.Απόφαση Eurogroup: Πανηγύρια ή … για τα πανηγύρια;

Προσπαθώ να καταλήξω σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, σχετικά με το εάν τελικά κατήγαμε άλλη μία περιφανή νίκη στο Eurogroup της 15^ης Ιουνίου, ή αν υπάρχει λάκκος στην κυβερνητική πανηγυρική φάβα και τίποτα το φοβερό δεν έχει συμβεί, όπως διατείνεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς, αλλά και στο Υπουργικό Συμβούλιο. 

Δυστυχώς, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω και μάλλον μετά βεβαιότητας, είναι πως οι κυβερνητικές θριαμβολογίες είναι μάλλον άνευ νοήματος και ο μοναδικός λόγος ύπαρξής τους είναι προκειμένου να μην τσαλακωθεί έτι περαιτέρω το ήδη διαλυμένο αφήγημά τους για έξοδο από το πρόγραμμα και στις αγορές, ελάφρυνση του χρέους και χρυσοποίκιλτες γραβάτες.

Τί πήραμε από αυτό το Eurogroup; Πήραμε, πράγματι, μία δόση 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, εκ των οποίων 7,7 άμεσα και 800 εκατομμύρια το Σεπτέμβριο. Βέβαια, επειδή, σε κάθε ευκαιρία, η δυνατή αυτή διαπραγματευτική ομάδα δεν είναι δυνατόν να φύγει από ευρωπαϊκή διάσκεψη χωρίς κάποια υποχρέωση, για να εκταμιευθεί η πρώτη αυτή δόση, θα πρέπει να βρεθεί λύση στη δικαστική εμπλοκή των ξένων εμπειρογνωμόνων του ΤΑΙΠΕΔ. Δεν ξέρω αν θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε το γεγονός πως τα 6,9 δισεκατομμύρια από τα 7,7, δηλαδή περίπου το 90% των χρημάτων, θα πάνε στην αποπληρωμή του χρέους. Τα υπόλοιπα 800 εκατομμύρια θα πάνε σε υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τους ιδιώτες, άσχετα εάν αποτελούν μία σταγόνα στον ωκεανό της στάσης δημοσίων πληρωμών. 

Επίσης, δεν ξέρω εάν θα πρέπει να αναφέρουμε ότι τα χρήματα αυτά θα τα παίρναμε ούτως ή άλλως, μετά τις αιματηρές περικοπές στις συντάξεις, τη μείωση του αφορολογήτου και τη συμφωνία για πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2022, που ψηφίσαμε προ ημερών στο τέταρτο μνημόνιο. Τέλος, δεν ξέρω εάν θα πρέπει να αναφέρουμε την γνωστή, πια, αποστροφή Σόιμπλε πως αυτά είχαν αποφασιστεί εδώ και τρεις εβδομάδες, απλά η ελληνική κυβέρνηση ήθελε χρόνο, προκειμένου να το διαχειριστεί επικοινωνιακά. Τί ήταν εκείνο, όμως, που η κυβέρνηση ήθελε να διαχειριστεί επικοινωνιακά;

Ο πρωθυπουργός και πολλά επιτελικά στελέχη της διαπραγμάτευσης επένδυσαν σε φρούδες, όπως αποδείχθηκαν, ελπίδες για αυτό το Eurogroup, εναποθέτοντας πολλές εξ αυτών σε μία ενδεχόμενη εξεύρεση λύσης για το χρέος. Πήραμε άραγε μία τέτοια, όπως διατείνονται; 

Προφανώς και όχι. Και αρκεί μία προσεκτική ανάγνωση των συμπερασμάτων του Eurogroup, αλλά και των αντιδράσεων των «θεσμών». Κυριότερη αντίδραση που θα πρέπει να μας «ψυλλιάσει» είναι η εκ Φρανκφούρτης ορμώμενη και δη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία αναφέρει μετ’ επιτάσεως πως προκειμένου να εντάξει τα ελληνικά ομόλογα στο θρυλικό πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) απαιτείται μεγαλύτερη αποσαφήνιση των μέτρων για το χρέος. 

Τι σημαίνει αυτό; Δεν φτάνει μια γενικόλογη αναφορά, όπως εν προκειμένω. Χρειάζονται απτές ενέργειες. Τι άλλο σημαίνει; Ότι ο Μάριο Ντράγκι αποκλείεται να φέρει το θέμα στο Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας, όσο δεν έχει, όχι μονάχα ρητή δέσμευση για το χρέος, αλλά και ρητή δέσμευση του ΔΝΤ για συμμετοχή και χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος. 

Εν ολίγοις, με… «μισόλογα», αποκλείεται να καταστεί, έστω εκ των υστέρων, αυτό το Eurogroup το σκαλοπάτι που χρειαζόμασταν για να μπούμε στο QE και αργότερα να βγούμε στις αγορές, μήπως, τελικά, καταφέρουμε να επαναφέρουμε τη Χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και εξόδου από το Μνημόνιο.

Πήραμε, όμως, την περιβόητη -γαλλική- ρήτρα ανάπτυξης, θα αντιτείνει κάποιος. Φούμαρα και πάλι: Απλά θα υπάρχει περιοδικός επανέλεγχος των ρυθμών ανάπτυξης, ώστε να αναπροσαρμόζονται οι απαιτήσεις. Επίσης, δεν γίνεται ουδεμία αναφορά στο τι θα γίνει μετά τον Αύγουστο του 2018, οπότε και, κατά το κυβερνητικό αφήγημα πάντα, θα βγούμε, δήθεν, από το Μνημόνιο! Μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που η κυβέρνηση αυτή χρειαζόταν χρόνο. Έπρεπε να ωραιοποιήσει τις λέξεις, να βαφτίσει καταστάσεις και να «ξεχάσει» πάλι κάποιες από τις υποσχέσεις της.

Τελικά, το Eurogroup αυτό δεν ήταν κάτι παραπάνω από μία επικύρωση της εκταμίευσης της δόσης, που ούτως ή άλλως θα παίρναμε, μετά τις αιματηρές περικοπές του τετάρτου μνημονίου. Καμία συμφωνία για το χρέος. Είναι, συνεπώς, τουλάχιστον λυπηρό να βλέπεις τον ίδιο τον πρωθυπουργό να κάνει λόγο σε ένα ολόκληρο υπουργικό συμβούλιο για τον ερχομό της ανάπτυξης μετά την συγκεκριμένη απόφαση του Eurogroup.

 Και είναι επίσης λυπηρό να τον βλέπεις να παροτρύνει υπουργούς – πολέμιους της οιασδήποτε ιδιωτικής επένδυσης – να «τρέξουν» τις δήθεν ώριμες επενδύσεις. Ας σταματήσουν λοιπόν κάποιοι να βαφτίζουν το ψάρι κρέας και να πανηγυρίζουν. Είμαστε πάλι στο μηδέν εξ αιτίας τους.

