Η κατάσταση στα δύο μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα της πρωτεύουσας
-το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο- είναι πλέον απελπιστική και ο
κίνδυνος να χαθεί το εξάμηνο είναι άμεσος. Οι πρωτοετείς δεν έχουν εγγραφεί, τα
μαθήματα δεν έχουν αρχίσει και είναι προφανές ότι η παρατεινόμενη απεργία των
διοικητικών υπαλλήλων και η ουσιαστική παράλυση στην οποία έχουν περιέλθει τα
δύο ιδρύματα δεν αφήνουν περιθώρια για αισιόδοξες προσδοκίες.
Αλλά πέραν αυτών υπάρχουν και άλλες αρνητικές παρενέργειες.
Οι προβλεπόμενες από τον νόμο μετεγγραφές δεν μπορούν να γίνουν και 15 χιλιάδες
φοιτητές είναι αναγκασμένοι να διατηρούν ακόμη τα σπίτια που κανονικά θα έπρεπε
να είχαν ξενοικιάσει.
Εργαζόμενοι που δεν μετέχουν στις κινητοποιήσεις, αλλά
δεν μπορούν να εργαστούν παραμένουν απλήρωτοι και ο ευτελισμός των
πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ολοκληρώνεται με τον διεθνή διασυρμό λόγω της
ακύρωσης προγραμματισμένων συνεδρίων και της αναγκαστικής αναβολής της έλευσης
ξένων καθηγητών που συνεργάζονται με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο.
Αλλά αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί
άλλο. Είναι γελοίο να διατείνεται οιοσδήποτε ότι ενδιαφέρεται και αγωνίζεται
για τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, τη στιγμή που παρεμποδίζει τη λειτουργία
των Ιδρυμάτων, τα διατηρεί κλειστά και μοιραία τα απαξιώνει.
Κάποια στιγμή -ευχόμαστε να είναι σύντομα- θα πρέπει να
καταλάβουν όλοι οι αποτελούντες τη λεγόμενη ακαδημαϊκή κοινότητα ότι θα πρέπει
να παραμερίσουν τα μικροσυμφέροντά τους, να διαλύσουν τις ετερόκλητες συμμαχίες
αλληλοεξυπηρετήσεων, να αποδεχθούν ότι είναι δική τους κυρίως η ευθύνη για την
κατάντια των ελληνικών πανεπιστημίων.
Γιατί το θέμα δεν είναι αν ορισμένα διατηρούν
ακόμη κάποιο επίπεδο. Αργά ή γρήγορα θα το χάσουν κι αυτά από τη στιγμή που
διοικούνται από ανθρώπους οι οποίοι αποδεικνύονται ανίκανοι να εξασφαλίσουν
ακόμη κι ένα στοιχειωδώς ευπρεπές και ασφαλές περιβάλλον.
