Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά για μυστικά και φανερά δείπνα, για θεωρίες
συνωμοσίας να πέσει ο λαοπρόβλητος Αλέξης, για τραπεζώματα επιχειρηματιών, για
τραπεζικό πόλεμο εν εξελίξει. Ακούμε για επιστροφή του Σαμαρά, ενεργοποίηση του
Καραμανλή (αυτό θα ήταν θαύμα), για στροφή στην πολιτική του Στουρνάρα, για
εκνευρισμό της Φώφης που αισθάνεται να χάνει την ιδιοκτησία του κεντροαριστερού
χώρου.
Διαβάζουμε για συνεννοήσεις και κλεισμένα μέτωπα στη ΝΔ, για τον Κυριάκο
που είδε τον Βαγγέλη, για τον Μεϊμαράκη που είδε τον Αβραμόπουλο, για την Ντόρα
που τους βλέπει όλους ή για τη… λαϊκή δεξιά που ξαναβγαίνει στο προσκήνιο.
Βεβαίως δεν έχει νόημα να αναφερθούμε και σε όσους επιδιώκουν να πάρουν κομμάτι
της πίτας, και εκ δεξιών και εξ αριστερών του πολιτικού φάσματος.
Όχι ότι μένουμε έκπληκτοι αλλά πραγματικά πρέπει να ρωτήσουμε δύο πράγματα:
Το πρώτο είναι αν τελικά ο λαός εκλέγει τους κυβερνώντες ή αν είναι απλά ένα
στημένο σκηνικό που κανονίζεται κάπου σε κάποια μυστικά σπίτια, σε επαύλεις των
βορείων προαστίων, σε κάποια γραφεία επιχειρηματιών ή στα πολυτελή στέκια που
συχνάζουν επιχειρηματίες και τραπεζικοί.
Το δεύτερο αφορά τη σημερινή πραγματικότητα και είναι αν τελικά έχει
σημασία να γίνονται πολιτικά παιχνίδια ή αν μεγαλύτερο είναι το στοίχημα της
σωτηρίας της χώρας.
Μας νοιάζει δηλαδή αν έφαγαν 8 τελειωμένοι κεντροαριστεροί, του Σημίτη και
του Πάγκαλου προεξαρχόντων, πρότειναν στον Στουρνάρα να αναλάβει την
κεντροαριστερά κι αυτός αρνήθηκε; Γιατί το να πάρεις μια τελειωμένη υπόθεση
όπως είναι ο χώρος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου έξυπνο και ο κεντρικός
τραπεζίτης αν μη τι άλλο είναι πανέξυπνος και δεν πιάνεται κορόιδο από 8
δημογέροντες που τρώνε και πίνουν και σκέφτονται διάφορα.
Όμως, πράγματι δεν μας νοιάζουν οι συναντήσεις ή τα δείπνα που κάνουν
διάφοροι, από την Αλόννησο μέχρι την Κηφισιά. Όλοι τους νομίζουν ότι ελέγχουν
την εξουσία κι ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις.
Αλλά δε μας ενδιαφέρει ή δεν θα έπρεπε τουλάχιστον, και αν θα ξυπνήσει ο
Βούδας, αν ο Λεβέντης θα ξεσκονίσει καλά το κοστούμι της εξουσίας, αν ο
ακομβίωτος στρατηγός θα συνεχίσει να είναι… άκουσον άκουσον αρχηγός του
στρατού. Και δεν θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση ο ελληνικός λαός να τρώει
κατακαλόκαιρα το κουτόχορτο που του σερβίρουν. Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή
είναι να φύγει ο φαύλος μια ώρα αρχύτερα. Γιατί αν κάτσει κινδυνεύουμε να τον
έχουμε για καιρό. Η καθεστωτική του νοοτροπία μπορεί κάλλιστα να τον μετατρέψει
σε Ερντογάν και είναι αρκετά έξυπνος και ο Τσίπρας για να μην κάνει το ιστορικό
λάθος να πέσει χωρίς μάχη. Θα το παλέψει μέχρις εσχάτων. Γι΄αυτό να είστε
σίγουροι.
Γι’ αυτό λοιπόν η πρώτη προτεραιότητα του σοβαρού πολιτικού κι
επιχειρηματικού συστήματος θα ήταν να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Αφού η
κεντροαριστερά δεν μπορεί ας το κάνει η κεντροδεξιά, ας το κάνει ο Μητσοτάκης.
Κι αν δε μπορεί κι αυτός, τότε ας αναλάβει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Με
Σαμαρά, με Στουρνάρα ή με όποιον άλλο, αυτό που προέχει είναι να μην υποστεί
ανήκεστο βλάβη η χώρα.
Πριν να είναι αργά λοιπόν και πριν μας
«σβερκωθεί» ο Αλέξης για χρόνια ας αποφασίσει η πολιτική ελίτ, η αστική τάξη ή
όποιος δεν είναι λαϊκιστής στον τόπο αυτό, ότι πρέπει να σοβαρευτούμε για να μη
χαθούμε. Η κυβέρνηση Τσίπρα θα είναι ο μπούσουλας για να κάνουμε το αντίθετο.
Εκτός κι αν θέλουμε να διαλύσουμε την Ελλάδα κι ότι δεν έκαναν 400 χρόνια
τουρκοκρατίας να το κάνουν 200 χρόνια… ελληνοκρατίας.