.«Κούρεμα καταθέσεων» ή έξω από το ευρώ…!

Τώρα που κόπασαν οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης – που όπως φαίνεται δεν έπεισαν κανένα – αρχίζει να βγαίνει η αλήθεια, για την οποία όμως, μιλάνε ελάχιστοι…

* Πρώτον, δεν είναι σαφές πότε θα πάρει η κυβέρνηση την επόμενη δόση.

Γιατί τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια εγκρίνουν με το ζόρι την τωρινή δόση, μια και η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι «στον αέρα».

Και δεν πρόκειται να εγκρίνουν άλλη «δόση», αν δεν συμμετάσχει το ΔΝΤ κανονικά. Πράγμα που είναι δύσκολο να γίνει (όπως θα δούμε πιο κάτω). Συνεπώς τη δόση αυτή την πήρανε, αλλά επόμενη «δόση» δεν ξέρουν ΑΝ και ΠΟΤΕ θα πάρουν…

* Δεύτερον, η αβεβαιότητα για την επόμενη δόση, οδηγεί ουσιαστικά σε συνέχιση της στάσης πληρωμών από το δημόσιο. Γιατί όσο δεν ξέρει πότε θα της ξαναδώσουν χρήματα (ενώ οι υποχρεώσεις της σε τόκους τρέχουν κάθε μήνα), τόσο χρειάζεται «απόθεμα ασφαλείας» («καβάτζα»)…

Άρα πέρα από τα απολύτως απαραίτητα και τις «δεσμεύσεις» της, θα εξακολουθήσει να μαζεύει από παντού και δεν θα πληρώνει τίποτε…

* Τρίτον, η νέα έκθεση βιωσιμότητας του ΔΝΤ για το Ελληνικό χρέος, που έρχεται τις επόμενες δύο τρείς εβδομάδες, ΔΕΝ «κλείνει» το θέμα!

Ίσα-ισα τώρα το «ανοίγει»…

Το ΔΝΤ θεωρεί εφικτά τα πλεονάσματα 3,5% ως το 2022, όπως θεωρούσε εφικτά επί Σαμαρά τα πλεονάσματα 4,5%, που ήταν, έτσι κι αλλιώς, για τα έτη 2016-18! Κι ύστερα 3,5% ως το 2021…

Και το ΔΝΤ τότε δεν είχε κανένα πρόβλημα.

Τώρα όμως, έχει τεράστιο πρόβλημα…

Το τωρινό πρόβλημα του ΔΝΤ είναι πλέον μετά το 2022: Από κει και ύστερα επιμένει πως μπορούμε να έχουμε πλεονάσματα το πολύ 1,5% για όλα τα επόμενα χρόνια ως το 2060.

Κι όχι 2% ως το…2060, όπως υποθέτει η ανακοίνωση του Euroroup.

(Επί Σαμαρά κανείς δεν υπολόγιζε τι θα κάνει η Ελληνική οικονομία – και τι «πλεονάσματα» θα βγάζουμε μετά το 2022, γιατί εκείνη τη χρονιά το Χρέος μας προβλεπόταν να έχει γίνει απολύτως «βιώσιμο», στο 105% του ΑΕΠ! Τώρα προβλέπεται πως το 2022 θα είναι ακόμα πάνω από 170% του ΑΕΠ…)

Τι σημαίνει, όμως πλεονάσματα το πολύ 1,5% ως το 2060;

Σημαίνει, απλούστατα, πως ακόμα κι αν μας δώσουν οι Ευρωπαίοι τα υπόλοιπα μέτρα «ανακούφισης χρέους» που μας έχουν υποσχεθεί (επέκταση λήξεων, επέκταση περιόδου χάρητος, επιστροφή «υπερκερδών» από τα ομόλογα των Κεντρικών τραπεζών κλπ.) και πάλι στο χρέος μας ΔΕΝ θα γίνεται βιώσιμο.

Ούτε σε βάθος δεκαετιών…

Mε 1,5% πλεόνασμα μπορεί να συντηρηθεί μακροχρόνια ανάπτυξη 1,5%! (Κι όχι 1% το πολύ…).

Κι αυτό σημαίνει πως, με ταχύτερη ανάπτυξη, το έτος 2060 το χρέος μας θα είναι 91% του ΑΕΠ!

Για να πέσει στο 60% του ΑΕΠ - που είναι ο μακροχρόνιος στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης - πρέπει να κοπούν τώρα γύρω στα 48 δισεκατομμύρια σε σημερινή παρούσα αξία.

Και με κάποιες «προσαρμογές» (πρόσθετα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις ως το 2060 κλπ,) αυτό μπορεί να μειωθεί σήμερα σε κούρεμα 40 δισεκατομμυρίων.

Θα χρειαστεί, λοιπόν, να μας κόψουν γύρω στα 40 δισεκατομμύρια σε παρούσα αξία…

Κι αυτό ουσιαστικά προωθεί το ΔΝΤ: Ότι η Ελλάδα πέρα και πάνω από όλα τα άλλα που ετοιμάζονται να μας δώσουν οι Ευρωπαίοι δανειστές, θα χρειαστεί επιπρόσθετο κούρεμα γύρω στα 40 δισεκατομμύρια.

Αυτήν την απαίτηση ετοιμάζεται να εγείρει το ΔΝΤ στους Ευρωπαίους δανειστές από το φθινόπωρο (μετά τις γερμανικές εκλογές).

Και στο αίτημα αυτό είναι αντίθετοι πολλοί.

Σίγουρα, όχι μόνον οι Γερμανοί…

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορούν, να αφήσουν το ΔΝΤ απ’ έξω. Γιατί τότε:

--πρώτον θα έχουν πρόβλημα σε πολλά ευρωπαϊκά κοινοβούλια να εγκρίνουν άλλη δόση στην Ελλάδα, και

--δεύτερον, δεν θα μπορεί να βγει η Ελλάδα στις αγορές!

Ποιος θα δανείσει μια χώρα, για την οποία το ΔΝΤ διακηρύσσει πως το χρέος της είναι ΜΗ βιώσιμο;

Επομένως, υπάρχουν δύο επιλογές για τους Ευρωπαίους:

--Είτε να «μοιράσουν» με την Ελλάδα το κούρεμα χρέους των 40 δισεκατομμυρίων μισό-μισό: Να μας κόψουν εκείνοι από τώρα 20 δισεκατομμύρια απ’ όσα τους χρωστάμε, αλλά να πληρώσει και η Ελλάδα άλλα τόσα, από κούρεμα καταθέσεων – για την ακρίβεια από «εφ’ άπαξ εισφορά» επί των καταθέσεων (όχι βέβαια από 100 χιλιάδες και πάνω, αλλά, ας πούμε, από 2 χιλιάδες και πάνω).

