.Επί κοντώ ψηλά εκεί

Το άλμα επί κοντώ είναι από τα αθλήματα με παράδοση στην Ελλάδα. Το χρυσό της Κατερίνας Στεφανίδη στο Ρίο και η 6η θέση του Κώστα Φιλιππίδη δεν είναι ουρανοκατέβατα. Συνεχίζουν μια ιστορία που ξεκίνησε το 1956, στους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, όταν ο Γιώργος Ρουμπάνης κατετάγη τρίτος, με άλμα στα 4,50 μέτρα. Επόμενος σταθμός η 4η θέση του Χρήστου Παπανικολάου στην Ολυμπιάδα του Μεξικού, το 1968, στα χρόνια δυστυχώς της χούντας, που καπηλεύτηκε την επιτυχία, και το παγκόσμιο ρεκόρ του, στις 24.10.1970, με 5,49.

Δεν ήταν εξαρχής 5,49 το ρεκόρ του Παπανικολάου, με το οποίο ξεπέρασε τον σπουδαίο συναγωνιστή του στα ύψη, τον Ανατολικογερμανό Βόλφγκανγκ Νόρντβινγκ. Εκείνη τη μέρα, σε αγώνες Αθήνας - Βελγραδίου που οργανώθηκαν για να δοθεί άλλη μία ευκαιρία στον Παπανικολάου να πετύχει ρεκόρ, έτυχα κι εγώ στο «Καραϊσκάκη», πιτσιρίκι. Είμαι λοιπόν μάρτυς αυτόπτης και αυτήκοος.

 Ο πήχης, όπως ενθουσιωδώς ανακοίνωσαν τα μεγάφωνα, είχε τοποθετηθεί στα 5,47. Επειδή δε είχε αρχίσει να φυσάει ένα αντίθετο αεράκι, οι αθλητές μετακινήθηκαν σε ευνοϊκότερο σκάμμα. Οταν ο Ελληνας πρωταθλητής πέρασε το ύψος, τα μεγάφωνα διαλάλησαν ότι κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ με 5,47. Οι κριτές όμως ξαναμέτρησαν το ύψος, όπως όφειλαν, και βρήκαν ότι τελικά ο πήχης ήταν στα 5,49. Για 531 μέρες ο Παπανικολάου ήταν ρέκορντμαν. Τον ξεπέρασε το ’72 ο Σουηδός Κίελ Ισακσον, με 5,51. Ο πήχης είχε αρχίσει πια να ανηφορίζει προς τα έξι μέτρα, αφού τα κοντάρια είχαν όλο και περισσότερη επιστήμη μέσα τους, όπως και τα σώματα πολλών αθλητών.

Μεγαλώνοντας, άρχισα κάποια στιγμή να υποψιάζομαι ότι το ξαναμέτρημα του 5,47 και το καταστάλαγμά του σε 5,49 το επινόησε αναδρομικά κάποιο αντεθνικό εσωτερικό δαιμόνιο, από αντίδραση στη χουντική καπηλεία, με πρωτοστάτη τον Ασλανίδη. Μια επίσκεψη όμως στις ιστοσελίδες που ειδικεύονται στο «Σαν σήμερα», με έπεισε ότι θυμόμουν σωστά. Η παράδοση του επί κοντώ, που περιλαμβάνει και τον Δημήτρη Κυτέα, χαμηλότερων πάντως πτήσεων, συνεχίζεται, όπως είδαμε και στο Ρίο, από τη Στεφανίδη και τον Φιλιππίδη. Δεν είδαμε δυστυχώς εκεί, λόγω τραυματισμού, τη Νικόλ Κυριακοπούλου, επίσης άξια επικοντίστρια. Ο νεότερος κρίκος στην παράδοση, ένα δεκαεφτάχρονο παλικαράκι, δείχνει ήδη έτοιμος να ξεπεράσει τους προδρόμους του. 

Ο Εμμανουήλ Καραλής είναι μια μεγάλη ελπίδα, όχι μόνο αθλητική αλλά και ηθική και ιδεολογική. Πυργιώτης ο πατέρας του, παλιός δεκαθλητής, από την Ουγκάντα η μάνα του, που ζει στην Ηλεία από παιδί. Ηδη κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ παίδων ο Εμμανουήλ, με 5,53, πικραίνει με τις επιτυχίες του (και το χρώμα του) τους ημεδαπούς αιματομέτρες και καθαρομανείς περίπου όσο και τα αδέρφια Αντετοκούνμπο. «Μα να σηκώνει τη γαλανόλευκη ένας ημιαφρικανός;». Αλήθεια, διανοήθηκε κανείς ακροδεξιοφύλακας να πει πως ο Σπύρος Γιαννιώτης δεν είναι γνήσιος Ελληνας επειδή η μάνα του είναι Αγγλίδα;  

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.ΔΕΘ περιορισμένων δυνατοτήτων...

Ετσι όπως έχει υποβαθμιστεί αντικειμενικά ο κύριος σκοπός της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, η σημασία της τα τελευταία χρόνια επικεντρώνεται στον λόγο του εκάστοτε πρωθυπουργού στα εγκαίνια, στην ομιλία του προς τις παραγωγικές τάξεις, στις οργανωμένες εκδηλώσεις από συνδικάτα και άλλες ομάδες (όταν το αποφασίζουν) και στη συνέντευξη Τύπου που δίνει την επόμενη ημέρα. Τα εγκαίνια της ΔΕΘ ολοκληρώνονται ως πολιτικό γεγονός με τις παρουσίες και τις ομιλίες των ηγετών των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που ακολουθούν αμέσως μετά την παρουσία του πρωθυπουργού.

Είναι φανερό ότι ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του προβληματίζονται ιδιαίτερα φέτος για την εμφάνισή του στη ΔΕΘ. Πρώτον, γιατί υπάρχει ακόμη στη συλλογική μνήμη το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που συνετέλεσε ιδιαίτερα στην κατάληψη (μέσω εκλογών, είναι η αλήθεια) της εξουσίας από τους Συρανέλ, δεύτερον, γιατί στο διάστημα που μεσολάβησε η κυβέρνηση έχει χάσει πολύ μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας της, τρίτον, γιατί είναι πολύ λίγα τα «όπλα» που διαθέτει ο πρωθυπουργός στη φαρέτρα του για να εξαγγείλει και να υποσχεθεί.

