.Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η «πραγματική αριστερά»;

Η πραγματικότητα την οποία ζούμε μας λέει πώς ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται πως είναι ο φορέας της αριστεράς στην Ελλάδα αυτά τα οποία κάνει πόρρω απέχουν από αυτά τα οποία μας έλεγε 40 χρόνια ως αντιπολίτευση και τα οποία ήταν η πολιτική της «πραγματικής» αριστεράς. Το γεγονός πως για τον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει η παροιμία «αυτά που λες παπάς, διάκος δεν μας τα ‘λέγες» δεν χωράει αμφισβήτηση. Αυτό συνεπάγεται την ερώτηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η «πραγματική» αριστερά ή όχι. Και αυτή η ερώτηση είναι που μας διχάζει ως εκλογικό σώμα.

Η μια πλευρά υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πραγματικό αριστερό κόμμα και ότι δεν ψηφίστηκε ως τέτοιο. Υποστηρίζει ότι υπάρχει μια άλλη πραγματική αριστερά η οποία δεν εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ταχύτατα μεταλλάσσεται σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το σημαντικό τους επιχείρημα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψηφίστηκε από αριστερούς αλλά από όλες τις ιδεολογικές πτέρυγες για να καταργήσει τα μνημόνια το οποίο εν μέρει ισχύει αλλά δεν απαντά στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερός ή όχι.

Η άλλη πλευρά υποστηρίζει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πραγματική αριστερά και ακολουθεί την ιστορική πορεία όλων των αριστερών κομμάτων που βρέθηκαν στην εξουσία ανά τον κόσμο τροποποιημένη έτσι ώστε να χωράει στην ΕΕ. Είναι αυτό που λέει ότι η αριστερά σε γνώση της πραγματικότητας χρησιμοποιεί επιχειρήματα που δεν στέκουν έτσι ώστε να καταλάβει την εξουσία. Η πλευρά αυτή ισχυρίζεται πως αυτό που βλέπουμε ως αριστερά αυτό είναι και στην πραγματικότητα.

Αυτές οι δύο πλευρές συνδιαλέγονται μεταξύ τους και μπλέκουν σε μια ατέρμονη ιδεολογική συζήτηση η οποία στερείται νοήματος και η οποία εν τέλει ωφελεί τον ΣΥΡΙΖΑ διότι ο ίδιος διατείνεται πως είναι η αριστερά και τελικά κερδίζει ανέλπιστα ψηφοφόρους οι οποίοι θα πιστέψουν το αφήγημα (δηλαδή το παραμύθι στην νεοελληνική κοινή) πως η κυβέρνηση ήθελε να κάνει πραγματική αριστερή πολιτική αλλά δεν την άφηναν τα μνημόνια. Τούτο είναι αυταπόδεικτα ψευδές αφού αν πίστευε στην προεκλογική του ρητορική ο Τσίπρας θα έπρεπε να έχει επιλέξει τον τόμο του GREXIT που του παρουσίασε ο Σόιμπλε και τότε δεν θα υπήρχαν μνημόνια να τον εμποδίσουν.

Η συζήτηση για το πιστοποιητικό αριστερότητας του ΣΥΡΙΖΑ είναι λάθος όμως γιατί δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα. Αυτοί που έχουν το δικαίωμα αλλά κυρίως την υποχρέωση να απαντήσουν είναι οι αριστεροί ψηφοφόροι. Αυτοί είναι που ενδιαφέρονται για τον ορισμό της αριστεράς και την ηθική της νομιμοποίηση. Ο βίος και η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση απέχουν της «πραγματικής» αριστερής ιδεολογίας. Αυτοί, οι έμψυχοι φορείς της αριστεράς, καλούνται στις επόμενες εκλογές να αποδεχθούν δια της ψήφου τους ή όχι τον ισχυρισμό πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κεντρικός πυλώνας της αριστερής σκέψης στην Ελλάδα.

Πράγμα το οποίο βέβαια θα πρέπει να το μάθουμε κι εμείς που δεν είμαστε αριστεροί. Υπάρχει ένας τρόπος να εξάγουμε την απάντησή τους ως συμπέρασμα χρησιμοποιώντας απλά εκλογικά μαθηματικά.

Σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες από το 1974 και εντεύθεν αλλά και προδικτατορικά υπήρχε ένα ποσοστό περίπου 13% το οποίο ψήφιζε τα αριστερά κόμματα χωρίς να περιμένει τα κόμματα αυτά να κυβερνήσουν. Αυτούς μπορούμε με ασφάλεια να τους πούμε αριστερούς. Ήταν οι μόνοι αριστεροί στην Ελλάδα; Όχι. Οι αριστεροί που εκφράζονταν εκλογικά μαζί με τους αριστερούς που ψηφίζαν άλλο κόμμα (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) κατ’ εκτίμηση συγκεντρώνουν ένα ποσοστό κοντά στο 25%, όσο περίπου έπαιρναν αθροιστικά οι αριστεροί στις δημοτικές ή φοιτητικές εκλογές. Αλλά αυτό αποτελεί εκτίμηση και αν πάρουμε σαν βάση συλλογισμού μας το 13% μιλάμε με βεβαιότητες.

Σε αυτό το «σκληροπυρηνικό» 13% στις δύο εκλογές του 2012 και εντεύθεν ο ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησε με το ΚΚΕ από το περίπου 10% των εκλογών του Μαΐου του 12’ να περιορίζεται σε κάτω του 5% στις εκλογές του Ιουνίου με τις απώλειες να θέλγονται από το σύνθημα του Τσίπρα «πρώτη φορά αριστερά». Έκτοτε το ΚΚΕ συγκεντρώνει δυνάμεις πέριξ του 5%.

Αυτή η δυναμική διατηρήθηκε αναλλοίωτη ως και τον Ιανουάριο του 2015. Από εκεί και μετά άρχισε να κρίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ όχι από τη ρητορική του αλλά από τις πράξεις του. Και στις επόμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου σε καθεστώς «ηγεμονίας» του Τσίπρα έχασε από το σκληροπυρηνικό κομμάτι άλλο ένα 3 % προς τη ΛΑΕ, όταν ακόμα υπήρχαν αμφιβολίες για το πώς θα εξελιχθεί η «πρώτη φορά αριστερά».

Αυτό το σκληροπυρηνικό 13% το οποίο είναι πέραν αμφιβολίας αριστερό είναι ένας αξιόπιστος δείκτης για το εάν οι αριστεροί επιδοκιμάζουν δια της ψήφου τους των ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα το άθροισμα των αριστερών πλην ΣΥΡΙΖΑ κομμάτων στις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Αν το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και η Ζ. Κωνσταντοπούλου παραμείνουν κολλημένοι στα ποσοστά του 2015 ή παρακάτω πάει να πει πως οι αριστεροί θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερό κόμμα. Αν ανεβάσουν σημαντικά τα ποσοστά τους τότε μπορούμε να πούμε πως οι αριστεροί δεν θεωρούν τον Τσίπρα «πραγματικό» αριστερό.

Η τιμή λοιπόν της αριστεράς βρίσκεται στα χέρια των ψηφοφόρων της. Αυτοί θα αποφανθούν για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι πραγματικός αριστερός.

.Μαζικά από τη Θεσσαλονίκη και στο συλλαλητήριο της Αθήνας...

Τα μέλη της κίνησης πολιτών SOS ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ συμμετέχουμε μαζικά και αγωνιστικά, μετά από το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και στο συλλαλητήριο *ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ/ ΑΘΗΝΑ, ΣΤΙΣ 04/02/2018, ΩΡΑ 14:0 0* Καλούμε όλους τους Έλληνες απανταχού της γης να υψώσουμε μαζί φωνή διαμαρτυρίας: Η ιστορία μας είναι ένδοξη και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να τη διαστρεβλώνει Το όνομα Μακεδονία είναι η ψυχή μας! Δεν το διαπραγματευόμαστε! Δεν το εκχωρούμε σε κανέναν! Δεν το προδίδουμε! Δεν δεχόμαστε καμία ονομασία που να περιέχει τον όρο Μακεδονία. Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙ... περισσότερα »

.Κρίσιμες επαφές για τη μετά μνημόνιο εποχή: Στην Ελλάδα Μοσκοβισί και Κοστέλο

Σε νέα φάση μπαίνει την ερχόμενη εβδομάδα η διαπραγμάτευση για την έξοδο από το μνημόνιο και το καθεστώς δεσμεύσεων στη συνέχεια.

