Είναι αναμφισβήτητο ότι στην περίπτωση της ΕΡΤ
και αλλεπάλληλα λάθη έχουν διαπραχθεί και υπερβολική υποκρισία έχει επιδειχθεί.
Τα λάθη βαραίνουν εκείνους που αψυχολόγητα αποφάσισαν και απρογραμμάτιστα
προχώρησαν στην «εδώ και τώρα» διακοπή της λειτουργίας της. Και η υποκρισία
επιδείχθηκε από εκείνους που αν και αναφέρονταν στην Κρατική Ραδιοτηλεόραση με
τους πιο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, μεταβλήθηκαν αιφνιδίως σε ανυποχώρητους
υπερασπιστές της.
Οι πολιτικές σκοπιμότητες είναι εκείνες που καθόρισαν
τις επιλογές και των δύο πλευρών. Ολα τα άλλα -και φυσικά και τα γεγονότα του
τελευταίου 48ώρου- αποτελούν αναπότρεπτες εξελίξεις.
Και η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να ανεχθεί την επ' αόριστον κατάληψη του Ραδιομεγάρου, όταν μάλιστα της είναι απολύτως απαραίτητο λόγω της ανάληψης από τη χώρα μας της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε παρά να αντιδράσει ως προστάτιδα των καταληψιών.
Αλλά η Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση δεν
είναι -ή μάλλον δεν πρέπει να είναι- υπόθεση του ενός ή του άλλου κόμματος.
Είναι υπόθεση του συνόλου του ελληνικού λαού, ο οποίος πληρώνει τη λειτουργία
της και δικαιούται να απολαμβάνει ραδιοτηλεοπτικά προϊόντα απαλλαγμένα από
πολιτικές σκοπιμότητες, υψηλού ενημερωτικού, εκπαιδευτικού και ψυχαγωγικού
επιπέδου.
Γι' αυτό και ελάχιστα ενδιαφέρουν οι ανταγωνισμοί
και οι αντιπαλότητες εντός και εκτός Βουλής. Εκείνο που τελικά θα κρίνει το όλο
εγχείρημα δεν είναι οι απόψεις της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά η ποιότητα
της νέας Δημόσιας Τηλεόρασης.
Κι επειδή η κυβέρνηση έχει επωμισθεί τελικά μόνη
το εγχείρημα, θα πρέπει να το οδηγήσει σε αίσιο αποτέλεσμα. Υπάρχει η
δυνατότητα να το επιτύχει. Υπό δύο προϋποθέσεις όμως: Να αποστασιοποιηθεί
πλήρως από τη λειτουργία της και να μην επαναλάβει προκλητικά αναξιοκρατικούς
διορισμούς.