Η υπογραφή του λεγόμενου τρίτου μνημονίου από τον Αλ. Τσίπρα, όσα προηγήθηκαν και, ακόμη περισσότερο, όσα επακολούθησαν συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία κοινής πεποίθησης ότι οι δυνατότητες της ελληνικής κυβέρνησης να ακολουθήσει δική της πολιτική στην Ελλάδα της κρίσης είναι από περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Τα νούμερα είναι δεδομένα, οι στόχοι δεν μπορούν να αλλάξουν και γενικά η πραγματικότητα, μία και μοναδική.

 Ο δρόμος που επιλέγει η κυβέρνηση για να φτάσει στους στόχους αποτελεί δικό της θέμα και στην προκειμένη περίπτωση η σημερινή έχει πάρει τις αποφάσεις της. Την υπερφορολόγηση και την επίρριψη των βαρών στη μεσαία τάξη, την αποφυγή κάθε μεταρρύθμισης στον δημόσιο τομέα και την προστασία των υπαλλήλων του, τη δημιουργία ενός δικού της κρατικοκεντρικού καθεστώτος με στοιχεία από Τσάβες, Ερντογάν και μαρξιστικές πρακτικές, τη διπλή γλώσσα για τις επενδύσεις και την ισοπέδωση προς τα κάτω.

Υπ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, ο πρωθυπουργός δεν έχει μεγάλη γκάμα διακηρύξεων και υποσχέσεων, όσο και να προσπαθήσει να διανθίσει τις ομιλίες του με προσδοκίες για καλύτερες μέρες, προκειμένου να ενθουσιάσει τα πλήθη από το βήμα της ΔΕΘ. Οι επανειλημμένες συσκέψεις και τα άτυπα υπουργικά συμβούλια που συγκαλεί δείχνουν τον προβληματισμό του. Κατ’ αναλογία, όμως, το ίδιο συμβαίνει και με τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον εκείνων που κινούνται στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και απορρίπτουν τον λαϊκισμό. Αδυνατούν να καταφύγουν σε υποσχέσεις που γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να εκπληρωθούν και το πολύ πολύ οι ηγέτες τους να αναδείξουν τα λάθη και τις ανεπάρκειες της κυβερνητικής διαχείρισης. Πολιτικά, δηλαδή, θα είναι μία ΔΕΘ περιορισμένων δυνατοτήτων.

.Από το Success story στην... Καταστροφή του Δράμαλη!

Θυμάστε όλοι το success story (στα ελληνικά: "αφήγημα επιτυχίας") που τόσο πολύ... τρόλαραν οι ΣΥΡΙΖΑιοι, σε βάρος της κυβέρνησης Σαμαρά την διετία 2013-2014...

Τώρα παίρνει την "εκδίκησή" του!

Και μάλιστα με τρόπο ανελέητο, σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Και Θα το πληρώσει ακόμα πιο ακριβά.

Και δεν θα αξίζει καμία λύπηση. Γιατί πήγαινε γυρεύοντας...

Πρώτα-πρώτα μια αποκατάσταση της πραγματικότητας:

Το "success story" ως φράση δεν το εισήγαγε ο ίδιος ο Σαμαράς, θέλοντας να δείξει την επιτυχία της κυβέρνησής του.

Άλλωστε, αν μπορεί να "κατηγορηθεί" για κάτι ο Σαμαράς, είναι ότι ΔΕΝ πρόβαλε επαρκώς το έργο του. Όχι ότι δήθεν "καμάρωνε" τα επιτεύγματά του...

Το φράση εκείνη (success story), την είχε επικαλεστεί ο Σαμαράς, από δημοσίευμα του ξένου τύπου. Και δεν το έκανε καν μέσα στην Ελλάδα. Το έκανε όταν βρισκόταν στο εξωτερικό. Κατά την επίσκεψή του στην Κίνα, το Μάϊο του 2013...

Ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά, το 2012, ο ξένος τύπος βοούσε για την "επικείμενη χρεοκοπία" της Ελλάδας. Πολλοί - και σοβαροί κατά τα άλλα - αρθρογράφοι μιλούσαν τότε για "αναγκαστική έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ".

Το Economist, μάλιστα, που έχει την τάση να κάνει λογοπαίγνια με ευρηματικούς τίτλους, είχε λανσάρει το 2012 τον όρο grexit.

Στις αρχές του 2013, όμως, το διεθνές κλίμα για την Ελλάδα είχε αρχίσει να αλλάζει. Πάλι το Economist λάνσαρε, τότε τον αντίθετο όρο: "grecovery"!

Και τα κεντρικά δημοσιεύματά του μιλούσαν πια για "greek success story"! Τότε πρωτοεμφανίστηκε ο όρος...

Δηλαδή για προοπτική ανάκαμψης της Ελλάδας (μετά από έξη χρόνια ύφεσης) και για τις πρώτες ακτίνες ελπίδας για επιτυχίατης Ελλάδας (μετά από πέντε χρόνια αποτυχιών).

Αυτή η θετική εικόνα κι αυτά τα θετικά σχόλια εμφανίστηκαν στον ξένο τύπο λίγες βδομάδες πριν πάει ο Σαμαράς στην Κίνα (για να εξασφαλίσει τη νέα επένδυση της Cosco στον Πειραιά), ενώ επιστρέφοντας από Κίνα πέρασε και από το Αζερμπαϊτζάν (για να εξασφαλίσει τον αγωγό ΤΑΠ που θα διέρχονταν από την Ελλάδα, έναντι του "ανταγωνιστικού σχεδίου" που παρέκαμπτε την Ελλάδα).

Το βασικό εμπόδιο που είχε μπροστά του ο Σαμαράς, ήταν πως η διεθνής κοινότητα είχε μάθει ως τότε να βλέπει την Ελληνική οικονομία ως "χαμένη υπόθεση", και την Ελλάδα ως "τελειωμένη" για μακροχρόνιες επενδύσεις.

Σε εκείνο το ιστορικό ταξίδι του λοιπόν, ο Σαμαράς τους είπε το εξής απλό:

--Γυρίζουμε τα πράγματα στην Ελλάδα. Ακόμα και ο διεθνής τύπος που μας κατηγορούσε ως χθες, τώρα βλέπει προοπτικές επιτυχίας. Ελάτε, λοιπόν, να επενδύσετε σε αυτή την επιτυχία που οικοδομούμε στην Ελλάδα, βήμα-βήμα...

Και ο λόγος του έπιασε τόπο: Πράγματι οι Κινέζοι αποφάσισαν τότε την δεύτερη μεγάλη επένδυση στον Πειραιά (ενώ ως τότε κόντευαν να... μετανιώσουν την πρώτη και μικρότερη του 2009). Αλλά και οι Αζέροι επέλεξαν τον αγωγό ΤΑΠ (έναντι του "ανταγωνιστικού αγωγού" που θεωρείτο "φαβορί" ως τότε).

