ΕΘΝΟΣ ΓΝΩΜΗ
Είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι μετά από τέσσερα χρόνια στο
Μνημόνιο ακόμη συζητούμε για το αν και πώς θα εντοπιστούν εκείνοι που πιθανόν
παράτυπα και με ανακριβή στοιχεία κατόρθωσαν να χωθούν από το 2006 στο ασφαλές
«υπόστεγο» του Δημοσίου με τον γνωστό και ως νόμο Παυλόπουλου.
Την περίοδο εκείνη της «ευημερίας» οι κυβερνώντες αλλά
και οι επικεφαλής οργανισμών και υπηρεσιών δεν είχαν κανέναν λόγο να κάνουν
έστω και τυπικό έλεγχο των στοιχείων βάσει των οποίων χιλιάδες υπάλληλοι
μετατράπηκαν σε δημοσίους υπαλλήλους με σύμβαση αορίστου χρόνου. Οι
περισσότεροι πράγματι βρίσκονταν επί πολλά χρόνια υπό το καθεστώς ομηρείας των
συνεχών συμβάσεων, ένα καθεστώς απαράδεκτο που βρίσκεται στα θεμέλια του
πελατειακού συστήματος.
Η ορθή καταρχήν ρύθμιση εκείνης της εποχής χρησιμοποιήθηκε
όμως όχι μόνο για την αποκατάσταση των παράλογων αδικιών που υπήρχαν, αλλά για
το «ξέπλυμα» δεκάδων ρουσφετολογικών προσλήψεων, καθώς χωρίς την εκπλήρωση των
αναγκαίων τυπικών προϋποθέσεων μονιμοποιήθηκαν όλοι ανεξαιρέτως.
Σήμερα που οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα κάθε
μέρα αυξάνονται, δεν μπορεί να οχυρώνονται πίσω από την ασφάλεια του Δημοσίου
εκείνοι κυρίως που εκμεταλλεύθηκαν τη χαλαρότητα της εποχής και παράτυπα
βρέθηκαν με μια σύμβαση αορίστου χρόνου η οποία δεν τους αξίζει και δεν τους ανήκει.
Η επιχείρηση επιβεβαίωσης των στοιχείων βάσει των
οποίων μονιμοποιήθηκαν οι 35.000 υπάλληλοι και απόλυσης όσων δεν είχαν τα
προσόντα γίνεται δυστυχώς τώρα υπό το βάρος των απαιτήσεων της τρόικας για τη
μείωση του δημόσιου τομέα.
Και αυτό αλλοιώνει το περιεχόμενο της διαδικασίας
που, ενώ αποδίδει με καθυστέρηση κοινωνική δικαιοσύνη και έπρεπε να αποτελεί
απαίτηση των ίδιων των Δημοσίων Υπαλλήλων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων,
πιθανότατα θα βρεθεί στο στόχαστρο ενός ακόμη υποτιθέμενου «αντιμνημονιακού»
μετώπου.
