Εχει δύο ιδιαιτερότητες ο προϋπολογισμός που
κατατέθηκε χθες στη Βουλή, οι οποίες τον διαφοροποιούν από τους αντίστοιχους
των τελευταίων χρόνων. Και -από μόνο του- αυτό είναι ένα γεγονός που σημαίνει
πολλά. Οριοθετεί τον πρώτο μεγάλο σταθμό στην εξουθενωτική πορεία της εξόδου
από την κρίση. Και δημιουργεί αυτονόητα την υποχρέωση στην κυβέρνηση, αλλά και
στον πολιτικό κόσμο γενικότερα, να μην επιτρέψει να χαθούν τα όσα θετικά έχουν
αποφέρει οι θυσίες του ελληνικού λαού.
Η πρώτη ιδιαιτερότητα αφορά την έξοδο από την
ύφεση μετά έξι χρόνια και την είσοδο σε αναπτυξιακή τροχιά, έστω και αν η
αύξηση του ΑΕΠ υπολογίζεται στο 0,6%, αλλά θα εξασφαλίσει πρωτογενές πλεόνασμα
που θα ανέλθει στα 3 δισ.
Και η δεύτερη ιδιαιτερότητα είναι φυσικά το γεγονός
ότι η κυβέρνηση κατέθεσε προϋπολογισμό χωρίς να έχει εγκριθεί προηγουμένως από
την τρόικα και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση.
Φυσικά τίποτα δεν αποκλείει να υπάρξουν κάποια
στιγμή αλλαγές στον οικονομικό προγραμματισμό της κυβέρνησης. Η τελική συμφωνία
με την τρόικα ίσως υποχρεώσει σε λιγότερο αισιόδοξες προβλέψεις.
Τίποτα, όμως,
δεν αποκλείει να φτάσουμε στο τέλος του 2014 σε θετικότερα αποτελέσματα απ'
αυτά που τώρα προβλέπονται. Αλλωστε, τα φετινά υπερβαίνουν σημαντικά τις
περσινές προβλέψεις.
Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Και τα
μηνύματα από όλες τις πλευρές είναι θετικά ως προς τις δυνατότητες της χώρας
και τις αναπτυξιακές προοπτικές της. Στο χέρι μας είναι να κάνουμε νέα βήματα
προόδου. Και το μόνο που ουσιαστικά απαιτείται είναι αποφασιστικότητα.
Γιατί
όταν λέμε ότι το όποιο χρηματοδοτικό κενό θα καλυφθεί με διαρθρωτικά μέτρα
πρέπει να το εννοούμε. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μέτρα που τα συζητάμε από
το 2010. Οπως τους περιττούς οργανισμούς του Δημοσίου, τη φοροδιαφυγή, το
ενιαίο μισθολόγιο και άλλα συναφή
