Μία νέα αναδιάρθρωση του
ελληνικού χρέους με τη συμμετοχή των θεσμικών πιστωτών προτείνει μέσω
συνέντευξής του στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt ο πρώην πρωθυπουργός
Κώστας Σημίτης.
Ο κ. Σημίτης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου απευθυνόμενος και «εντός» αλλά και στην Ευρώπη. Δεν αποφεύγει να προβλέψει ότι «η κοινωνική συνοχή στην Ελλάδα κινδυνεύει αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση».
Εκφράζει την άποψη ότι υπάρχει απογοήτευση σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας για την οικονομική κατάσταση, καθώς επικρατεί η αίσθηση ότι καταστρέφεται το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς και περιγράφει αναλυτικά το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται τελευταία στην Ελλάδα.
Αναφερόμενος στις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας, όπως αναφέρει το 'Έθνος, ο κ. Σημίτης τονίζει ότι οι δύο χώρες θα πρέπει να συνεργαστούν χωρίς να δίνουν σημασία σε δηλώσεις που πυροδοτούν την ένταση.
Υπογραμμίζει το γεγονός ότι η Ευρώπη δεν αντέδρασε έγκαιρα στην κρίση και ότι παρέμεινε απλός θεατής των εξελίξεων.
Επιρρίπτει τέλος ευθύνες και στην κυβέρνηση Καραμανλή λέγοντας ότι «Η τότε κυβέρνηση ακολούθησε το 2004 μια λαϊκίστικη πολιτική δαπανών υπό το σύνθημα “εμείς δίνουμε περισσότερα από τους άλλους”.
Ο κ. Σημίτης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου απευθυνόμενος και «εντός» αλλά και στην Ευρώπη. Δεν αποφεύγει να προβλέψει ότι «η κοινωνική συνοχή στην Ελλάδα κινδυνεύει αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση».
Εκφράζει την άποψη ότι υπάρχει απογοήτευση σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας για την οικονομική κατάσταση, καθώς επικρατεί η αίσθηση ότι καταστρέφεται το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς και περιγράφει αναλυτικά το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται τελευταία στην Ελλάδα.
Αναφερόμενος στις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας, όπως αναφέρει το 'Έθνος, ο κ. Σημίτης τονίζει ότι οι δύο χώρες θα πρέπει να συνεργαστούν χωρίς να δίνουν σημασία σε δηλώσεις που πυροδοτούν την ένταση.
Υπογραμμίζει το γεγονός ότι η Ευρώπη δεν αντέδρασε έγκαιρα στην κρίση και ότι παρέμεινε απλός θεατής των εξελίξεων.
Επιρρίπτει τέλος ευθύνες και στην κυβέρνηση Καραμανλή λέγοντας ότι «Η τότε κυβέρνηση ακολούθησε το 2004 μια λαϊκίστικη πολιτική δαπανών υπό το σύνθημα “εμείς δίνουμε περισσότερα από τους άλλους”.
Έτσι το πελατειακό σύστημα
βίωσε μια άνθηση, το κράτος διόρισε περισσότερα από 150.000 άτομα, το δημόσιο
χρέος αυξήθηκε σε πεντέμισι χρόνια κατά 130 δισ. ευρώ, από 95,4% του ΑΕΠ το
2003 σε 129,4% στα τέλη του 2009»
