Το ΔΝΤ έκανε λάθος υπολογισμούς και η δημοκρατία στην Ελλάδα
κινδυνεύει. Αυτές ήταν μερικές μόνο από τις διαπιστώσεις του γκουρού των αγορών
Dirk Müller κατά την διάλεξή του στο Ντίσελντορφ.
«Η Ευρώπη είναι σε αδιέξοδο» ήταν το σημείο αφετηρίας της ομιλίας
του. Το γεωπολιτικό κέντρο βάρους μετατοπίζεται. Η Αμερική μάχεται μανιασμένα
για την διατήρηση της παγκόσμιας ιδιαίτερης σημασίας του δολαρίου, την ώρα που
η Κίνα, η Ρωσία και η Τουρκία προετοιμάζουν την οικονομική τους επίθεση.
Ο Dirk
Müller τονίζει επ' αυτού τον διαρκώς μειούμενο ρόλο της Ευρώπης.
Κύριος υπεύθυνος γι' αυτό είναι για εκείνον το ευρώ, το οποίο
αποτέλεσε το τίμημα που πλήρωσε η Γερμανία για την επανένωση. Ο Χέλμουτ Κόλ,
για να πετύχει τον πολιτικό του στόχο, υπέκυψε στην απαίτηση του τότε Γάλλου
Προέδρου Φρανσουά Μιτεράν για οικονομική σύνδεση των κρατών της Ευρώπης.
«Ο Kολ ήξερε ότι ήταν λάθος, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή», λέει ο
Müller, ο οποίος συγκρίνει τα κράτη – μέλη της ευρωζώνης με τεκτονικές πλάκες,
οι οποίες, παρότι συνδεδεμένες διαμέσου του ευρώ, τρίβονται διαρκώς μεταξύ
τους.
«Οι πλάκες των κρατών κινούνται. Είναι απλά ζήτημα χρόνου μέχρι να
συμβεί ο επόμενος βίαιος σεισμός», σχολιάζει, εννοώντας ότι οι οικονομικές
δυνατότητες κάθε μίας χώρας δεν ταιριάζουν με το ευρώ και παραθέτει
παραδείγματα από το παρελθόν, ιδίως από την Ελβετία και την σύνδεση του φράγκου
με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
Σχιζοφρενική η συμπεριφορά του ΔΝΤ
Ο Müller χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά του Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου σχιζοφρενική.
Το ευρώ είναι υπερβολικά ισχυρό για τις οικονομικές δυνατότητες
της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας επειδή οι εξαγωγικές τιμές είναι δυσανάλογα
υψηλές σε σχέση με την ποιότητα των προϊόντων τους, ενώ και οι ταξιδιώτες
προτιμούν να εισπράξουν τις ίδιες τουριστικές υπηρεσίες στη γειτονική Τουρκία,
στο ένα τρίτο μάλιστα της τιμής. Η κατάσταση θυμίζει φαύλο κύκλο:
«Αν η Ελλάδα επανεισήγαγε τη δραχμή, αυτή θα υποτιμούταν πολύ
σύντομα κατά 50%», λέει, προσθέτει όμως ότι και σε περίπτωση που θέλει να
κρατήσει το ευρώ οι χώρες, παρότι έχουν μειωμένες αντοχές, θα κληθούν να
καλύπτουν την διαφορά στην οικονομική δύναμη με δάνεια και απευθείας πληρωμές:
«Αυτό λειτούργησε μετά από την επανένωση της Ανατολικής με τη
Δυτική Γερμανία, λειτουργεί και σήμερα με
την ανακατανομή δημόσιων πόρων μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατιδίων, αλλά μεταξύ
κρατών της Ευρώπης λείπει η συναισθηματική σύνδεση», παρατηρεί ο Müller, ο
οποίος αντιπροτείνει τη δική του λύση.
Υπάρχει λύση, λέει, αλλά όχι με τα μέσα που επέλεξαν η Ευρωπαϊκή
Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ειδικά η συμπεριφορά του ΔΝΤ είναι σχιζοφρενική:
«Ενώ τις ΗΠΑ τις κάλεσε να υιοθετήσουν πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας,
την Ευρώπη την εξανάγκασε στο σκληρότερο πακέτο όλων των εποχών».
Κι αυτό
παρόλο που είναι προφανές ότι οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να έχουν δράση μόνο σε
συνδυασμό με αναπτυξιακά μέτρα.