Στην Αθήνα έρχονται ο επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί, αλλά και ο επικεφαλής της αποστολής της Κομισιόν Ντέκλαν Κοστέλο, προκειμένου να έχουν επαφές για τον σκοπό αυτό με στελέχη της κυβέρνησης.

Η επίσκεψη θα πραγματοποιηθεί στις 7-9 Φεβρουαρίου, ενώ στις 8 Φεβρουαρίου θα συνεδριάσει και το EuroWorking Group, με κύριο θέμα το χρέος και ειδικότερα τον μηχανισμό που θα συνδέει την ελάφρυνσή του με τον ρυθμό ανάπτυξης, σύμφωνα με τη γαλλική πρόταση.

Όπως αναφέρει ρεπορτάζ της «Καθημερινής» επίσης, στο τραπέζι των εκπροσώπων των υπουργών Οικονομικών θα τεθεί η πρόοδος των προαπαιτουμένων που είχαν απομείνει μετά το τελευταίο Eurogroup, στις 22 Ιανουαρίου, προκειμένου να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση και να εκταμιευθεί η δόση. Σύμφωνα με πληροφορίες, ακόμη δεν έχουν κλείσει όλα τα προαπαιτούμενα.

Το χρονοδιάγραμμα των θεσμών προβλέπει, σύμφωνα με πληροφορίες, να ολοκληρωθούν οι προτάσεις για το χρέος έως το Eurogroup της 12ης Μαρτίου, ώστε να μπορέσει και το ΔΝΤ να ενεργοποιήσει –αν συμφωνήσει– το πρόγραμμά του προτού να είναι πολύ αργά.

Υπάρχει, επομένως, επίσπευση των διαδικασιών, προκειμένου όλα να γίνουν εγκαίρως, και σ’ αυτό το πλαίσιο αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι συζητήσεις της κυβέρνησης με τον επίτροπο και το στέλεχος της Κομισιόν, καθώς οι τελευταίοι έχουν βασικό ρόλο στην επεξεργασία των προτάσεων για το μέλλον της χώρας.

Η συζήτηση αναμένεται να στραφεί γύρω από τις εξής παραμέτρους, που θα καθορίσουν το μεταμνημονιακό πλαίσιο και τον βαθμό στον οποίο η έξοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λιγότερο ή περισσότερο «καθαρή»:

1. Τις δεσμεύσεις που θα αναλάβει η Ελλάδα για συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και μη υπαναχώρηση έναντι όσων έχει ήδη θεσπίσει. Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος μίλησε την περασμένη εβδομάδα στο Reuters για ένα ελληνικό πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις, μέτρα κοινωνικής πολιτικής και αναπτυξιακά. Δεν είναι ακόμη σαφές αν το ελληνικό πρόγραμμα και οι δεσμεύσεις που θέλει η Κομισιόν θα συνδυαστούν, παρότι αυτός φαίνεται να είναι ο στόχος, προκειμένου να αναλάβει η κυβέρνηση την «ιδιοκτησία» για όλα.

2. Το καθεστώς εποπτείας μεταμνημονιακά. Ο κ. Κοστέλο είπε την περασμένη εβδομάδα σε Ολλανδούς βουλευτές ότι η χώρα χρειάζεται αυστηρή εποπτεία, προϊδεάζοντας για κάτι ισχυρότερο από τις ανά εξάμηνο επισκέψεις των θεσμών, που προβλέπονται για τις μεταμνημονιακές χώρες με «καθαρή» έξοδο. Σύμφωνα με πληροφορίες, το καθεστώς εποπτείας θα συμφωνηθεί στο τέλος, γύρω στον Μάιο.

3. Το χρέος. Τα όποια μέτρα ελάφρυνσής του θα έχουν «αιρεσιμότητα», δηλαδή θα εφαρμόζονται ανάλογα με το αν η Ελλάδα τηρεί ή όχι τις δεσμεύσεις της. Αυτή η «αιρεσιμότητα» θα έχει έτσι έναν χαρακτήρα κυρώσεων σε περίπτωση μη συμμόρφωσης της χώρας. Επίσης, η εξόφληση του χρέους θα έχει ρήτρα ανάπτυξης, έτσι ώστε να μειώνονται οι υποχρεώσεις σε περίπτωση χαμηλότερης ανάπτυξης.