--Είτε να μας βγάλουν από το ευρώ («προσωρινά»), να μας κουρέψουν πολύ μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας, να μας δώσουν και μια πρόσθετη βοήθεια 50 δισεκατομμυρίων για να αντέξουμε τα πρώτα δύο χρόνια, ας πούμε…

Κι ύστερα να μας αφήσουν στην τύχη μας…

Με την πρώτη «λύση» η Ελλάδα θα έχει χάσει 20 δισεκατομμύρια καταθέσεις της μέσα σε ένα βράδυ.

Και με τη δεύτερη θα χάσει πάνω από τα μισά απ’ όλες τις «αξίες» (κινητά ακίνητα, μετρητά, αγοραστική δύναμη, καταθέσεις κλπ.), επίσης μέσα σε λίγα 24ωρα!

Χώρια που θα αναγκαστεί να έχει «δελτίο» για όλα τα εισαγόμενα (καύσιμα τρόφιμα, φάρμακα, ανταλλακτικά). Γενικά κατάρρευση.

--Την πρώτη «λύση» (κούρεμα καταθέσεων, έστω και κατά 20%) ΔΕΝ την αντέχει το πολιτικό σύστημα…

--Τη δεύτερη «λύση» (έξοδος από το ευρώ), δεν την αντέχει ούτε η κοινωνία ούτε η οικονομία ούτε η χώρα συνολικά…

Οι «λύσεις» αυτές, ωστόσο, βολεύουν τους Ευρωπαίους δανειστές: Γιατί και στις δύο καταργείται το λεγόμενο moral hazard, δηλαδή ο «κίνδυνος ηθικής βλάβης».

Τι θα πει moral hazard? O κίνδυνος ένα θετικό μέτρο υπέρ κάποιου να δημιουργήσει «προηγούμενο» που θα το καταχραστούν κάποιοι άλλοι στο μέλλον…

Να βρει δηλαδή «καταχρηστικούς μιμητές»…

Αυτός ήταν κύριος λόγος που οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν ως τώρα να ακούσουν για ονομαστικό «κούρεμα χρέους»!

Να μην βρει η Ελλάδα «μιμητές».

Να μην βρεθούν κι άλλα κράτη μέλη να πουν:

--«Κι εμείς δεν αντέχουμε το χρέος μας, πάρτε το στις πλάτες σας εσείς, κουρέψτε το για χάρη μας, κι ύστερα… ξανά-δανείστε μας»!

Και με τις δύο «λύσεις» δεν υπάρχει πια πρόβλημα moral hazard…

Μπορούν να μας κουρέψουν χρέος, αλλά δεν πρόκειται κανείς άλλος να θελήσει να «μιμηθεί» την Ελλάδα!

Γιατί και στις δύο περιπτώσεις, η Ελλάδα θα έχει πληρώσει τεράστιο κόστος.

Με την πρώτη «λύση» (κούρεμα καταθέσεων) απλώς δυσβάστακτο…

Με τη δεύτερη, εντελώς συντριπτικό.

Και στις δύο περιπτώσεις πολύ βαρύτερο απ’ όσο έχει πληρώσει ως τώρα…

(Γιατί υπάρχουν και κάποιοι που αναρωτιούνται: Τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί ακόμα; Ε λοιπόν, δεν έχουν ιδέα τι χειρότερο ακόμα μπορεί να μας συμβεί…).

Τα «σκηνικό» στήνεται λοιπόν.

Και σε αυτό το ΔΝΤ και οι Γερμανοί ΔΕΝ είναι αντίθετοι!

Παρά τις διαφωνίες τους οι ρόλοι τους είναι απολύτως συμπληρωματικοί…

Οι «εμμονές» του ΔΝΤ εξυπηρετούν το παλαιό σχέδιο του Σόιμπλε, μεγάλης μερίδας του γερμανικού πολιτικού κόσμου, μεταξύ των οποίων και μέρους της Αριστεράς και κυρίως του Φιλελεύθερου κόμματος, που τώρα είναι «στα πάνω του» (δημοσκοπικά πάνω από 10%) και μάλλον προαλείφεται για νέος κυβερνητικός εταίρος της κας Μέρκελ:

«Προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ», το λέγανε... Και για την Ελλάδα θα ήταν αληθινός «Αρμαγεδδώνας»!

Μας το συνιστούν και κάμποσοι αγγλοσάξονες – στην από δω και στην από κει πλευρά του Ατλαντικού – παλαιοί φίλοι του κ. Βαρουφάκη και μη…

Αυτό ετοιμάζεται ήδη.

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν το έχει αντιληφθεί ακόμα!

--Όπως δεν είχε αντιληφθεί πως ΔΕΝ πρόκειται να πάρει καμία «οριστική λύση» για το χρέος σε αυτή τη φάση…

--Όπως δεν είχε αντιληφθεί πως ΔΕΝ πρόκειται να μπει στην «ποσοτική χαλάρωση» του Ντράγκι (QE).

--Όπως δεν είχε αντιληφθεί πως θα της επέβαλαν πολύ σκληρά μέτρα χωρίς να της δώσουν τίποτε…

--Όπως δεν είχε αντιληφθεί πως ουσιαστικά την έβαλαν να υπογράψει το Τέταρτο Μνημόνιο (ως το 2022) και τώρα ετοιμάζουν και το Πέμπτο (μετά το 2022).

Όπως δεν είχε αντιληφθεί πως έχει μετατρέψει τη χώρα σε «αποικία χρέους» ως το 2060…

Γενικά η κυβέρνηση Τσίπρα έχει φλομώσει τον κόσμο στα ψέματα (που τώρα όμως καταρρέουν)…

Από την άλλη πλευρά, όμως, έχει πιστέψει και η ίδια τα ψέματά της!

Και περιμένει να τιναχθεί το «πιεσμένο ελατήριο» της οικονομίας από στιγμή σε στιγμή, και να «πνιγούμε» στις επενδύσεις.

Τις οποίες κατά τα άλλα η ίδια κάνει τα πάντα για να τις διώξει (όπως της είπε τις προάλλες και ο κ. Ρέγκλινγκ)…

Άλλωστε, και πέρσι η κυβέρνηση Τσίπρα τα ίδια ακριβώς έλεγε: Πώς μετά το Πάσχα του…2016 θα τρίβαμε τα μάτια μας από την ανάπτυξη που θα ερχόταν. Αλλά, δυστυχώς, δεν…

Όταν – πολύ σύντομα – αντιληφθεί τι «κοστούμι» ετοιμάζουν οι «έξω» για τη χώρα, τότε θα πάθει αληθινό πανικό.

Γιατί σίγουρα δεν θα θέλει να βρίσκεται στα «πράγματα», όταν τεθεί το δίλημμα: κούρεμα καταθέσεων εντός ευρώ, ή «προσωρινή» έξοδος από το ευρώ!

--Αυτό το έφερε η δική της επιμονή για «κούρεμα χρέους», οπωσδήποτε.

