Το αδιέξοδο έχει καταστεί πλέον αξεπέραστο. Και είναι
προφανές ότι μόνο με κάποιο «θαύμα» μπορεί ν΄ αποτραπεί η απώλεια του εξαμήνου.
Το υπουργείο έχει επενδύσει στην έκκλησή του προς τους καθηγητές και τους
φοιτητές να προσέλθουν σήμερα μαζικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο
Πολυτεχνείο και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Αλλά μετά από δέκα
βδομάδες απεργιακών κινητοποιήσεων θα έπρεπε να είχε καταστεί σαφές στην
πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας ότι το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με
εκκλήσεις.
Του το διεμήνυσαν, άλλωστε, με τον κατηγορηματικότερο δυνατό τρόπο οι
διοικητικοί υπάλληλοι. Διότι από τη στιγμή που το δικαστήριο κήρυξε παράνομη
την απεργία τους, αλλά εκείνοι συνέχισαν τις απεργιακές κινητοποιήσεις,
ουσιαστικά του δήλωσαν ότι περιθώρια υπαναχώρησής τους δεν υπάρχουν. Και ο
υπουργός με έναν και μόνο τρόπο μπορούσε ν΄ αντιδράσει, αλλά δεν τον
χρησιμοποίησε.
Οι πληροφορίες τον φέρουν διατεθειμένο να τον
χρησιμοποιήσει τώρα. Αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να σταματήσει το
παιχνίδι στις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους, ας το κάνει.
Κάποιος πρέπει να δώσει επιτέλους μια λύση στο πρόβλημα.
Κι αφού η σύγκλητος
του Πανεπιστημίου Αθηνών παραιτήθηκε και η σύγκλητος του Πολυτεχνείου σχεδιάζει
να κάνει το ίδιο, αρνούμενα και τα δύο Σώματα ν΄ ανταποκριθούν στην υποχρέωσή
τους να διασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία των ιδρυμάτων τους, μόνο το υπουργείο
μπορεί πια να διασφαλίσει τα δικαιώματα των φοιτητών.
Περιθώρια αναβολών δεν υπάρχουν. Από τη στιγμή που ο
υπουργός διαμηνύει ότι «κανένας δεν μπορεί να παίζει στις πλάτες των φοιτητών
και των οικογενειών τους» οφείλει ν΄ αποδείξει ότι εννοεί αυτό που λέει. Σήμερα
κιόλας. Αύριο θα είναι αργά.