4. Το «μαξιλάρι» ασφαλείας. Εφόσον δεν υπάρξει πιστωτική γραμμή, όπως φαίνεται ότι είναι το επικρατέστερο σενάριο σήμερα, πρέπει να σχηματιστεί «μαξιλάρι» ασφαλείας, για προστασία έναντι των αγορών. Δεν είναι ξεκάθαρο το ακριβές ύψος του και η κατανομή του μεταξύ των εθνικών πόρων (από την πρόσβαση στις αγορές) και των κεφαλαίων από το δάνειο του ESM

.Συλλαλητήριο πολλαπλών μηνυμάτων

Το συλλαλητήριο της Αθήνας δεσπόζει στην επικαιρότητα της εβδομάδας.

Το θέμα έχει αναχθεί σε κυρίαρχο στην πολιτική αντιπαράθεση, μολονότι στο συλλαλητήριο και την διοργάνωσή του, δεν μετέχουν τα κόμματα και οι βουλευτές που θα παραστούν, θα εκπροσωπούν τον εαυτό τους και όχι το κόμμα υπό τη σημαία του οποίου, έχουν εκλεγεί στο Κοινοβούλιο.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν επανειλημμένως μιλήσει για ακροδεξιά στοιχεία που παρέστησαν στην προηγούμενη κινητοποίηση που έγινε στην περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη.

Παρά την προσπάθεια των αρχών, που συνδέονται την κυβέρνηση να υποβαθμίσουν τον αριθμό των προσώπων που πήραν μέρος στην κινητοποίηση της Θεσσαλονίκης, παρά την υποβάθμισή του από τα συστημικά ΜΜΕ, εν τούτοις ο όγκος του δεν μπορούσε να κρυφτεί κάτω από το χαλί μια και τα ψηφιακά μέσα, sites και web tv ανέδειξαν το θέμα με αποτέλεσμα να διαγκωνίζονται τώρα οι τηλεοράσεις, για το ποιος θα προβάλει περισσότερο το αυριανό συλλαλητήριο της Αθήνας.

Το θέμα των συλλαλητηρίων, έχει σαν αφορμή τις διαπραγματεύσεις, που βρίσκονται σε εξέλιξη με την γειτονική χώρα, προκειμένου μετά από 25 χρόνια ακινησίας να βρεθεί μια συμβιβαστική κοινά αποδεκτή λύση, σε μια σειρά διαφορών, που προμετωπίδα έχουν την ονομασία της ΠΓΔΜ.

Εσωτερικά προβλήματα στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης αντιμετωπίζουν τόσο η Αθήνα όσο και τα Σκόπια. Όμως παρατηρεί κανείς που δεν φοράει κομματικές παρωπίδες, ότι ενώ στην γειτονική χώρα η κυβέρνηση προσπαθεί να φέρει πιο κοντά αντιτιθέμενες απόψεις, έκανε συμβούλιο Αρχηγών και μετά από αυτό δεν έγιναν δηλώσεις, στην Ελλάδα οι πονηριές της κυβέρνησης, έσπειραν ανέμους και οδήγησαν στο αποτέλεσμα, που δεν ήταν άλλο, παρά θύελλες.

Μολονότι στο ΣΥΡΙΖΑ είχαν να αντιμετωπίσουν τον εταίρο τους στην κυβέρνηση, τους ΑΝΕΛ, που έχει απόψεις, που δεν αφήνουν περιθώρια συμβιβασμού, μια και δηλώνουν ότι δεν αποδέχονται ονομασία που θα περιλαμβάνει τη λέξη Μακεδονία, εν τούτοις θέλησαν να διεμβολίσουν την Αξιωματική Αντιπολίτευση, εκμεταλλευόμενοι τις διαφορετικές απόψεις που εκφράζονται από δύο πρώην πρωθυπουργούς τον Α. Σαμαρά(απόρριψη πακέτου Πινέιρο) και τον Κ. Καραμανλή(σύνθετη, erga omnes Βουκουρέστι).