Ενώ το 2014 το ίδιο το ΔΝΤ διακήρυσσε πως το χρέος μας ήταν – τότε - σε «τροχιά βιωσιμότητας».

--Αυτό το έφερε η δική της επιμονή να «διαπραγματευθεί» τα μνημόνια, την ώρα που βγαίναμε από τα μνημόνια.

Εκείνη το προκάλεσε. Κι εκείνη θα το λουστεί.

Όμως, αν βρίσκεται και στη διακυβέρνηση, δεν θα το «λουστεί» απλώς, θα την τσουρουφλίσει για τα καλά…

Βεβαίως παρέμενε αγκιστρωμένη στην «εξουσία», όσο νόμιζε πως τελικά θα τη «σκαπουλάρει»...

Αλλά είχε ψευδαισθήσεις παλαιότερα κι έχει ψευδαισθήσεις ακόμα για το αδιέξοδο στο οποίο οδήγησε τη χώρα.

Στην πραγματικότητα έπαιξε απολύτως το παιγνίδι όσων ήθελαν την Ελλάδα εκτός ευρώ…

Κι όσων ήθελαν να υποβάλουν τη χώρα σε αληθινό shock therapy.

Κι αυτό θα αρχίσει να φαίνεται πολύ σύντομα…

Το ΔΝΤ ετοιμάζεται.

Ο Σόϊμπλε έχει «λάβει θέσεις».

Και οι «Φιλελεύθεροι» στη Γερμανία έρχονται…

(Όχι ο κ. Σούλτζ..)

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ κι όσο πιο γρήγορα φύγει από τη διακυβέρνηση, τόσο πιο «διαχειρίσιμη» θα γίνει η «μετά» κατάσταση.

Που όμως, θα είναι δύσκολη!

Πολύ δύσκολη…

.Πολιτική επιβίωση με κάθε τρόπο...

Η χθεσινή παράσταση στο Μαξίμου, με τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών και το υπουργικό συμβούλιο σήμερα απέδειξαν αυτό που ορισμένοι δεν θέλουν να δουν. Ότι δηλαδή οι εκλογές είναι ακόμη μακριά και μόνο ένα ατύχημα θα τους αναγκάσει να αφήσουν την εξουσία.

Στην περίπτωση των συναντήσεων, αυτό που ουσιαστικά έγινε ήταν μια ακόμη θεατρική παράσταση με τον Αλέξη Τσίπρα πρωταγωνιστή να προσπαθεί να βάλει τους αρχηγούς στο ίδιο κάδρο των ευθυνών. «Εσείς μας βάλατε στα μνημόνια, εγώ θα σας βγάλω», τους είπε ξεκάθαρα ο πρωθυπουργός ξεχνώντας προφανώς ότι ο ίδιος έχει υπογράψει δύο μνημόνια και οδεύει ολοταχώς για ένα τρίτο το καλοκαίρι του 2018.

 Ήταν προφανές χθες ότι ο Τσίπρας θέλησε να διατηρήσει το κλίμα διχασμού και πολιτικής σύγκρουσης δια της προσπάθειας συναίνεσης. Πώς να επιτευχθεί μια μίνιμουμ συμφωνία, ακόμη και για τα εθνικά θέματα όταν η κυβέρνηση επιχειρεί να ρίξει τις ευθύνες στις πλάτες όλων των υπολοίπων και να βγάλει ο ίδιος την ουρά του απ’ έξω; Τι πάει να πει ότι θα μας βγάλει από τα μνημόνια όταν έχει οδηγήσει στην κόλαση τη χώρα με τους λάθος χειρισμούς του;

Αλλά και στο υπουργικό συμβούλιο, σήμερα, το μόνο που έκανε ήταν να παρουσιάσει ένα success story το οποίο δεν υπάρχει. Ψέματα, υπερβολές, λανθασμένες πληροφορίες για το τι έγινε με τη συμφωνία, αδυναμία να αντιληφθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Και οι υπουργοί, καρφωμένοι στις καρέκλες τους να χαίρονται γι’ αυτή την τεράστια «επιτυχία». Μα είναι δυνατόν όλα αυτά να δίνουν την αίσθηση πως η κυβέρνηση θα πάει τώρα σε εκλογές; Είναι αδύνατον να επιλέξουν την κάλπη τουλάχιστον μέχρι την επόμενη άνοιξη προτού ανοίξουν διάφορα μέτωπα και διαμορφώσουν τις συνθήκες ενός εμφυλίου.

 Βασικός τους στόχος είναι να διασωθεί το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ και να παίξει ενεργό πολιτικό ρόλο την επόμενη δεκαετία. Βασική επιδίωξη του Μαξίμου είναι να ψαλιδίσουν όσο γίνεται περισσότερο την ηγεμονία της κεντροδεξιάς, την ιδεολογία της φιλελεύθερης παράταξης και να στήσουν ένα σκηνικό γνώριμο από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Δηλαδή το δίπολο «αριστερά – δεξιά» με βασική στοχοποίηση οιωνδήποτε δεν ανήκουν στο σοσιαλιστικό – μετασοβιετικό καθεστώς που φτιάχνουν μέρα με τη μέρα.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνει τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση είναι να δημιουργήσει ένα «βρόμικο ’89» αλλά με διαφορετική σύνθεση και διαφορετικά θύματα. Σας έχουμε προειδοποιήσει από το Αntinews ότι ξεκινά εκστρατεία δίωξης πολιτικών αντιπάλων, είτε πράγματι ενόχων είτε «θυμάτων» μιας επιχείρησης σκανδαλολογίας. 

Έτσι θα δημιουργήσουν την αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Στην αρένα της πολιτικής θα πέσει σύντομα ο Γιάννος Παπαντωνίου ο οποίος θα αντικαταστήσει προφανώς στις κάμερες της τηλεόρασης τον Ακη Τσοχατζόπουλο. Και καλώς θα γίνει, βεβαίως, αν έκλεψε ένα κελί του αρκεί.

Όμως, είναι μόνον η αρχή καθώς ετοιμάζονται κι άλλες «υποθέσεις» οι οποίες ποτέ δεν θα αγγίζουν τα πασοκικά σαπρόφυτα που αυτή την ώρα καλοπερνάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κάποιους «δεξιούς» της συμφοράς που στηρίζουν τον Τσίπρα.

Δεν θα δούμε δηλαδή να ερευνώνται σκάνδαλα για υπουργούς ή στελέχη του Τσίπρα, ούτε για μίζες, λογαριασμούς, κρυφές πληρωμές από επιχειρηματίες και άλλες τέτοιες λοβιτούρες που έγιναν από το 2010, όταν και ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να διαμορφώνεται ως μια ισχυρή πολιτική δύναμη.

