Η διαπίστωση δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η στάση της τρόικας κάτι
κρύβει. Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι αλλεπάλληλες υπαναχωρήσεις από τα
συμφωνηθέντα πριν από τρεις μήνες. Αλλά η συμπεριφορά αυτή είναι υπονομευτική.
Και καιρός είναι να σοβαρευτεί, επιτέλους, η τρόικα.
Είναι κρίσιμη η φάση στην οποία βρίσκεται η χώρα.
Εχει
υποβληθεί σε πρωτοφανείς θυσίες, έχει επιτύχει δημοσιονομικές ανατροπές που δεν
έχουν προηγούμενο, έχει υπερβεί τα όρια της αντοχής της, έχουν εξαντληθεί τα
αποθέματα ανοχής της και εύλογα αναμένει να μπει τέρμα στην ύφεση και τη
λιτότητα και να ξεκινήσει η ανάπτυξη.
Και αναμένει και κάτι άλλο: να τιμήσουν οι εταίροι και δανειστές
μας τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει. Επί δύο χρόνια ήμασταν μόνιμα και
δικαιολογημένα κατηγορούμενοι για ασυνέπεια. Αλλά τώρα οι συνεπείς είμαστε
εμείς και οι ασυνεπείς είναι εκείνοι. Και μάλιστα προκλητικά ασυνεπείς, αφού
φτάνουν ακόμη και στο σημείο να αμφισβητούν όσα μέχρι πρότινος συνομολογούσαν
και αποδέχονταν.
Δεν θα πρέπει συνεπώς ούτε ο Τόμσεν και η παρέα του αλλά ούτε και οι
εντολοδόχοι τους να εκπλήσσονται για τις αμφιβολίες και τις υποψίες που
προκαλεί η στάση τους. Ιδιαίτερα όταν έχουν προηγηθεί γεγονότα και καταστάσεις
που ενισχύουν την υπόνοια ότι κάποια παιχνίδια επιχειρούνται σε βάρος μας και
ότι βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο για τη διατήρηση της οικονομίας μας υπό
ασφυκτικό έλεγχο μέχρι και το 2016. Τουλάχιστον.
Διότι δεν είναι δυνατόν να είναι τυχαίες και διάφορες άλλες
επιεικώς αλλοπρόσαλλες καταστάσεις. Δεν γίνεται να μας πιέζει η τρόικα για
ιδιωτικοποιήσεις και να μας κατηγορεί ότι καθυστερούμε και την ίδια ώρα να
ακυρώνονται από τις Βρυξέλλες κλεισμένες συμφωνίες, όπως για τη ΔΕΠΑ με τους
Ρώσους, ή να υπονομεύονται δρομολογημένες, όπως είναι του ΟΣΕ.
Ο ελληνικός λαός δικαιούται και αξιώνει να ανταμειφθούν οι θυσίες
του. Είναι πια η ώρα για ανάπτυξη, για σταδιακή μείωση της ανεργίας και για
επούλωση των πληγών που η ύφεση έχει ανοίξει.