Άλλωστε, αυτή η θετική εικόνα που είχε αρχίσει να φιλοτεχνεί τότε ο ξένος Τύπος για την Ελλάδα) επέτρεψε να προχωρήσει αργότερα ο διαγωνισμός για το "Ελληνικό", ο διαγωνισμός για τα περιφερειακά αεροδρόμια, η επανεκκίνηση των εργοταξίων που είχαν σταματήσει (κι αυτά ήθελαν σύμπραξη ξένων τραπεζών) και αρκετά επενδυτικά σχέδια που τότε ξεκινούσαν.

Αυτή τη θετική εικόνα είχε αρχίσει να παρουσιάζει ο διεθνής Τύπος τότε.

Αυτή τη θετική εικόνα πρόβαλε τότε ο Σαμαράς στο εξωτερικό.

Κι αυτή η θετική εικόνα βοήθησε πολύ την ανάκαμψη της επόμενης χρονιάς...

Αν δεν ήταν το success story δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε ο ΤΑΠ, ούτε το "Ελληνικό", ούτε η επένδυση στα περιφερειακά αεροδρόμια, ούτε η δεύτερη ανα-κεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών το 2014, αποκλειστικά από ιδιωτικά κεφάλαια, δηλαδή χωρίς να δανειστεί το ελληνικό δημόσιο πρόσθετα χρήματα τότε...

Ακούμε τώρα την κυβέρνηση Τσίπρα να "καμαρώνει" για πράγματα που:

Πρώτον, όταν τα ξεκίνησε ο Σαμαράς τα πολέμησε ο ΣΥΡΙΖΑ!

Δεύτερον, όταν ήλθε στην διακυβέρνηση ο Τσίπρας τα σταμάτησε!

Τρίτον, η Τρόικα τους ανάγκασε να τα επαναφέρουν και τώρα "καμαρώνουν" κι από πάνω (ενώ οι δικοί τους τα σαμποτάρουν ακόμα, όπως μπορούν).

Και τέταρτον, όλα αυτά - ΟΛΑ ανεξαιρέτως - στηρίχθηκαν και επιτεύχθηκαν χάρη στο "success story": Στην εικόνα επιτυχίας που άρχισε να προβάλει ο ξένος Τύπος τότε, ως επίτευγμα Σαμαρά.

Γιατί ως τότε ο ίδιος τύπος περιέγραφε τις προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας με τα μελανότερα χρώματα.

Ο Σαμαράς, λοιπόν, επικαλέστηκε όπως είχε υποχρέωση, την νέα "βελτιωμένη εικόνα της Ελλάδας", για να φέρει επενδύσεις στη χώρα.

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια εποχή έκανε τα πάντα για να καταστρέψει αυτή την εικόνα! Μη... "ξεστραβωθεί" κανείς να επενδύσει!

Ευτυχώς δεν εισακούστηκε...

Και υπάρχει μια κρίσιμη τελευταία ερώτηση στο σημείο αυτό:

Από που κι ως πού όταν ο ξένος τύπος γράφει κάτι αρνητικό για την Ελλάδα, μπορούν όλοι να το επικαλούνται(όπως έκανε ακαταπαύστως ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι που ήλθε στη διακυβέρνηση), αλλά όταν ο ίδιος ξένος τύπος γράφεικάτι θετικό - και μάλιστα ιδιαίτερα θετικό - για τη χώρα μας, η κυβέρνηση (η οποία και το πιστώνεται) δεν μπορεί τάχα να το επικαλεστεί;

Το ερώτημα αυτό, βέβαια, δεν απαντήθηκε ποτέ...

Πάμε τώρα στο "ψαχνό" της υπόθεσης:

Για να δούμε τα συγκριτικά στοιχεία από τις επιδόσεις των δύο κυβερνήσεων (Σαμαρά-Τσίπρα).

* Στους έξη πρώτους μήνες της διακυβέρνησής Σαμαρά, οι καταθέσεις στις Ελληνικές τράπεζες αυξήθηκαν κατά 15 δισεκατομμύρια.

Στους έξη πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Τσίπρα, οι καταθέσεις μειώθηκαν κατά 35 δισεκατομμύρια! Και τελικά επιβλήθηκαν capital controls, γιατί αλλιώς, όπως πήγαινε, δεν θα είχε μείνει ούτε ευρώ στις τράπεζες...

Ποιος μπορεί να μιλάει για επιτυχία και ποιος για καταστροφή;

* Στα δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης Σαμαράς, το δημόσιο ξεπλήρωσε 6 δισεκατομμύρια στον ιδιωτικό τομέα (από τα 9 δισ. και πλέον ληξιπρόθεσμες οφειλές, που είχε αφήσει "χρωστούμενα" η προηγούμενη κυβέρνηση).

Στον ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης Τσίπρα, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους αυξήθηκαν ξανά, ουσιαστικά υπέρ-διδπλασιάστηκαν (από τα 3 δισ. που τις άφησε ο Σαμαράς, στα 7,4 που έφτασαν επισήμως τώρα).

Ποιος λοιπόν, μπορεί να μιλάει για επιτυχία και ποιος για καταστροφή;

* Ο Σαμαράς την ώρα που μείωνε τα ελλείμματα, έδωσε 450 εκατομμύρια ανακούφιση (κοινωνικό μέρισμα) στα πιο φτωχά στρώματα! Χωρίς να διευρύνει το έλλειμμα! Από την "υπέρβαση στόχου" στο πρωτογενές πλεόνασμα.

Ο Τσίπρας υποσχέθηκε 2 δισεκατομμύρια "στήριξη" στους αδύναμους, και τελικά έδωσε μόλις... 110 εκατομμύρια,διευρύνοντας όμως το έλλειμμα!

Και τα... πήρε πίσω στη συνέχεια με πρόσθετα μέτρα λιτότητας που τον ανάγκασαν να εφαρμόσει (ύψους 9,4 δισεκατομμυρίων μέχρι στιγμής!)