Η «αρένα» θα έχει πολύ αίμα μέχρι το 2018 και προκειμένου ο κόσμος να αποβλακωθεί βλέποντας το πολιτικό… survivor. Την ίδια στιγμή ο Τσίπρας και η παρέα του θα επιδοθούν σε σωρεία προσλήψεων ή μονιμοποιήσεων δημοσίων υπαλλήλων. Ήδη, άλλωστε, έχουν κάνει 70.000 προσλήψεις, ένας κομματικός στρατός διόλου ευκαταφρόνητος.

 Μέσα στην χρονική περίοδο ως το καλοκαίρι του 2018 θα υπάρξουν και αξιολογήσεις οι οποίες βεβαίως θα έχουν μέτρα τα οποία θα περάσουν από τη Βουλή με βουλευτές «μπετόν» και στα… τέσσερα. Και παράλληλα, θα παίζεται σε πολλά επεισόδια το αριστερό success story με την ανάπτυξη να έρχεται, τα capital controls να χαλαρώνουν, κορδέλες να κόβονται, μπουλντόζες να μπαίνουν στο Ελληνικό κ.λπ.

Όλα αυτά χρειάζονται μήνες για να στηθούν. Και οι… παρακρατικοί να κάνουν τη δουλειά τους, οι ελεγχόμενοι εισαγγελείς να στήσουν τα παιχνιδάκια τους, οι υπουργοί να κάνουν τις προσλήψεις τους, ο Τσίπρας να σηκώνει τα χέρια του και να οργανώνει την ορχήστρα παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης.

Όλα αυτά βεβαίως είναι υπό αίρεση γιατί αν συμβεί κανένα ατύχημα από αυτά που δεν προβλέπει κανείς τότε όλα είναι πιθανά. Όμως, αυτό που βρίσκεται στο μυαλό του Τσίπρα είναι η πολιτική του επιβίωση με κάθε τρόπο. Γιατί όπως έγραψε και ο Μακιαβέλι: Ποτέ μην προσπαθείς να κερδίσεις με τη βία αυτό που μπορεί να αποκτηθεί με πονηριά.

.Μόνο ο λαός μπορεί να αποτρέψει το δόλιο σχέδιο του Τσίπρα

Γιατί χαίρεται ο Αλέξης και χαμογελάει πατέρα; Θα μπορούσε να είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ ή των 86 δις. ευρώ, όσο και το πρώτο μνημόνιο που υπέγραψε, διότι είναι άγνωστη η ζημιά του δευτέρου μνημονίου που ψήφισε πρόσφατα ή του τρίτου για το οποίο δεσμεύτηκε με τη συμφωνία στο Eurogroup.

Παρ’ όλα αυτά ο Τσίπρας και οι συν αυτώ εμφανίζονται σίγουροι καθώς κέρδισαν πολιτικό χρόνο και ταυτόχρονα δεν έχουν μπροστά τους κάποια σοβαρή πολιτική ή άλλη πρόκληση. Εσωκομματική αντιπολίτευση δεν υπάρχει στο σταλινικού τύπου κόμμα της Κουμουνδούρου, εκλογές ή άλλα γεγονότα δεν έχει μπροστά του, η οικονομία μπορεί να συνεχίσει να σέρνεται, όμως, όσο ο κόσμος δεν τους παίρνει με τις κλωτσιές θα αισθάνονται πάντα σίγουροι.

Έχει λοιπόν μπροστά του 12 με 15 μήνες να επιχειρήσει να αντιστρέψει το κακό κλίμα. Όμως, μπορεί να χαμογελά και για έναν επιπλέον λόγο. Γιατί ξέρει ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας που ψήφισε πριν από ένα μήνα δεν θα τα εφαρμόσει ο ίδιος, αλλά από την 1^η Ιανουαρίου 2019 μια άλλη κυβέρνηση. Σιγά μην κάτσει ο Τσίπρας στο Μαξίμου και να πρέπει να κόψει συντάξεις και εισοδήματα.

Τον Αύγουστο του 2018 θα έρθει ο χερ Σόιμπλε και θα πει «αγαπητέ Αλέξη κάτσε να μιλήσουμε για το νέο μνημόνιο χρέους που πρέπει να υλοποιήσετε. Θέλετε ελάφρυνση του χρέους; Πάρτε κι άλλα μέτρα γιατί αυτά δεν φτάνουν.

Είναι σίγουρο ότι ο Τσίπρας και η παρέα του θα το «μπουμπουνίσουν» καταγγέλλοντας τα μνημόνια με τα οποία οι ίδιοι δέσμευσαν την Ελλάδα. Θα ξαναγίνει αντιμνημονιακή η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση και ο μνημονιακότερος πρωθυπουργός που πέρασε ποτέ.

Η πρόσφατη απόφαση του Eurogroup δεν δεσμεύει τον Τσίπρα αλλά όποια κυβέρνηση θα είναι από το 2018 έως το 2022 όπου η Ελλάδα δεσμεύτηκε για πλεονάσματα 3,5%. Αν γίνουν εκλογές λοιπόν το φθινόπωρο του 2018 και κερδίσει η ΝΔ αυτή είναι που θα υποχρεωθεί να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα από τον Τσίπρα και να εισπράξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Από τη μια όλοι θα λένε και θα γράφουν πόσο… νεοφιλελεύθερος είναι ο Κυριάκος που εφαρμόζει μέτρα τα οποία δεν είναι δικά του κι από την άλλη ο Τσίπρας θα είναι στο Σύνταγμα και θα διαμαρτύρεται παρέα πιθανότατα με τη Ζωή ξανά και με τον Λαπαβίτσα.

Και ο Κυριάκος θα πρέπει να διαχειριστεί ευρωεκλογές και Περιφερειακές καθώς και τις Προεδρικές στις αρχές του 2020. Ο Τσίπρας λοιπόν έχει ανέφελο έναν ακόμη χρόνο ή και παραπάνω στην εξουσία για να παραδώσει στη ΝΔ μια χώρα δεσμευμένη σε σκληρή λιτότητα για πάρα πολλά χρόνια.

Δεν είναι κι άσχημο κόλπο να φορτώσει τα εγκλήματα της αριστεράς στους μονίμως κακούς και σταμπαρισμένους … νεοφιλελεύθερους και να έρθει μετά ο Τσίπρας να ξαναρίξει την κυβέρνηση με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας.

Δυστυχώς, έτσι πάει το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ γιατί απλά είναι ικανοί να υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών μας προκειμένου να έχουν κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Εξ’ ου και το κομματικό κράτος που στήνουν ώστε να έχουν τον έλεγχο και να σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια πάει να γίνει για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.

Να γιατί χαμογελά ο Τσίπρας, και σίγουρα δεν είναι από άγνοια. Είναι τακτικιστής, είναι αριβίστας, θα χρησιμοποιήσει μακιαβελικές μεθόδους για να διαιωνίσει την εξουσία του. Είναι άλλωστε μόλις 42 ετών και είναι πολύ αλαζόνας για να τα παρατήσει έτσι εύκολα.

