Από το 2007 και εντεύθεν, από τότε δηλαδή
που ανεδείχθη το βάρος του ελληνικού οικονομικού προβλήματος, κυβερνήσεις και
κυβερνήτες «καίγονται» σαν άλλα ξερόκλαδα με το που έρχονται σε επαφή με τη
μεγάλη πυρκαγιά.
Το φθινόπωρο του 2007 ο Κώστας Καραμανλής προκήρυξε εκλογές ζητώντας από το εκλογικό σώμα να του δώσει δύναμη προκειμένου να καταρτίσει αξιόπιστο προϋπολογισμό και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών.
Ο ελληνικός λαός τον ετίμησε με την ψήφο του για δεύτερη φορά αλλά εκείνος ουδέν σπουδαίο έπραξε. Οταν μάλιστα εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ η μεγάλη διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση, παρέλυσε στην κυριολεξία, και το καλοκαίρι του 2009, αφού περιέγραψε το αδιέξοδο, σχεδόν εγκατέλειψε την εξουσία, ή καλύτερα την παρέδωσε στον υπερφίαλο Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος αντί να προετοιμάσει τον λαό για τις δύσκολες μέρες που έρχονταν, υιοθέτησε το άκαιρο σύνθημα «λεφτά υπάρχουν».
Αυτο-υπονομεύθηκε έτσι, και όταν ήλθε σε επαφή με την οικονομική πυρκαγιά κάηκε. Αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία τον Νοέμβριο του 2011 εν μέσω πολιτικής και κοινωνικής θυέλλης.
Ακολούθησε η πεντάμηνη, συστηματική και οργανωμένη, προσπάθεια του Λουκά Παπαδήμου, η οποία διεκόπη βιαίως επειδή ο Αντώνης Σαμαράς βιαζόταν να αναλάβει τα ηνία της χώρας, πιστεύοντας ότι είχε τη λύση στο τσεπάκι. Το προηγούμενο διάστημα φαντασιωνόταν και αυτός δυνατότητες σκληρής διαπραγμάτευσης, τις οποίες εγκατέλειψε μόλις ήλθε σε επαφή με το τέρας της οικονομικής κρίσης.
Πάλεψε, είναι αλήθεια, με το τέρας από το καλοκαίρι του 2012 μέχρι τις ευρωεκλογές του 2014. Διαβλέποντας την επερχόμενη ήττα επανήλθε στη ρητορική της σκληρής διαπραγμάτευσης, αλλά προδόθηκε από τον Τόμσεν και τους εταίρους στην Ευρώπη, οι οποίοι γοητεύθηκαν από τις υποσχέσεις του επερχόμενου Τσίπρα, που έταζε μεταρρυθμίσεις και εκκαθαρίσεις της πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Η κυβέρνηση Σαμαρά κράτησε δυόμισι χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο κ. Τσίπρας, με όχημα τον λαϊκισμό και τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργούσε. Ολες οι υποθέσεις και οι εκτιμήσεις του για τις δυνατότητες διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης κατέρρευσαν στην κυριολεξία σε ένα εξάμηνο.
Στο διάστημα αυτό χρειάστηκε να αρνηθεί τον εαυτό του κάμποσες φορές και να χρεώσει τη χώρα με απίστευτο οικονομικό βάρος για να διατηρηθεί στην εξουσία. Το κόμμα του έφυγε μαζί με τη Ζωή και τον Λαφαζάνη και ο ίδιος ξέμεινε με τον κύκλο του και κάποιους επαγγελματίες του ΠαΣοΚ που αναζητούσαν δεύτερη ευκαιρία.
Εχασε έτσι πολύτιμο χρόνο, δυνάμεις και δυνατότητες. Τα προβλήματα έτρεχαν, οι αποφάσεις καθυστερούσαν και έφθασε τώρα να αποδέχεται το κλείσιμο των συνόρων και να ανταλλάσσει πρόσφυγες με την έναρξη της αξιολόγησης και μόνο.
Οσο καλά κι αν επικοινωνεί, τα ελλείμματα της διακυβέρνησης φανερώνονται. Οι πολίτες νιώθουν προδομένοι, είναι απογοητευμένοι, συσσωρεύουν οργή και αγανάκτηση, τον εγκαταλείπουν σταθερά πια.
Η φθορά του είναι δεδομένη και νομοτελειακά θα έχει την τύχη των προκατόχων του. Οσο δεν σπάει αυτός ο φαύλος κύκλος πολιτικής και οικονομίας, κυβέρνηση δεν πρόκειται να στεριώσει στην Ελλάδα. Ο κ. Τσίπρας δεν θα αποτελέσει την εξαίρεση, όποιους αντιπερισπασμούς και αν επινοήσει, όσους εχθρούς και αν αναδείξει. Είναι θέμα χρόνου...
