήγηση των αναπηρικών αμαξιδίων και βοηθημάτων, όπου οι έρευνες που έγιναν κατέληξαν στη διαπίστωση ότι ο έλεγχος είναι ανύπαρκτος και ένας περιορισμένος αριθμός γιατρών είναι σε θέση να δρα χωρίς να υπόκειται στην εποπτεία κάποιας αρμόδιας γι΄ αυτό υπηρεσίας.

Προφανώς κάποια μέτρα θα ληφθούν και ας ελπίσουμε ότι θ΄ αποδειχθούν αποτελεσματικά. Μόνο που το ερώτημα θα παραμένει και θα περιμένει απάντηση: θα βρεθεί κάποτε δημόσιος τομέας για τον οποίο θα διαπιστωθεί ότι λειτουργεί υποδειγματικά