Μόνο ο ελληνικός λαός μπορεί να αποτρέψει αυτό το σενάριο. Ξέρει αυτός και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι δεν πρέπει να πάει ούτε μια ψήφος χαμένη.

.Είναι η «Αποικία Χρέους», Ηλίθιοι!

Απλές και ξεκάθαρες ερωτήσεις – απλές και ξεκάθαρες απαντήσεις:

--Πού βρισκόμαστε σήμερα ως χώρα σε σχέση με το χρέος;

Και που πάμε;

Απάντηση: Μας έχουν βάλει σε έλεγχο και σε μνημόνια, μέχρι το 2060!

Μας έχουν κάνει κυριολεκτικά Αποικία Χρέους…

Εκεί βρεθήκαμε πια, επί ΣΥΡΙΖΑ και εξ αιτίας του.

--Ερώτηση: Ποια ήταν η διαφορά με το 2014, όταν έπεσε ο Σαμαράς;

Απάντηση: Τότε το ΔΝΤ προέβλεπε πως βρισκόμασταν ήδη σε «τροχιά βιωσιμότητας» όσον αφορά το χρέος μας. Και ότι το 2022 θα είχαμε χρέος προς ΑΕΠ 105%! Μ’ άλλα λόγια τότε το χρέος μας ΗΤΑΝ πια βιώσιμο…

Τώρα το ΔΝΤ λέει πως το Χρέος προς ΑΕΠ δεν θα πέσει κάτω από το 170% ούτε το 2022 ούτε αργότερα…

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ…

Μας πήρε έτοιμους να βγούμε από τα μνημόνια και μας κατέστησε Αποικία Χρέους για πάντα!

--Ερώτηση: Υπάρχει απόδειξη γι’ αυτό;

Απάντηση: Υπάρχουν τουλάχιστον δύο αποδείξεις, όχι μία…

* Πρώτη απόδειξη: το λέει καθαρά το ΔΝΤ στην εισαγωγή της Ανάλυσης Βιωσιμότητας του Χρέους, με ημερομηνία 13 Ιουλίου 2015: Ως το φθινόπωρο του 2014, οι προοπτικές του Ελληνικού χρέους πήγαιναν τόσο καλά που ίσως να μην χρειάζονταν πια τα μέτρα ανακούφισης χρέους που είχαν συμφωνήσει οι Ευρωπαίοι το Δεκέμβριο του 2012.

Τώρα πια εκείνα τα μέτρα, όχι μόνον είναι απαραίτητα, αλλά δεν αρκούν κι όλας!

* Δεύτερη απόδειξη: Τότε (τα φθινόπωρο του 2014, επί Σαμαρά ακόμα) το ΔΝΤ ζητούσε να συμμετάσχει την «πιστοληπτική γραμμή στήριξης της Ελλάδας για τον επόμενο χρόνο (για το 2015). Δηλαδή στην στήριξη της χώρας στα πρώτα βήματά της για τη ΜΕΤΑ το μνημόνιο εποχή. Το ΔΝΤ επέμενε τότε να συμμετάσχει και με δική του χρηματοδότηση τότε. Αν δεν θεωρούσε το Ελληνικό χρέος βιώσιμο ΔΕΝ θα συμμετείχε καθόλου!

Σήμερα το ΔΝΤ δεν δέχεται να συμμετέχει στο Τρίτο Μνημόνιο του Τσίπρα, ακριβώς γιατί θεωρεί πλέον το Ελληνικό χρέος ΜΗ βιώσιμο!.

--Ερώτηση: Γιατί πρέπει να δίνουμε τόση σημασία στις «προβλέψεις» (predictions) ή ακριβέστερα στις «προβολές» (projections) του ΔΝΤ;

Απάντηση: Γιατί αυτές διαβάζουν και οι διεθνείς αγορές και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και δεν πρόκειται να βγούμε στις αγορές αξιόπιστα, όσο το ΔΝΤ λέει ότι το χρέος μας είναι ΜΗ βιώσιμο! Κι όσο δεν βγαίνουμε στις αγορές, τόσο θα έχουμε ανάγκη κι από νέα μνημόνια…

--Ερώτηση: Πόσο δύσκολο είναι να βγει η Ελλάδα ξανά στις αγορές (δηλαδή να ΜΗ χρειάζεται νέα μνημόνια);

Απάντηση: Είχε ήδη βγει – δύο φορές μάλιστα – τον Απρίλιο του 2014 και τον Ιούλιο του 2014. Την πρώτη φορά με 5ετές ομόλογο για το οποίο υπήρξε 7πλάσια προσφορά απ’ ό,τι ζήτησε η Ελλάδα και με επιτόκιο 4,90%.

Και τη δεύτερη φορά για τριετές ομόλογο με επιτόκιο 3,95%!

Από τα χαμηλότερα που έχει πάρει ποτέ η Ελλάδα σε διεθνείς αγορές…

Την πρώτη φορά άντλησε 3 δισεκατομμύρια και τη δεύτερη 1,5 δισεκατομμύριο.

Και - σημειώστε - τότε δεν υπήρχε «ποσοτική χαλάρωση»…

Τώρα τα μεσοπρόθεσμα επιτόκια στα οποία κοστολογείται το Ελληνικό χρέος είναι 5,5% – 6%! Κι όπως συμφωνούν όλοι οι διεθνείς αναλυτές, δεν πρόκειται να πέσουν χαμηλότερα, όσο το ΔΝΤ επιμένει πως το χρέος μας είναι ΜΗ βιώσιμο…

--Ερώτηση: Γιατί κάνουν «προβολές» για το ΑΕΠ της Ελλάδας, για το Χρέος της χώρας και για τα πρωτογενή πλεονάσματα που πρέπει να βγάζει ως το 2060, δηλαδή για τα επόμενα 43 χρόνια; Και γιατί παλαιότερα, δηλαδή ως τα τέλη του 2014 δεν έκαναν καμία τέτοια προβολή; Και δεν υπήρχε τότε καμία συζήτηση για μετά το 2022;

Απάντηση: Απλούστατα, διότι τότε το χρέος μας θα γινόταν απολύτως βιώσιμο ως το 2022. Και η Ελλάδα μετατρεπόταν σε απολύτως φυσιολογική χώρα μέχρι το 2022. Οπότε, επειδή θα είχε βιώσιμο Χρέος και πλήρη πρόσβαση στις αγορές, κανείς δεν ενδιαφερόταν για το τι θα κάνει από κει και ύστερα.

Απλώς θα τηρούσε τους όρους του ευρώ, όπως όλες οι άλλες χώρες-μέλη (βάσει του Συμφώνου Σταθερότητας – του λεγόμενου Stability and Growth Pact).

