»Η εκ παραδρομής χρήση της λέξης “οικειοποίηση”, αντί της λέξης “ανάδειξη”, δεν αλλοιώνει το νόημα των όσων υποστήριξα από το βήμα της Βουλής».
Εχουμε συνηθίσει στελέχη αυτής της κυβέρνησης να δηλώνουν ένα πράγμα τη μία ημέρα, να προκαλούνται αντιδράσεις και την επομένη να ανασκευάζουν προσπαθώντας να βγάλουν τρελό όλο τον κόσμο – και κακόβουλο επίσης. Την αρχή την είχε κάνει, θυμίζω, ο κ. Βαρουφάκης.
Τι συνέβη εν προκειμένω; Μιλώντας στο Kοινοβούλιο, ο κ. Πελεγρίνης, διαβλέποντας ένα μέλλον «που χάσκει έτοιμο να μας καταπιεί», παρότρυνε να «λάβουμε τα μέτρα μας», αντλώντας από το «παράδειγμα του εβραϊκού λαού».
Οι Εβραίοι, συνέχισε ο υφυπουργός, «πέτυχαν να ταυτίσουν το Ολοκαύτωμα προς την τραγική μοίρα του έθνους των (...) Με υπομονή και επιμονή εξασφάλισαν την οικειοποίηση του Ολοκαυτώματος, έτσι ώστε να διεκδικήσουν τη δικαίωσή τους. Με ανάλογο τρόπο, ίσως, θα μπορούσαμε, κι εμείς, να οικειοποιηθούμε την καταστροφή, σταθερό παρακολούθημα της Ιστορίας του ελληνισμού».
Στο στόχαστρο βρέθηκε, βέβαια, η ατυχής χρήση της λέξης «οικειοποίηση». Σαν οι Εβραίοι να οικειοποιήθηκαν κάτι ξένο – σα να μη συνέβησαν, δηλαδή, τα 6 εκατομμύρια νεκροί.
Σαφώς και δεν προκύπτει από τα συμφραζόμενα ότι ο υπουργός ανήκει στους αρνητές του Ολοκαυτώματος· το λεκτικό ατόπημα, όμως, τον εκθέτει. Είναι καθηγητής φιλοσοφίας και υφυπουργός Παιδείας. Αλλά ας μην είμαστε κακόβουλοι και ας δεχθούμε ότι η λέξη «οικειοποίηση» χρησιμοποιήθηκε εκ παραδρομής. Η σωστή λέξη, σύμφωνα με τη διευκρινιστική του δήλωση, είναι λοιπόν η «ανάδειξη» – εν προκειμένω της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το ζήτημα της «ανάδειξης» μου θύμισε τη θεωρία της «βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος», τίτλος βιβλίου του Αμερικανοεβραίου ιστορικού Νόρμαν Φίνκελσταϊν.
Σε αυτό, ο Φίνκελσταϊν, γιος επιζησάντων του Ολοκαυτώματος, στηλίτευε την εμπορευματοποίηση του συλλογικού πόνου, με ταινίες, μνημεία κτλ.
Προσωπικά, θεωρώ πως μπροστά στην αδιανόητη φρίκη του Αουσβιτς, η όποια «βιομηχανοποίηση» είναι μια υποσημείωση, αλλά, τέλος πάντων, έχει τη βαρύτητά του να είσαι ιστορικός εβραϊκής καταγωγής, με γονείς που πέρασαν από τα στρατόπεδα εξόντωσης, και να έχεις το θάρρος να εκφράσεις μια τέτοια άποψη.
Αφήστε που ο Φίνκελσταϊν θα έβγαζε φλύκταινες μπροστά στην πρόταση περί «ανάδειξης»: να προβούμε, δηλαδή, και εμείς σε μια «βιομηχανία της Μικρασιατικής Καταστροφής» –και όλων των καταστροφών που μας έχουν βρει ως έθνος– για να κερδίσουμε τι άραγε; Περισσότερη διαστρέβλωση ακόμα; Διαφήμιση;
Δεν χρειαζόμαστε «βιομηχανία» ούτε «ανάδειξη». Γνώση της Ιστορίας χρειαζόμαστε, σοβαρή και συστηματική έρευνα δίχως αγιοποιήσεις και δαιμονοποιήσεις. Με σκεπτικά όμως, όπως αυτό του υφυπουργού Παιδείας, όντως «το μέλλον χάσκει μπροστά μας, έτοιμο να μας καταπιεί»...
