Νόμιζα ότι ένας στοιχειωδώς λογικός πολιτικός θα
πρέπει να έχει καταλάβει ότι οι εποχές των αυτοδυναμιών και των ποσοστών που
κυμαίνονταν κοντά στο 45% ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν. Αρα
όποιος θέλει να πρωταγωνιστεί στα χρόνια που έρχονται θα πρέπει να χτίζει
μεθοδικά τις συμμαχίες του με ιδεολογικά όμορες προς αυτόν δυνάμεις.
Στον Σαμαρά προσφέρεται αυτήν τη στιγμή μια ιδανική
ευκαιρία για μια τέτοια κίνηση. Είναι η υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη για τον Δήμο
της Αθήνας. Μια χαρά τα έχει πάει -ασύγκριτα καλύτερα από τους προκατόχους
του-, τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και γενικά των κινούμενων στον χώρο της
Κεντροαριστεράς την έχει εξασφαλισμένη, οπότε η ενδεχόμενη στήριξή του από τη
ΝΔ θα καθιστούσε πιθανότατη την εκλογή του.
Διπλό θα ήταν σε μια τέτοια περίπτωση το κέρδος για τον
Σαμαρά. Θα τον εμφάνιζε συμμέτοχο στη νίκη της Αθήνας και θα τον αναδείκνυε
αυτόματα σε αξιόπιστο εταίρο για την όποια πολιτική συνεργασία. Αλλά το
σημαντικότερο είναι ότι θα τον προστάτευε από ένα πολιτικό στραπάτσο που μάλλον
δεν θα του είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, αν προκύψει. Και τίποτα και κανένας δεν
είναι σε θέση να εγγυηθεί ότι δεν θα προκύψει.
Δεν ξέρω τι φαντασιώνονται ο Σαμαράς και οι συνεργάτες του,
αλλά οι εκλογικές προοπτικές για τη ΝΔ δεν είναι ρόδινες. Για πολλούς λόγους.
Και για τις επιδόσεις τής προ Καμίνη εικοσαετίας, και για την αδυναμία
ανεύρεσης ενός ελκυστικού υποψηφίου, αλλά και για την απήχηση που έχει τα
τελευταία χρόνια στον λαό της Αθήνας το κόμμα της ΝΔ.
Τι ελπίζουν ότι θα απέφερε μια αποκλειστικά νεοδημοκρατική
υποψηφιότητα; Υποθέτω πως δεν είναι τόσο αφελείς ώστε να σκέφτονται
αυτοδυναμίες και άλλα τέτοια. Αυτά έχουν τελειώσει, είναι αναμφισβήτητο. Αλλά
ούτε και σε 30άρια νομίζω ότι μπορεί να προσβλέπουν. Μήπως ούτε και σε πρωτιά;
Οπως και να έχει, εκείνο που αποκλείεται να συμβεί είναι να βγει η ΝΔ πολιτικά
κερδισμένη από τις επικείμενες δημοτικές εκλογές.
Κι εδώ είναι που διερωτώμαι: γιατί θέλει να το διακινδυνεύσει
ο Σαμαράς;
