40 χρόνια πέρασαν από την εξέγερση των «αντιδραστικών νέων»
ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών διεκδικώντας μεταξύ των άλλων την
κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, το πανεπιστημιακό άσυλο, την ανάκληση
όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων που είχε επιβάλει η επτάχρονη
παραμονή της και τα οποία περικλείονταν όλα αυτά, στο πάντα επίκαιρο σύνθημα
«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Για όλους εμάς, αλλά και για τις γενιές που
έρχονται, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η θέληση της νεολαίας εκείνης και
όλων όσων έσμιξαν μαζί της, για μια Ελλάδα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της
δημοκρατίας.
Ήταν και θα είναι η ΙΔΕΑ που
περικλείει μέσα της τις έννοιες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της
πίστης, των οραμάτων, προκειμένου να αναδειχθούν οι σταθερές αξίες για μια
αξιοπρεπή ζωή.
Είναι το μεγαλείο των ανθρώπων εκείνων (και
είναι πάρα πολλοί) που πέρασαν στην αφάνεια και οι οποίοι ποτέ δεν φώναξαν
«ήμουν και εγώ εκεί» για να τους χειροκροτήσουμε.
Γιατί εκείνοι που το φώναξαν, έγιναν
«γιάπηδες», η εξουσία τους χαλιναγώγησε σε αξίες αντίθετες από αυτές που
αγωνίστηκαν και αμαύρωσαν τις συνειδήσεις τους.
Γιατί κάποιοι από αυτούς που το φώναξαν
οδήγησαν σήμερα την Ελλάδα στο καθεστώς της τρόϊκας και ζαλισμένοι από το
χειροκρότημα δεν τόλμησαν να πουν την αλήθεια στον Ελληνικό λαό, αλλά τον
«τάιζαν» με λίγα από τα ψίχουλα της αλαζονείας τους, προκειμένου να
εξασφαλίσουν τη σιωπή του.
Δυστυχώς αρκετοί από αυτούς βρίσκονται στα
κόμματα της εξουσίας αλλά και πολλοί περισσότεροι στα κόμματα που ονειρεύονται
την εξουσία και οι οποίοι εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να αντιστέκονται σε
όσους προσπαθούν να τους αποσπάσουν από τις καρέκλες είτε της εξουσίας, είτε
της διεκδίκησης της εξουσίας.
Οφείλουμε όμως να συνεχίσουμε αυτόν τον
αγώνα, να τον δικαιώσουμε και να τον κρατήσουμε ζωντανό. Αυτή θα είναι η
μεγαλύτερη απόδοση φόρου τιμής στη μνήμη των αγωνιστών που έπεσαν μαχόμενοι για
τις ιδέες τους, αλλά και προς αυτούς που ζουν.
Με μια λιτή εκδήλωση ο Δήμος Ζωγράφου τίμησε
τους νεκρούς του Πολυτεχνείου με επιμνημόσυνη δέηση στο Νεκροταφείο μπροστά
στους τάφους των δικών μας ηρωικών παιδιών του 17χρονου τότε Διομήδη Κομνηνού
που σκοτώθηκε τη νύκτα του Πολυτεχνείου έξω ακριβώς από το Πανεπιστήμιο, του
Μιχάλη Μυρογιάννη ο οποίος ξημερώματα Κυριακής στις 19 Νοέμβρη πυροβολείται εν ψυχρώ
από τον Ντερτιλή (ποιος αλήθεια μπορεί να σβήσει από τη μνήμη του τη φρικτή,
αν
μη τι άλλο, φυσιογνωμία του αδίστακτου αυτού δολοφόνου) και του άτυχου 5χρονου
Δημητράκη Θεοδωρά που πριν προλάβει να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, μια
αδέσποτη σφαίρα τον «χωρίζει» από το χέρι της μάνας του, Σάββατο πρωί έξω από
κινηματογράφο «ΑΛΕΚΑ».
Στην σεμνή αυτή επιμνημόσυνη δέηση
παρέστησαν ο Δήμαρχος Ζωγράφου Κώστας Καλλίρης, ο πρώην Δήμαρχος Γιάννης
Καζάκος, η επικεφαλής της παράταξης «μαζί για την πόλη μας» Τίνα Καφατσάκη, η
επικεφαλής της παράταξης «Κίνημα στην Πόλη» Ράνια Νενεδάκη, το Δημοτικό
Συμβούλιο, συγγενής των νεκρών, αντιπροσωπεία του 2ου Δημοτικού Σχολείου και
παράγοντες της Τοπικής Κοινωνίας
Πηγή: http://www.alliapopsi.gr/news/index.php?d=116
«η άλλη άποψη στου Ζωγράφου»