Ποιος μπορεί να μιλάει για επιτυχία, λοιπόν, και ποιος για καταστροφή;

* Ο Σαμαράς την ώρα που μείωνε το έλλειμμα, και εφάρμοζε μέτρα λιτότητας, κατάφερε παράλληλα να μειώσει μια σειρά από φόρους: ΦΠΑ στην εστίαση, φόρο πετρελαίου, φόρο στα ακίνητα, ασφαλιστικές εισφορές και εισφορά αλληλεγγύης. Ενώ προγραμμάτιζε κι άλλες σταδιακές περικοπές φόρων για τα επόμενα χρόνια, χωρίς να ξεφεύγει από τους δημοσιονομικούς στόχους...

Ο Τσίπρας αύξησε όλους τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές και ΔΕΝ μπορεί να μειώσει το έλλειμμα! Και γι' αυτό κινδυνεύει να του βάλουν και πρόσθετα μέτρα λιτότητας. Ενώ ο κόσμος δεν μπορεί να πληρώσει ούτε αυτά που τους έβαλε ήδη...

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να μιλάει για επιτυχία, και ποιος για καταστροφή;

* Ο Σαμαράς όταν ανέλαβε βρήκε την ύφεση να τρέχει με ρυθμό 7,2%. Και δυόμιση χρόνια αργότερα, η ελληνική οικονομία είχε περάσει σε ανάκαμψη με ρυθμό 0,7%. Ενώ για τις επόμενες χρονιές επισήμως η Τρόϊκα (και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί που συνήθως παίρνουν το "πιο μετριοπαθές σενάριο") προέβλεπαν 2,5% ανάπτυξη για το 2015 και 3,7% ανάπτυξη για το 2016! Προφανώς εκτιμούσαν θετικά το έργο του Σαμαρά...

Ο Τσίπρα κατέστρεψε όλες αυτές τις προοπτικές! Παρέλαβε την οικονομία σε ανάπτυξη και την επέστρεψε στην ύφεση!

* Ο Σαμαράς, όταν ανέλαβε βρήκε το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 9,5%και μέσα σε 2,5 χρόνια το έριξε στο 2,6% (αυτό σημαίνει 0,7% "πρωτογενές πλεόνασμα" για το 2014). Αν δεν ήταν οι "επερχόμενες εκλογές" των τελευταίων μηνών του 2014, η χρονιά θα έκλεινε με έλλειμμα κάτω από 2% (τόσο το προέβλεπε και η ίδια η Τρόϊκα ως το Νοέμβριο του 2014). Η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ "μη πληρώνετε τίποτε, θα έλθω εγώ και θα σχίσω τα μνημόνια", είχε αρχίσει να κάνει ζημιά. Ευτυχώς δεν πρόλαβε τότε να κάνει μεγαλύτερη ζημιά...

Ο Τσίπρας όταν ανέλαβε, βρήκε το έλλειμμα στο 2,6% και αγωνίζεται να το κρατήσει για δεύτερη χρονιά στα ίδια επίπεδα έχοντας επιβάλει 9,4 δισεκατομμύρια νέους φόρους!

Ποιος λοιπόν έκανε επιτυχία και ποιος έφερε την καταστροφή;

* Ο Σαμαράς επί των ημερών του μείωσε το συνολικό χρέος της χώρας κατά 20 δισεκατομμύρια! Με την επαναγορά παλαιών ομολόγων στο ένα τρίτο της (ονομαστικής) αξίας τους, το Δεκέμβριο του 2012! Η μεγαλύτερη επαναγορά χρέους "κάτω από το άρτιο" που έγινε ποτέ στην παγκόσμια Ιστορία!

Ο Τσίπρας δεν κατάφερε ακόμα να κόψει ούτε ένα ευρώ!

* Και κάτι τελευταίο: Συνολικά επί Σαμαρά και επί της προηγούμενης κυβέρνησης Παπαδήμου που τη στήριξε ο Σαμαράς, το ελληνικό χρέος κόπηκε σε ονομαστική τιμή κατά 125 δισεκατομμύρια! Η μεγαλύτερη μείωση χρέους που έγινε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία...

Ενώ την ίδια εποχή μειώθηκαν και οι τόκοι που πληρώνει η Ελλάδα κάθε χρόνο κατά 10 δισεκατομμύρια ετησίως.

Μόνο από τα τέσσερα χρόνια από το 2012 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα γλίτωσε 45 δισεκατομμύρια τόκους, που αλλιώς θα επιβάρυναν το ήδη κολοσσιαίο χρέος της...

Επί Τσίπρα το ονομαστικό χρέος της χώρας αυξήθηκε ήδη κατά 7-10 δισεκατομμύρια! Ενώ προβλέπεται ως το 2018 να αυξηθεί πάνω από 50 δισεκατομμύρια! (τόσο είναι το καθαρό πρόσθετο χρέος από το τρίτο Μνημόνιο Τσίπρα...)

Αλήθεια ποιος μπορεί να μιλάει για επιτυχία και ποιος πρέπει να ντρέπεται για την καταστροφή που προκάλεσε;

Συμπέρασμα: Ο Σαμαράς πέτυχε αληθινό success story, που μάλιστα δεντο πρόβαλε όσο έπρεπε, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τότε το δυσφημούσε με κάθε τρόπο...

Κι ήλθε ο Τσίπρας και απέτυχε σε όλα! Μα εντελώς σε ΟΛΑ....

Η σύγκριση με το success story του Σαμαρά είναι συντριπτική σε βάρος του Τσίπρα. Και δεν είναι απλά "αριθμοί". Είναι φόροι και περικοπές, που τα νιώθουν όλοι στο πετσί τους, πολλοί δεν μπορούν να τα πληρώσουν και όλοι βαρυγκομούν και αγανακτούν και τον βρίζουν...

Γιατί τα περισσότερα ήταν αχρείαστα! Ήταν αποτελέσματα της ολέθριας πολιτικής του ίδιου του Τσίπρα - του Βαρουφάκη που έδιωξε και των άλλων "φωστήρων" που κράτησε...

Μη σπαζοκεφαλιάζετε λοιπόν. Το πράγμα είναι απλό:

--Η κρίση προϋπήρχεασφαλώς!

--Η κρίση έφερε το Μνημόνιο...

--Ο Σαμαράς έβγαζε τη χώρα από την κρίση και το Μνημόνιο...

--Κι ήλθε ο Τσίπρας κι έφερε την καταστροφή!

Τρόλαραν το success story του Σαμαρά κι ήλθαν οι ίδιοι να φέρουν την... καταστροφή του Δράμαλη!

Κι όλα όσα τότε έλεγαν, κι όλα όσα έκτοτε έκαναν, ΤΩΡΑ τα πληρώνουν!

Το success story εκδικείται...