Αυτή η προσπάθεια, σε συνδυασμό με την απουσία ενημέρωσης στο αρχικό στάδιο των συνομιλιών, καθώς και η λαοθάλασσα που βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και η ανάλογη που προβλέπετε να ακολουθήσει στην Αθήνα, οδήγησαν τη ΝΔ σε μια αλλαγή τακτικής, στην προσπάθειά της να μην δημιουργήσει αφενός εσωτερικό ρήγμα και αφετέρου να μην βρεθεί απέναντι στην συγκέντρωση της Αθήνας, που θα διαδηλώσει εναντίον του συμβιβασμού και της αναγνώρισης με σύνθετη ονομασία, της ΠΓΔΜ.

Η κυβέρνηση από τη μια δεν κατάφερε να συγκολλήσει το μέτωπο της, με τον κυβερνητικό της εταίρο και από την άλλη οδήγησε τη ΝΔ στην αμυντική απόφαση, που συνοψίζεται στη φράση «δεν είναι κατάλληλος ο χρόνος επίλυσης του προβλήματος».

Με δυο λόγια αντί ενότητας έχουμε πολυδιάσπαση, άρα και περαιτέρω δυσκολίες στην αποδοχή του όποιου συμβιβασμού, εφ’ όσον οι συνομιλίες φτάσουν σε κάποιο θετικό αποτέλεσμα.

Παρατηρούμε από τη μια καβγά ανάμεσα σε Δ. Καμμένο και Δ. Παπαδημούλη, με την πρώτο να αποκαλεί τον δεύτερο δειλό και ρουφιάνο με αφορμή το ενημερωτικό σημείωμα του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρωπαίους συναδέλφους του, για την παρουσία της Ε. Καϊλή στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Από την άλλη μαθαίνουμε ότι η πολιτική κίνηση Πράττω, με την οποία συμμετέχει στην κυβέρνηση ο Ν. Κοτζιάς και στην οποία συμμετέχει και ο Ν. Τόσκας, ότι θα πάρει μέρος στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Για κάθε λογικό άνθρωπο όλα αυτά μοιάζουν με θέατρο του παραλόγου.

Από τη μια ο ΥΠΕΞ συνομιλεί για σύνθετη ονομασία κι από την άλλη η πολιτική του κίνηση πηγαίνει στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθεί για την προσπάθεια μιας κάποιας συμβιβαστικής λύσης του προβλήματος. Άντε βρες άκρη…

Πολλοί έχουν επιχειρήσει μέχρι τώρα να αναλύσουν αυτή την εκτός κομμάτων διαμαρτυρία, που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν πολιτικά μικρά και μεγάλα κόμματα.

Ποιοι είναι αυτοί που μαζικά μετακινούνται που σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους, που αρνούνται την παρουσία κομμάτων σε αυτή την πρωτόγνωρη για τους καιρούς του internet κινητοποίηση;

Είναι μόνο το Σκοπιανό που τους απασχολεί; Ή μήπως είναι και τα πολλά άλλα, που σωρευτικά έχουν ξεχειλίσει το ποτήρι;

Ή μήπως είναι και η υπερφορολόγηση που έχει πάρει δραματικές διαστάσεις με τα 13 δις που προστέθηκαν το 2017 στα χρέη της εφορίας, ανεβάζοντας το συνολική οφειλή στο 100 και πλέον δις, τα τέσσερα εκατομμύρια των οφειλετών της εφορίας, και το ένα εκατομμύριο των ανθρώπων, που είδαν τις αφαιμάξεις των τραπεζικών τους λογαριασμών.

Αλλά υπάρχει και κάτι χειρότερο αυτό των νέων Ελλήνων που έφυγαν από τη χώρα αυτά τα οκτώ δίσεκτα χρόνια, που φτάνουν τις 710.000 και το στατιστικό στοιχείο που μα πληροφορεί ότι 7 στους 10 νέους θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα.

Με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και με τα βολέματα των «ημετέρων», σε συνδυασμό με την μαζική έξοδο εμφανίζουν φαινομενικά τους αριθμούς να ευημερούν, όμως η πραγματικότητα και η και η ζωή διαψεύδει όσους καλοπερνάνε, έχοντας μεθύσει από τα αγαθά της εξουσίας.

Γι’ αυτό χρειάζεται να δει κανείς αυτή τη μαζική συμμετοχή στα συλλαλητήρια, με άλλη ματιά, μπας και ξεστραβωθεί…