Η λογική πως «θα πρέπει να πληρώσουν περισσότεροι από λιγότερα»
είναι σωστή. Και πρέπει να ισχύει για κάθε περίπτωση φορολόγησης στην οποία
υποβάλλονται οι πολίτες αυτής της χώρας. Προβλέπεται, άλλωστε, και από το
Σύνταγμα αυτή η υποχρέωση. Αλλά υπό την προϋπόθεση ότι ο καθένας συνεισφέρει
ανάλογα με τις δυνατότητές του. Και ως γνωστόν αυτό αποτελεί μέχρι και σήμερα
ανέφικτο στόχο.
Ανάλογο δείχνει να είναι το πρόβλημα και σε σχέση
με τη φορολόγηση των ακινήτων. Σωστά επιχειρείται η επέκταση της φορολόγησης
και στα αγροτικά ακίνητα. Δεν είναι λογικό να επιβαρύνονται μόνο οι ιδιοκτήτες
των αστικών ακινήτων.
Αλλά τέτοιες ρυθμίσεις δεν πραγματοποιούνται με
γενικεύσεις, που δημιουργούν ακόμη και τραγελαφικές καταστάσεις. Οπως η
περίπτωση της φορολόγησης των μαντριών, όπου σωστά αποφασίστηκε τελικά η
εξαίρεσή τους.
Είναι βέβαιο ότι ο σχεδιασμός των μέτρων χρειαζόταν ίσως
περισσότερο χρόνο και διεξοδικότερη εκτίμηση των ιδιαιτεροτήτων που μοιραία
προκύπτουν σε περιπτώσεις όπου το ζητούμενο δεν είναι η δικαιότερη δυνατή φορολόγηση
αλλά η ανάγκη είσπραξης συγκεκριμένου ποσού.
Οταν μια προσπάθεια ξεκινά από
λάθος βάση, είναι αναπόφευκτο να στηριχτεί και σε κάποιες λάθος επιλογές.
Ισως η αναβολή της κατάθεσης του νομοσχεδίου
για μία
εβδομάδα ακόμη και η ουσιαστικότερη συμβολή των βουλευτών που διαφωνούν
με τις ρυθμίσεις για τα αγροτικά ακίνητα να συνέβαλλε στην άμβλυνση των αδικιών
και των υπερβολών που διαπιστώνονται. Τουλάχιστον των πιο κραυγαλέων.
Και ίσως από την επομένη της ψήφισης από τη Βουλή των όποιων ρυθμίσεων τελικά επιλεγούν, να πρέπει να επανεξεταστεί το θέμα διεξοδικότερα, έτσι ώστε να μη φορολογούνται χέρσα και ακαλλιέργητα στρέμματα σαν γόνιμα και αποδοτικά και ημιτελείς οικοδομές σαν διαμερίσματα