Κατά πως θα έλεγε ο μακαρίτης ο Κάρολος ο Μάρξ:

"Ένα φάντασμα πλανιέται" πάνω από το... Μαξίμου του Τσίπρα!

Το φάντασμα του Δράμαλη από τα Δερβενάκια...

Θεός σχωρέστον εκεί που είναι (το Δράμαλη, όχι το Μάρξ).

Είναι ο μόνος που τον καταλαβαίνει και τον συμπονά.

.Υπάρχει σχέδιο στην προχειρότητα;

Ενας χρόνος μετά τη μεγάλη στροφή του περυσινού καλοκαιριού, ένας χρόνος με το τρίτο μνημόνιο, και το μεγάλο ερώτημα είναι εάν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κινείται βάσει σχεδίου ή εάν αυτοσχεδιάζει μεταξύ δύο αμείλικτων σταθερών – τις απαιτήσεις των δανειστών, αφενός, και τις ιδεοληψίες στελεχών του αριστερού περιθωρίου, αφετέρου. Με τα έως τώρα δεδομένα είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια από τις δύο εκδοχές ισχύει και ποια θα επιφέρει τη μεγαλύτερη ζημιά στη χώρα.

Σίγουρο είναι ότι ο αυτοσχεδιασμός βρίσκεται στη βάση της πολιτικής του κ. Τσίπρα, από τη στιγμή που πριν από ένα χρόνο αναγκάστηκε να αλλάξει πορεία και να καταπιεί όσα διακήρυττε έως τότε. Κάτι που θα ήταν αδιανόητο για τους περισσότερους πολιτικούς του κόσμου, όμως, επιτεύχθηκε χωρίς ο κ. Τσίπρας να υποστεί κόστος στις επόμενες εκλογές, επειδή στην Ελλάδα εδώ και πολύ καιρό η απόσταση μεταξύ λόγου και πράξεων είναι μεγάλη. Ο κ. Τσίπρας μπόρεσε να πράξει τα αντίθετα απ’ όσα έλεγε και μετά να συνεχίζει να λέει όσα έλεγε πριν.

 Μόνον οι πιο δογματικοί –οι λιγότερο ευέλικτοι– εκ των συντρόφων του αδυνατούσαν να αποσυνδέσουν τις πράξεις από τα λόγια και αποχώρησαν βρίζοντας. Για τα υπόλοιπα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για τον κυβερνητικό εταίρο ΑΝΕΛ και για μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος δεν υπήρξε τίποτα το αξιοπερίεργο, ήταν κάτι σύνηθες στο εκλογικό παιχνίδι.

Γρήγορα, όμως, φάνηκε ότι οι εταίροι/δανειστές είχαν μάθει και αυτοί τους κανόνες της ελληνικής εκδοχής του μαγικού ρεαλισμού και ότι ανέμεναν πράξεις πριν ελευθερώσουν την επόμενη δόση του νέου δανείου, ότι δεν τους ικανοποιούσαν οι υποσχέσεις. Αυτή η «εμμονή» των δανειστών, όμως, ενέπνευσε την κυβέρνηση να τελειοποιήσει το όπλο της διπρόσωπης πολιτικής – στο μέτωπο των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές έπραττε όσο λιγότερα μπορούσε, στο εσωτερικό συνέχιζε τις υποσχέσεις σαν να μην υπήρχαν δεσμεύσεις προς τους ξένους.

 Σε περιπτώσεις που ο αρμόδιος κρατικός οργανισμός προχώρησε προς την ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας, υπουργοί έκαναν (και κάνουν) τα πάντα να ακυρώσουν τη συμφωνία. Αυτή η «ελευθερία» κινήσεων οδήγησε και στο παιδαριώδες ατόπημα όπου υπουργός κατέθεσε στη Βουλή για επικύρωση άλλη σύμβαση απ’ αυτήν που είχε ήδη υπογραφεί με ξένη εταιρεία.

Μέσα σε κλίμα προχειρότητας και αυτοσχεδιασμού η κυβέρνηση κέρδιζε χρόνο. Οσο καθυστερούσε να έρθει σε συμφωνία με τους δανειστές, από τη μια η χώρα έμενε εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, ενώ από την άλλη οι πολίτες δεν αντιμετώπιζαν αμέσως τις επιπτώσεις των μνημονιακών δεσμεύσεων. Και ενώ η προσοχή των πολιτών συγκεντρωνόταν συνεχώς σε σενάρια και σε δευτερεύοντα θέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ προωθούσαν επίμονα και με μέθοδο δικούς τους ανθρώπους σε όλο τον κρατικό μηχανισμό και παράλληλα χάραζαν μια πολιτική που θα αποδυνάμωνε τους πολιτικούς αντιπάλους και το μέρος του εκλογικού σώματος που πιστεύουν ότι δεν τους ακολουθεί (τους «Μένουμε Ευρώπη», όπως το έθεσε τόσο εύγλωττα ο ταλαντούχος κύριος Κυρίτσης). Στην ιδεοληψία πολλών κομματικών στελεχών είναι λογικό να γίνεται στόχος η μεσαία τάξη, η οποία σηκώνει όλο το βάρος της κοινωνίας εδώ και χρόνια, ενώ ό,τι πιο ακραίο –όπως οι αυτοκολακευόμενοι «αναρχικοί»– να χαϊδεύεται.

Η «άλωση» του κρατικού μηχανισμού από το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα είναι δεδομένη στη χώρα μας. Στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όμως, υπάρχει κάτι πολύ πιο ριζικό και επικίνδυνο. Με το μανδύα του «αριστερού», του «άφθαρτου», φουσκωμένη με αυτοπεποίθηση και αυταρέσκεια, η κυβέρνηση προωθεί πολιτικές που γνωρίζει –και οφείλει να γνωρίζει– ότι θα είναι καταστροφικές. Η υιοθέτηση της απλής αναλογικής σε εθνικές εκλογές, όσο όμορφη και αν ηχεί, σε μια χώρα που τα κόμματα επανειλημμένως απέδειξαν ότι αδυνατούν να συνεννοηθούν δεν θα οδηγήσει σε «καλύτερα» κόμματα αλλά σε ακυβερνησία.

