Η Ευρώπη, με όλα τα κουσούρια της, είναι
μια όαση στον παγκόσμιο χάρτη. Οι ισλαμοφασίστες δεν μπορούν να κάνουν τους
ευρωπαίους πολίτες σαν τα μούτρα τους. Η παράνοια και το μίσος πρέπει να
ηττηθούν
·Με τους παρανοϊκούς,
που αιματοκύλισαν τον Νοέμβρη το Παρίσι και τώρα τις Βρυξέλλες, δεν βγαίνει
άκρη.
Οποιος είναι αποφασισμένος να γίνει κομμάτια για να τιμωρήσει άλλους στο
όνομα του (όποιου) θεού, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Οσοι βομβαρδισμοί κι αν
γίνουν κατά των ισλαμοφασιστών στη Συρία, όσα μέτρα κι αν πάρουν οι αστυνομίες
στην Ευρώπη.
Επομένως, το μοναδικό
ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν η παράνοια, το μίσος και ο θρησκευτικός
φανατισμός, οι «αρετές» των ισλαμοφασιστών, μπορούν να νικήσουν τη Δημοκρατία
και την ανεκτικότητα, που χαρακτηρίζουν τον δυτικό κόσμο. Αυτός είναι ο
«πόλεμος» που γίνεται στην Ευρώπη.
Ναι, αυτή η Ευρώπη,
στην οποία ζούμε, έχει κάμποσα κουσούρια: λιτότητα, φτώχεια, ανεργία και τώρα
τελευταία κλειστά σύνορα. Για τους απαιτητικούς ευρωπαίους πολίτες όλα αυτά την
καθιστούν προβληματική και, για κάποιους, απωθητική. Ομως, ας σκεφθούμε ότι, παρόλα
αυτά και με όλα αυτά, η Ευρώπη είναι μια όαση στον παγκόσμιο χάρτη. Είναι η
περιοχή του κόσμου που θέλουν να ζήσουν οι φτωχοί και κατατρεγμένοι όλου του
κόσμου.
Στις ευρωπαϊκές χώρες
ζουν και εργάζονται εκατομμύρια άνθρωποι από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Μπορεί να
μην αντιμετωπίζονται παντού σαν τους γηγενείς, μπορεί να εμφανίζονται κρούσματα
ρατσισμού, αλλά αυτός δεν είναι ο κανόνας. Ακόμα και στη δοκιμαζόμενη από την
οικονομική κρίση Ελλάδα, όπου έχουμε και φαινόμενα Μανωλάδας, εκατομμύρια
οικονομικοί μετανάστες έζησαν αρμονικά με τους ντόπιους. Το ελληνικό σύστημα
υγείας δεν πετάει κανέναν ξένο έξω από τα νοσοκομεία του, το σύστημα κοινωνικής
προστασίας (παιδικοί σταθμοί, επιδόματα) ισχύει και για τους ξένους.
Ο
πόλεμος, λοιπόν, δεν είναι με τους λίγους ή περισσότερους ισλαμοφασίστες,
που ανατινάζονται και σκορπούν το θάνατο στο όνομα του όποιου θεού. Ετσι κι
αλλιώς, αυτού του είδους η παράνοια δύσκολα αντιμετωπίζεται
Αυτή είναι η Ελλάδα,
αυτή και η Ευρώπη. Τα εκατομμύρια μουσουλμάνοι, που φεύγουν από τις πατρίδες
τους, προτιμούν την Ευρώπη για να ζήσουν. Η Ευρώπη έχει προηγμένο
δικαιϊκό σύστημα, που δεν κόβει χέρια και κεφάλια όσων καταδικάζονται για
αδικήματα, όπως γίνεται στις θρησκευτικές δικτατορίες των -πλούσιων και μη-
μουσουλμανικών χωρών.
Ποια σύγκριση μπορεί
να γίνει; Οι άνθρωποι από τον υπόλοιπο κόσμο, που έχουν επιλέξει να ζουν στην
Ευρώπη, γνωρίζουν καλά πώς ζουν αυτοί και πώς οι δικοί τους στις χώρες
καταγωγής τους. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας πόλεμος με αυτούς.
Φυσικά, μέσα στα τόσα
εκατομμύρια, δεν μπορεί να λείπουν οι παρανοϊκοί είτε εισαγόμενοι είτε ντόπιοι.
Είναι αυτοί που θέλουν να μεταφέρουν το θρησκευτικό μίσος και τον φανατισμό
στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, στις οποίες ζουν εκατομμύρια συμπατριώτες τους.
Είναι αυτοί που μισούν τις ανοιχτές κοινωνίες, γιατί θέλουν να τις κάνουν σαν
τις δικές τους: κλειστές, φανατικές, θρησκευτικές δικτατορίες, ανελεύθερες,
καταπιεστικές ιδιαίτερα για τις γυναίκες.
Είναι πολύ πιθανό τα
χτυπήματα αυτά των ισλαμοφασιστών να φέρουν αλλαγές στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής.
Να ενισχύσουν τα ρατσιστικά, ξενοφοβικά και ακροδεξιά κόμματα, δείγματα ήδη
υπάρχουν. Το χειρότερο θα είναι να «δικαιώσουν» ηγέτες χωρών αυτής της
κατηγορίας, που ήδη πρωτοστατούν για το κλείσιμο των συνόρων, με αφορμή και τις
προσφυγικές μεταναστευτικές ροές.
Η Ευρώπη έχει μεγάλη
παράδοση δημοκρατίας και ανεκτικότητας απέναντι στο ξένο και το διαφορετικό.
Μοιραία θα επηρεαστεί από τα χτυπήματα αυτά. Αλλά η Ευρώπη δεν μπορεί να γίνει
περίκλειστο φρούριο. Δεν μπορεί να γίνει μισαλλόδοξη και ρατσιστική. Γιατί τότε
οι παρανοϊκοί, που χτυπάνε αεροδρόμια, μετρό και θέατρα, θα έχουν πετύχει το
στόχο τους. Θα μας έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.
Ο πόλεμος, λοιπόν, δεν
είναι με τους λίγους ή περισσότερους ισλαμοφασίστες, που ανατινάζονται
και σκορπούν το θάνατο στο όνομα του όποιου θεού. Ετσι κι αλλιώς, αυτού του
είδους η παράνοια δύσκολα αντιμετωπίζεται. Ομως, αυτή η παράνοια δεν μπορεί να
νικήσει, όσα τρομοκρατικά χτυπήματα κι αν κάνει.
Ο πόλεμος που θα έχει
να αντιμετωπίσει από εδώ και στο εξής η Ευρώπη θα είναι μεταξύ των αξιών της
ανοιχτής κοινωνίας και του μίσους. Αυτός ο πόλεμος πρέπει να κερδηθεί.