Τώρα το χρέος μας βρίσκεται εκτός ελέγχου και ψάχνουν να δουν πως και με ποιες πολιτικές θα το θέσουν ξανά υπό έλεγχο. Και δεν έχουν βρει τη λύση ακόμα…

--Ερώτηση: Γιατί είναι τώρα τόσο δύσκολο να βρουν τη λύση στο Χρέος και να συμφωνήσουν όλοι;

Απάντηση: Γιατί όσο αυξάνουν τα απαραίτητα πρωτογενή πλεονάσματα, τόσο επιβραδύνουν την ανάπτυξη. Και μια οικονομία που έχει ήδη βαρύ χρέος και δεν αναπτύσσεται γρήγορα δεν μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα της υπερχρέωσης.

Ενώ όσο μειώνουν τα απαραίτητα πλεονάσματα για να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη, τόσο σωρεύεται περισσότερο χρέος διαχρονικά. Οπότε η χώρα χρειάζεται κι άλλο δανεισμό από τους εταίρους της και πάλι δεν ξεφεύγει από την υπερχρέωση.

Στην πρώτη περίπτωση η επιβάρυνσή της αυξάνεται από τον παρανομαστή (δηλαδή το ΑΕΠ - που επιβραδύνεται) και στη δεύτερη από τον αριθμητή (το Χρέος – που επιταχύνεται)…

Γι’ αυτό το ΔΝΤ τους λέει – και επιμένει πλέον: κόψτε τους εφ’ άπαξ και από τώρα το Χρέος (στον αριθμητή), για να μπορέσουν να το εξυπηρετήσουν με χαμηλότερα πλεονάσματα, ώστε να αναπτυχθούν αρκετά γρήγορα και να ξεφύγουν από την «παγίδα της υπερχρέωσης»…

--Ερώτηση: Γιατί αυτό δεν ήταν πια απαραίτητο στο τέλος του 2014 επί Σαμαρά;

Απάντηση: Γιατί τότε προβλέπονταν ότι η ίδια η Ελλάδα θα παρήγε ανακούφιση χρέους για τον εαυτό της, πουλώντας το τραπεζικό της χαρτοφυλάκιο (τις τραπεζικές μετοχές που κατείχε) και οι οποίες υπολογίζονταν αρχικά στα 16,5 δισεκατομμύρια, είχαν ήδη φτάσει, το καλοκαίρι του 2014, πάνω από 20 δισεκατομμύρια και προβλεπόταν πως θα έφταναν ως το 2016 τα 28 δισεκατομμύρια!

Αυτά θα πήγαιναν αμέσως για ανακούφιση χρέους. Αλλά δεν πήγαν – γιατί με τη διαπραγμάτευση Τσίπρα-Βαρουφάκη μηδενίστηκαν!

Και δεν ήταν οι μόνες απώλειες του Τσίπρα αυτές. Χάθηκαν τότε και τα «υπερκέρδη» των Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης από τη διακράτηση των Ελληνικών ομολόγων, την επιστροφή των οποίων είχε διασφαλίσει η κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου. Τα έχασε κι αυτά ο Τσίπρας το πρώτο μισό του 2015! Και τώρα παρακαλάει να του τα δώσουν ξανά. Άλλα 7,5 δισεκατομμύρια που τότε χάθηκαν… Και επί πλέον από τα πρωτογενή πλεονάσματα (4,5%, αλλά ως το 2018) η Ελλάδα θα εξοικονομούσε επί πλέον 12 και πλέον δισεκατομμύρια ως το 2018. Που επίσης τα έχασε ο Τσίπρας!

Και επί πλέον, τότε προβλεπόταν ότι η Ελληνική Οικονομία θα αναπτυσσόταν με μέσον όρο 3% (ρυθμός πραγματικής ανάπτυξης) ως το 2021 (και 4,5% ρυθμός ονομαστικής ανάπτυξης ως το 2021).

Έτσι, στο τέλος της διακυβέρνησης Σαμαρά, το ΔΝΤ προέβλεπε πως το ΑΕΠ της Ελλάδας από τα 182 δισεκατομμύρια το 2014 θα έφτανε στα 255-9 δισεκατομμύρια ως το 2022.

Ενώ τώρα επί Τσίπρας το ίδιο ΔΝΤ προβλέπει πως το ΑΕΠ της Ελλάδας δεν θα ξεπεράσει τα 217 δισεκατομμύρια ως το 2022, ενώ το Χρέος μας θα ξεπερνάει ως τότε τα 350 δισεκατομμύρια…

(Αυτοί οι τέσσερις αριθμοί για τις «προβολές» ΑΕΠ και Χρέους, επί Σαμαρά και επί Τσίπρα αντιστοίχως, συνοψίζουν τη ζημιά που έκανε ο Τσίπρας. Και σε αυτές συμφωνούν «στον πόντο» με το ΔΝΤ και οι αντίστοιχες «προβλέψεις» του Ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών, τότε και τώρα. Άρα δεν αμφισβητούνται.

Απλώς αποκρύβονται – για την ώρα τουλάχιστον).

--Ερώτηση: Δηλαδή τι ακριβώς μας συνέβη επί Τσίπρα;

Απάντηση: Το είπαμε ήδη - με δύο λέξεις: Γίναμε «Αποικία Χρέους»…

Δηλαδή: Δεν μπορούμε, όπως είναι τα πράγματα σήμερα, να βγούμε από το φαύλο κύκλο: φορολογικής ασφυξίας, νέων μνημονίων και συνεχούς διόγκωσης του χρέους. Και πρέπει συνεχώς να μας στηρίζουν οι δανειστές και συνεχώς να μας ελέγχουν για να είναι σίγουροι πως θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω.

Δηλαδή να μας βάζουν όλο και σκληρότερη λιτότητα, αλλιώς θα έχουν οι ίδιοι πρόβλημα να ψηφιστούν τα νέα μνημόνια από τα κοινοβούλιά τους.

Γιατί ξέχασα να σας πω το σημαντικότερο: Δεν έχουμε μόνο εμείς Κοινοβούλια. Έχουν κι εκείνοι. Και δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα λαϊκισμός (σχίστε τα μνημόνια – να… τελειώνουμε). Υπάρχει και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες λαϊκισμός (διώξτε την Ελλάδα από το ευρώ – να ησυχάσουμε)

--Ερώτηση: Είμαστε λοιπόν, «καταδικασμένοι» για πάντα;

Απάντηση: Όχι! Αυτό θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να πιστέψετε. Πώς «δεν υπήρχε άλλος δρόμος», πως «για όλα φταίνε οι προηγούμενοι», και πως «όλοι ίδιοι είναι»…

Έτσι κανείς δεν θα σκεφτεί να ζητήσει σωτηρία ψηφίζοντας άλλο κόμμα.