 Ο κυβερνητικός έλεγχος της ενημέρωσης –και με τις μεθόδους που επιχειρείται– παραπέμπει σε ένα μελανό παρελθόν και προμηνύει επικίνδυνο μέλλον. Μία μία οι κυβερνητικές πράξεις συνθέτουν την εικόνα συνειδητής υπονόμευσης της φιλελεύθερης δημοκρατίας που γνωρίσαμε στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος, όμως;

Η ελαφρότητα με την οποία ο κ. Τσίπρας επαναλαμβάνει τη φράση του Μάο «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση» μαρτυρεί και εφηβική επιπολαιότητα και κυνισμό για τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται. Η κατάρρευση της οικονομίας προκάλεσε δικαιολογημένη οργή με το «κατεστημένο» και επέτρεψε την προβολή υποσχέσεων με μαγικές λύσεις που αποδείχθηκαν αυταπάτες και τιμωρία «εχθρών». 

Πέρασαν έξι χρόνια, όμως, και είναι αδιανόητο μια κυβέρνηση να μην έχει μοναδικό στόχο την εθνική προσπάθεια ανόρθωσης. Εάν η αναταραχή που αρέσει στον κ. Τσίπρα σημαίνει περισσότερο διχασμό, επιλεκτική Δικαιοσύνη και συνεχή αστάθεια, ας μας πει ο πρωθυπουργός πώς αυτό θα ωφελήσει τη χώρα και όχι μόνο το κόμμα του.

.ΕΝΦΙΑ: Ερχεται την Πέμπτη το χαράτσι - Τι θα πληρώσετε φέτος

Από τις 18 Αυγούστου θα αρχίσει η σταδιακή ανάρτηση στο Taxisnet των εκκαθαριστικών του ΕΝΦΙΑ. Από την ίδια ημέρα, και μέχρι την ολοκλήρωση της έκδοσης-ανάρτησης των εκκαθαριστικών, δεν θα λειτουργεί η εφαρμογή για την υποβολή δηλώσεων Στοιχείων Ακινήτων (Ε9) για το 2016.

Ο φετινός ΕΝΦΙΑ θα καταβληθεί σε πέντε μηνιαίες δόσεις και η προθεσμία πληρωμής της α' δόσης λήγει στα τέλη Σεπτεμβρίου.

Ετσι, να πληρώνουν για ΕΝΦΙΑ πάνω από 600 εκατ. ευρώ κάθε μήνα από τον Σεπτέμβριο έως και τον Ιανουάριο θα κληθούν από την ερχόμενη εβδομάδα 7,3 εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακινήτων.

Από μια πρώτη ανάλυση των στοιχείων των ακινήτων, στο υπουργείο Οικονομικών υπολογίζουν ότι φέτος το γενικό σύνολο από τα εκκαθαριστικά θα φτάσει στα 3,344 δισ. ευρώ, ενώ πέρυσι ο λογαριασμός που έφτασε στους ιδιοκτήτες ήταν στα 3,342 δισ. ευρώ. Κι αυτό παρότι μειώθηκαν τον Μάιο οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων κατά 30%.

Έτσι, ο μέσος φόρος ΕΝΦΙΑ που θα κληθούν να πληρώσουν σε 5 δόσεις -και παράλληλα με τους τρέχοντες φόρους εισοδήματος- περίπου 7,3 εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακινήτων διαμορφώνεται για φέτος στα 458 ευρώ, ποσό ίσο με μια κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ.
Σε σχέση με το 2015, φέτος ο φόρος θα υπολογιστεί με το νέο μειωμένο αφορολόγητο όριο των 200.000 ευρώ (αντί 300.000) και με νέους αυξημένους φορολογικούς συντελεστές. Τα βάρη από την ανακατανομή των φόρων θα πέσουν σε περίπου 2.250.000 φορολογουμένους οι οποίοι, αντί να ελαφρυνθούν, θα πληρώσουν φέτος περισσότερα. Αλλοι 2.558.000 ιδιοκτήτες υπολογίζεται πως θα πληρώσουν ακριβώς τα ίδια με πέρυσι, ενώ 2.478.000 θα πληρώσουν κάτι λιγότερο.

Ποιοι βγαίνουν χαμένοι από τις αλλαγές που τελικώς ίσχυσαν – και αν δεν αλλάξουν εκ των υστέρων πάλι;

■ Ιδιοκτήτες οικοπέδων και μονοκατοικιών που παρά τις μειώσεις των αντικειμενικών αξιών θα βρεθούν περισσότερο χρεωμένοι σε σχέση με πέρυσι.

■ Ιδιοκτήτες ξενοίκιαστων (κενών) και μη ηλεκτροδοτούμενων ακινήτων, για τους οποίους δεν θα ισχύσει φέτος η έκπτωση του 20% που εφαρμόστηκε το 2014 και το 2015.

■ Μία στις δύο επιχειρήσεις της χώρας (τουλάχιστον 25.000 υπόχρεοι), που θα πληρώσουν φόρο για τις επαγγελματικές εγκαταστάσεις τις οποίες χρησιμοποιούν, ενώ έως και πέρυσι απαλλάσσονταν.

Το παράδοξο, πάντως, είναι ότι εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια ο άδικος φόρος κατοχής ακινήτων διαρκώς καταργείται, αλλά τελικά μονίμως αυξάνεται. Το 2011 επιβλήθηκε ως Εκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ) μαζί με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αλλά αφού οι ιδιοκτήτες το πλήρωσαν και προτού κριθεί αντισυνταγματικό, άλλαξε όνομα και αντικαταστάθηκε από το Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ακινήτων (ΕΕΤΑ).

Το 2014 ο φόρος ακινήτων άλλαξε ξανά σε ΕΝΦΙΑ. Η προηγούμενη κυβέρνηση εφάρμοσε μία φορά τον ΕΝΦΙΑ, αλλά χρειάστηκε να κάνει διορθώσεις και μετά την εκκαθάρισή του.
Την επόμενη χρονιά εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ με σύνθημα την κατάργησή του, αλλά τελικά εισπράχθηκε και το 2015. Για το 2016 προβλεπόταν κατάργηση και αντικατάστασή του από έναν Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, που θα τον πλήρωναν λίγοι μεγαλοϊδιοκτήτες.

Αντ’ αυτού, ο ΕΝΦΙΑ διατηρήθηκε και μέχρι τις 20 Ιουλίου άλλαζε συνεχώς, όχι για να μειωθεί αλλά για να αυξηθεί, με κατάργηση δεκάδων εξαιρέσεων και απαλλαγών! Μόλις προ ημερών η κυβέρνηση υπαναχώρησε και γλίτωσαν -προσωρινά τουλάχιστον- οι βαριά ανάπηροι και οι άνεργοι πολύτεκνοι που θα έχαναν τη φοροαπαλλαγή που ίσχυε από καταβολής ΕΝΦΙΑ για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών ΤρύφωνΑλεξιάδης, παρ' ότι με δύο συνεντεύξεις του τις τελευταίες ημέρες προανήγγειλε αντικατάσταση του ΕΝΦΙΑ από φόρο ακινήτων «δίκαιο και αναλογικό, με αφορολόγητο όριο» σε καμία δεν δεσμεύτηκε για το χρονικό σημείο αντικατάστασης του φόρου.

