Με το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα στην εξουσία συνέβησαν πολλά και σοβαρά
πράγματα στη χώρα. Ένα από αυτά ήταν και η πλήρης κακοποίηση της ελληνικής
γλώσσας. Η αντιστροφή και διαστροφή των εννοιών και των πλούσιων όρων και
εκφράσεων που διαθέτει. Η μετατροπή λέξεων σε κενές περιεχομένου «περικοκλάδες»
όταν τις έπιαναν στο στόμα τους οι κυβερνώντες.
Θύμα αυτής της κακοποίησης της ελληνικής γλώσσας έπεσε και ο όρος «απλή
αναλογική». Δε συζητάμε για την ουσία του εκλογικού συστήματος. Δεν είναι το
θέμα μας αυτή τη στιγμή αν χρειάζεται ή όχι απλή ή ενισχυμένη αναλογική. Αυτό
είναι άλλο θέμα και εμπίπτει στη συζήτηση για το πώς ιεραρχεί κανείς τις
πολιτικές προτεραιότητες της χώρας. Ας μείνουμε λοιπόν στο θέμα μας που είναι
το πώς καταντάει αδειανό πουκάμισο ο όρος απλή αναλογική έτσι όπως τον
χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καμμένου.
Η κατάργηση του μπόνους είναι πράγματι βήμα προς την κατεύθυνση της απλής
αναλογικής. Αλλά η απλή αναλογική δεν είναι μόνο το μπόνους. Είναι και το όριο
εισόδου στη βουλή για να υπάρχει πλήρης ισοτιμία της ψήφου μεταξύ των πολιτών.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καμμένου θέλει να κάνει μια
εκλογική μεταρρύθμιση, την οποία μάλιστα την ονομάζει και την πλασάρει ως απλή
αναλογική, για να κατοχυρώσει ως δημοκρατικό δικαίωμα την ισοτιμία της ψήφου θα
πρέπει όχι μόνο να καταργήσει πλήρως το μπόνους αλλά και να εξαλείψει
παντοιοτρόπως το πλαφόν του 3% για την είσοδο ενός κόμματος στη βουλή. Δηλαδή
αν ένα κόμμα έχει 1% σε ψήφους δικαιούται 3 βουλευτές, αν έχει 2% δικαιούται 6
βουλευτές.
Ειδικά δε αν το επιχείρημα είναι πως σε καιρούς σαν τους σημερινούς όπου τα
πρώτα δύο κόμματα με το ζόρι φτάνουν το 30% άρα θεωρείται άδικο να
πριμοδοτούνται με 50 έδρες από το πουθενά. Το επιχείρημα αυτό σε ότι αφορά την
πολιτική συγκυρία και τις πολιτικές ανακατατάξεις σε περιόδους κρίσεις αφορά
όχι μόνο την πολιτική κορυφή αλλά και την ουρά του πολιτικού συστήματος.
Αν κανείς θέλει να είναι συνεπής όταν μιλάει για απλή αναλογική δεν μπορεί
να περιοριστεί μόνο στο μπόνους επειδή υπάρχει ένας πολύ χαμηλού βεληνεκούς
δικομματισμός αλλά θα πρέπει να καταργηθεί και το πλαφόν του 3% γιατί σήμερα τα
κόμματα που μένουν εκτός βουλής συγκεντρώνουν ποσοστά διψήφια αν τα αθροίσει
κανείς. Πόσο δίκαιο λοιπόν είναι να μην εκπροσωπείται στη βουλή ένα σημαντικό
μέρος του ελληνικού λαού;
Το ξαναλέμε. Δεν μιλάμε για την ουσία του εκλογικού νόμου. Μιλάμε για την
υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ που επειδή βλέπει την ήττα να έρχεται θέλει να στερήσει
από το πρώτο κόμμα το μπόνους. Και επειδή ως επί το πλείστον ένα μεγάλο μέρος
των δυνάμεων που βρίσκονται εκτός βουλής είναι στ’ αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό
και δεν καταργεί το πλαφόν του 3%.
Και αφού κάνει όλα αυτά έχει και το
θράσος να μιλάει για απλή αναλογική. Γι’ αυτό μιλάμε για κακοποίηση της
ελληνικής γλώσσας. Αλλά εδώ μετέτρεψαν σε οφθαλμαπάτη ένα καθαρό αποτέλεσμα στο
δημοψήφισμα, στο να ονομάσουν απλή αναλογική ένα εκλογικό σύστημα που υπηρετεί
τις σκοπιμότητες της πολιτικής επιβίωσης του Τσίπρα θα κωλώσουν;