Αλλά ο Σαμαράς απέδειξε στα δυόμιση χρόνια της διακυβέρνησής του (Ιούλιος του 2012- Δεκέμβριος του 2014) πως και άλλος δρόμος υπάρχει και πως μπορούμε να γίνουμε ξανά – και σύντομα – φυσιολογική χώρα στα πλαίσια του ευρώ. Όχι αποικία χρέους, όπως μας κατάντησε ο Τσίπρας…

--Ερώτηση: Μα πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Απάντηση: Αλλάζοντας το μείγμα πολιτικής που εφαρμόζεται (όπως έκανε ο Σαμαράς στη δική του διακυβέρνηση), μειώνοντας το φόρους και τις δαπάνες ταυτόχρονα (όπως έγινε τη διετία 2012-14), δίνοντας ώθηση στις μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα (τότε η Ελλάδα, κατά ΟΟΣΑ ήταν πρώτη χώρα στον κόσμο εφαρμογής τέτοιων μεταρρυθμίσεων, ενώ τώρα χάνει έδαφος ξανά σε ανταγωνιστικότητας - πάντα κατά τον ΟΟΣΑ), και επιταχύνοντας τις αποκρατικοποιήσεις (τη διετία 2012-14 έγιναν ή ξεμπλόκαραν οι περισσότερες αποκρατικοποιήσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα – ενώ επί Τσίπρα μπλόκαραν ξανά κι εκείνες που είχαν ξεκινήσει τότε, κι ακόμα «σέρνονται» όπως το Ελληνικό).

Με την επιτάχυνση της Ανάπτυξης θα βελτιωθεί ο παρανομαστής (το ΑΕΠ) με τις ιδιωτικοποιήσεις θα μειωθεί ο αριθμητής (Χρέος) και με τον συνδυασμό των δύο μπορούμε να βγούμε από το «φαύλο κύκλο»: στασιμότητας – υπερχρέωσης!

Ώστε να «σπάσουμε τα δεσμά της Αποικίας Χρέους», όπου μας έχει παγιδεύσει η πολιτική Τσίπρα.

--Ερώτηση: Κι είναι εφικτό αυτό;

Απάντηση: Ναι, το έκανε ο Σαμαράς το 2012-14 και μπορεί να το συνεχίσει ο Μητσοτάκης από δω και μπρός!

Είναι συνταγή που δοκιμάστηκε, λειτούργησε, πέτυχε, το παραδέχονται και οι δανειστές πλέον δημόσια, το αναγνωρίζουν και οι περισσότεροι Έλληνες…

Αλλαγή μίγματος πολιτικής, έμφαση στις μεταρρυθμίσεις, προτεραιότητα στις αποκρατικοποιήσεις.

Και κάτι τελευταίο: Άμεση προτεραιότητα στην εξόφληση του ληξιπρόθεσμων του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα. Που ο Σαμαράς τα μείωνε συνεχώς, και ο Τσίπρας τα εκτόξευσε ξανά κι έχει χάσει τον έλεγχο…

Κι όλα αυτά σύντομα!

Γιατί όσο βουλιάζουμε, τόσο δυσκολότερα θα ξεκολλήσουμε στο μέλλον…

--Ερώτηση: Και τι απαντάμε στην κυβέρνηση Τσίπρα που επιμένει ότι «πάμε καλά» και πρέπει να «στηρίξουμε» την πολιτική της;

Απάντηση: Μας οδηγήσατε σε Αποικία Χρέους!

Και μόνο αν ανατραπεί η πολιτική αυτή θα σπάσουμε τα «αποικιακά δεσμά».

Με δύο λόγια:

Είναι η Αποικία Χρέους, Ηλίθιοι!

.Από την οργή στην ελπίδα;

Αναρωτιούνται πολλοί γύρω μας γιατί επικρατεί μια απίστευτη ατμόσφαιρα απάθειας, σχεδόν αφασίας, στην ελληνική κοινωνία. Οι άνθρωποι δεν θυμώνουν ούτε και ενθουσιάζονται με κάτι. Οι περισσότεροι είναι «στην τσίτα», διότι ζουν και παλεύουν για να επιβιώσουν σε μια χώρα όπου κυριολεκτικά δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει, ιδίως σε ό,τι αφορά το κράτος. 

Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση παραίτησης στην κοινωνία μας.

Ενας καλός φίλος μού έδωσε μία εξήγηση, την οποία δανείστηκε από τον κόσμο της απλουστευμένης ψυχολογίας. Οποιος χάνει κάτι ή κάποιον πολύ δικό του περνάει πέντε φάσεις: το σοκ μαζί με την άρνηση, τον πόνο μαζί με τις ενοχές, τον θυμό, την κατάθλιψη και, τέλος, την αποδοχή και ίσως την ελπίδα. Οταν μας πρωτοχτύπησε η κρίση, το 2009, βρεθήκαμε πράγματι σε σοκ και περάσαμε μια περίοδο άρνησης.

 Νομίζαμε ότι ήταν κάτι εφήμερο αυτό που περνούσαμε και πως σε ένα ή δύο χρόνια τα πράγματα θα ήταν πάλι όπως παλιά. Ακολούθησε η περίοδος της αγωνίας και κάποιων ενοχών. Καταλαβαίναμε ότι ζούσαμε πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας ως χώρα, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιούσαμε ότι χάναμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Ολοι συζητούσαμε το «πότε θα τελειώσει αυτό που ζούμε».

Remaining Time-0:16

Fullscreen

Mute

Και μετά ήλθε η οργή. Την περάσαμε και αυτήν τη φάση. Σαρώθηκε το παλαιό πολιτικό σκηνικό. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο και δοκιμάσαμε την τύχη μας με μια κυβέρνηση που υποσχόταν να μετατρέψει τον συλλογικό θυμό σε διαπραγματευτικό υπερόπλο. Επειτα από ένα πανάκριβο φροντιστήριο μάθαμε ότι η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη από τις φαντασιώσεις μας.

Σήμερα είναι φανερό ότι περνάμε την περίοδο της κατάθλιψης. Οι πολίτες δεν βλέπουν φως στο τούνελ, ούτε περιμένουν κάποιο στιβαρό χέρι να τους τραβήξει από τη μιζέρια τους. Δίνουν μια μάχη επιβίωσης, συμβιβασμένοι με τη συνεχή φτωχοποίησή τους και τη μείωση των προσδοκιών τους. 

Εκτός από τον κόσμο του τουρισμού που ζει ένα σύγχρονο ελληνικό όνειρο, η υπόλοιπη κοινωνία έχει σκύψει το κεφάλι και κοιτάζει –μόνο– πώς θα τα βγάλει πέρα. Γι’ αυτό και δεν της κάνει πια τίποτα εντύπωση και συμβιβάζεται με ακρότητες και φαινόμενα που θα εξόργιζαν πριν από λίγα χρόνια. Κομμάτι της κατάθλιψης και η αλλεργία προς τα «νέα», που προτιμά να μην ακούει.

Υποτίθεται πως υπάρχει και η τελευταία φάση ύστερα από μια σημαντική απώλεια, αυτή της αποδοχής και της ελπίδας. Είναι προφανώς νωρίς για να νιώσουμε ότι αρχίζουμε να τη βιώνουμε, αλλά, λογικά, πού θα πάει. Θα έλθει και αυτή.