Tο μόνο βέβαιο είναι ότι το 2017, τα αγροτεμάχια τα οποία εξαιρέθηκαν από τον συμπληρωματικό φόρο στο παρά πέντε της φετινής εκκαθάρισης (με τον τρόπο αυτό συμμαζεύτηκε ο λογαριασμός κατά 230 εκατ. ευρώ) ξαναμπαίνουν στο κάδρο και σύμφωνα με τον προγραμματισμό του υπουργείου Οικονομικών σύντομα οι ιδιοκτήτες τους θα κληθούν ναεπικαιροποιήσουντοΕ9, ώστε να είναι δυνατή η εκκαθάριση του επομένου έτους.

.Καταρρέουν...

Τα στοιχεία για τον προϋπολογισμό που ανακοίνωσε σήμερα η κυβέρνηση επιβεβαιώνουν όλα όσα γράφαμε για εκτροχιασμό της οικονομίας. Η μαύρη τρύπα 755 εκατ. ευρώ στα έσοδα του Ιουλίου, του πρώτου ουσιαστικά μήνα όπου γίνονται οι… καλές εισπράξεις του Δημοσίου, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Κι ότι είναι πιο κοντά οι εκλογές απ’ ότι πιστεύαμε.

Αν υπάρχει ήδη τρύπα 755 εκατ. μόνο σε ένα μήνα, τότε τι θα γίνει τους επόμενους όπου έρχονται μαζεμένοι φόροι εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ αλλά και περικοπές σε συντάξεις;

Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό: Τα στοιχεία αυτά υπολογίζονται με βάση τους επιπλέον φόρους που επιβλήθηκαν με βάση το μνημόνιο της αριστεράς. Κανονικά δηλαδή θα έπρεπε να έχουμε περισσότερα έσοδα αφού οι φόροι αυξήθηκαν. Κι αν η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί λέει ότι τα έσοδα του 7μήνου είναι αυξημένα κατά 422 εκατ. ευρώ αυτό οφείλεται αφενός στο ότι δεν είχαμε τους περισσότερους φόρους στο εξάμηνο αυτό και αφετέρου στη συγκράτηση δαπανών και επιστροφών φόρου.

Σύμφωνα με τα βασικά στοιχεία:

* Τα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού ανήλθαν σε 25.972 εκατ. ευρώ, αυξημένα κατά 422 εκατ. ευρώ ή 1,7% έναντι του στόχου του Προϋπολογισμού 2016.

* Πρωτογενές πλεόνασμα 3,571 δισ. ευρώ εμφάνισε ο κρατικός προϋπολογισμός, κατά το διάστημα Ιανουαρίου - Ιουλίου 2016, έναντι του στόχου για πλεόνασμα 874 εκατ. ευρώ και πλεονάσματος 3,712 δισ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2015.

* Το ύψος των καθαρών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε σε 28.019 εκατ. ευρώ παρουσιάζοντας μείωση κατά 621 εκατ. ευρώ ή 2,2% έναντι του στόχου του Προϋπολογισμού 2016. Η ακριβής κατανομή μεταξύ των κατηγοριών εσόδων του τακτικού προϋπολογισμού θα πραγματοποιηθεί με την έκδοση του οριστικού δελτίου.

* Τα έσοδα του ΠΔΕ ανήλθαν σε 2.047 εκατ. ευρώ, μειωμένα κατά 1.043 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου του Προϋπολογισμού 2016.

* Ειδικότερα, τον Ιούλιο 2016 το σύνολο των καθαρών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε στα 5.031 εκατ. ευρώ μειωμένο κατά 755 εκατ. ευρώ σε σχέση με τον μηνιαίο στόχο.

* Τα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού ανήλθαν στα 5.012 εκατ. ευρώ, μειωμένα έναντι του μηναίου στόχου κατά 354 εκατ. ευρώ.

* Οι επιστροφές εσόδων του Ιουλίου 2016 (εξαιρουμένων των επιστροφών από το πρόγραμμα εκκαθάρισης ληξιπρόθεσμων οφειλών) ανήλθαν σε 249 εκατ. ευρώ σημειώνοντας αύξηση κατά 40 εκατ. ευρώ έναντι του μηνιαίου στόχου του Προϋπολογισμού 2016 (209 εκατ. ευρώ).

* Οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την περίοδο Ιανουαρίου - Ιουλίου 2016 ανήλθαν στα 28.829 εκατ. ευρώ και παρουσιάζονται μειωμένες κατά 3.297 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου (32.126 εκατ. ευρώ).

Ειδικότερα, οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού ανήλθαν σε 27.124 εκατ. ευρώ και είναι μειωμένες κατά 2.397 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου, κυρίως λόγω της μείωσης των πρωτογενών δαπανών κατά 2.004 εκατ. ευρώ.

* Οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού παρουσιάζονται αυξημένες σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2015 κατά 607 εκατ. ευρώ. Έχουν καταβληθεί επιπλέον 390 εκατ. ευρώ για επιχορηγήσεις νοσοκομείων, 122 εκατ. ευρώ για την έκτακτη οικονομική ενίσχυση για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, 162 εκατ. ευρώ για επιδοτήσεις γεωργίας και 46 εκατ. ευρώ για εξοπλιστικά προγράμματα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα μπουν πολλά χρήματα στα ταμεία τους επόμενους μήνες από τα τουριστικά έσοδα. Ελπίζει επίσης ότι με τις εντολές κατάσχεσης που στέλνει και με τα αναγκαστικά μέτρα που παίρνει θα φοβίσει ή θα βάλει στο… φιλότιμο τους φορολογούμενους.

Λίγο δύσκολο καθώς τα νέα από πολλές τουριστικές περιοχές δεν είναι καλά. Κόσμος υπάρχει αλλά δεν ξοδεύει. Ρεκόρ στις αφίξεις θα γίνει αλλά δεν θα εισπραχθούν όσα περίμεναν οι φορείς του κλάδου. Περίμεναν πάνω από 1 δισ. επιπλέον εισπράξεις και ζήτημα να είναι πάνω από 200 εκατ. ευρώ, επομένως λιγότερα από τα αναμενόμενα θα είναι και έσοδα του δημοσίου.

Από την άλλη, η φοροδιαφυγή είναι απίστευτη. Κανείς δεν κόβει απόδειξη αν δεν την ζητήσεις, επομένως, για ποια έσοδα να περιμένεις καλύτερες ημέρες;

Τέλος είναι φανερό ότι η φοροδοτική ικανότητα μεγάλου μέρους του πληθυσμού έχει εξαντληθεί οριστικά. Τα λεφτά στα στρώματα τελειώνουν και άλλα δεν υπάρχουν. Επομένως, στο δίλημμα «λεφτά για την εφορία ή λεφτά για το γάλα των παιδιών» δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα επιλεγεί το δεύτερο.

Όλα τα παραπάνω φέρνουν πιο κοντά τον κόφτη που με τόση ακρισία αποδέχθηκε η κυβέρνηση. Αν και αυτός θα επιβληθεί από του χρόνου τον Απρίλιο, εφόσον η κατάσταση δεν βελτιωθεί, γίνεται σαφές ότι το φθινόπωρο θα κριθούν όλα. Το κυριότερο είναι ότι θα κριθούν οι πολιτικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση δε μπορεί να αντέξει κατάρρευση των εσόδων παρά τα χαράτσια που έχει επιβάλλει. Άλλωστε, είναι και η ίδια υπεύθυνη γι’ αυτό καθώς πώς να πείσεις τον κόσμο να πληρώσει όταν ως αντιπολίτευση του έλεγες να κάνει στάση πληρωμών;

Έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες, αφού από την Πέμπτη θα ξέρουμε και τι ΕΝΦΙΑ θα πληρώσουμε… όσοι τον πληρώσουμε. Μην ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας και ο Καμμένος πρώτοι - πρώτοι έλεγαν ότι δεν θα πληρώσουν γιατί είναι αντικοινωνικός φόρος και θα τον καταργούσαν.

Όμως, όλα αυτά θα πρέπει να κινητοποιήσουν και τη ΝΔ καθώς όταν αναλάβει να διαχειριστεί την… καμένη γη του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει εναλλακτικούς τρόπους αύξησης των εσόδων. Διότι θα πρέπει να περιμένει ότι ο κόσμος δεν θα βρει ξαφνικά λεφτά επειδή ο… γητευτής Κυριάκος θα του πει να πληρώσει τους φόρους.

.Η παρακμή του Συριζαίου ψηφοφόρου…

Όταν αναλύαμε το έγκλημα της απάτης στη σχολή, μου έκανε εντύπωση που ο καθηγητής του ποινικού δικαίου επέμενε πως η αστρολογία δεν εμπίπτει στο πλαίσιό του. Τι κι αν πρόκειται για εργαλείο εμπορικής εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ηλιθιότητας, η αστρολογία ως έννοια και δραστηριότητα ενέχει τόση κοινωνική απαξία, είναι τόσο έκδηλα ανυπόστατη που είναι αυτονόητο ότι ψεύδεται. 

Καταφεύγοντας στην αστρολογία για να λύσεις τα προβλήματά σου, λοιπόν, αποδέχεσαι το γεγονός ότι κάποιος θα σου πουλήσει αστοιχείωτες κουταμάρες ως αλήθεια – τις οποίες αγοράζεις αυτοβούλως γνωρίζοντας καλά ότι κανείς δεν μπορεί να τις αποδείξει. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, συνεπώς δεν σε εξαπατά κανείς.

 Με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ συνέβη ακριβώς το ίδιο. Κανείς ποτέ δεν τους παραπλάνησε γιατί ούτως ή άλλως ποτέ δεν τους ενδιέφερε η κυριολεκτική αλήθεια. Δεν τους απομάκρυνε, λοιπόν, κάποιος από αυτήν-αντιθέτως, την απέρριψαν μόνοι τους επειδή ήταν δυσάρεστη. Τα αντικειμενικά δεδομένα ήταν γι’αυτούς συνωμοσίες, κινδυνολογία και προπαγάνδα, έτσι επέλεξαν να τα αγνοήσουν, κατασκευάζοντας μια εναλλακτική πραγματικότητα εναρμονισμένη με τους ευσεβείς τους πόθους και απαλλαγμένη απ’ ό,τι τους χάλαγε...

 Εξαρχής πίστεψαν ολοφάνερα ψεύδη, ιδεολογικοποίησαν το παράλογο και εμπιστεύθηκαν αστείες διακηρύξεις που αντίκεινται στη λογική, στον νόμο και την κοινή πείρα. Η πεποίθηση ότι μία χώρα μπορεί να σκίσει συμβάσεις που υπέγραψε, να διαγράψει τα χρέη της μονομερώς, να διατηρήσει κάθε της προνόμιο εν μέσω χρεοκοπίας, και να διεκδικήσει αέναη χρηματοδότηση από ξένους εταίρους, χωρίς όρους και περιορισμούς, δεν είναι πολιτική, είναι ρεμβασμός – μία φαντασίωση που κανείς δεν δικαιολογείται να πιστεύει.

Και το ξέραμε όλοι, εκτός από αυτούς.

Η πιο τρομακτική, όμως, ψυχολογική πτυχή των Συριζαίων ψηφοφόρων δεν ήταν η ροπή τους στην ευήθεια. Αυτή μπορεί και να είναι συγγνωστή. Ήταν ότι ακόμα κι όταν οι εξωλογικές προσδοκίες τους διαψεύστηκαν έμπρακτα, δεν κατάλαβαν το σφάλμα τους.

 Δεν τους πείραξε που πείστηκαν ότι πετάει ο γάιδαρος. Τους πείραξε που τελικά ο γάιδαρος δεν πέταξε. Και εξακολουθούν να περιμένουν (και να το θεωρούν λογικό) ότι κάτι τέτοιο πρέπει/μπορεί/θα μπορούσε να συμβεί. Και πάλι κατασκευές εχθρών, και πάλι υστερικά σενάρια, και πάλι πόλωση, και πάλι διχασμός. Άλλαξαν μόνο τα πρόσωπα του παιχνιδιού, όχι το μωρουδίστικο παιχνίδι.

Κι επειδή το θράσος είναι κατ’εξοχήν γνώρισμα των ανθρώπων που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για τίποτα, ούτε για τα δεινά που προκάλεσαν στους φίλους τους ούτε καν για όσα επέσυραν στους εαυτούς τους, οι Συριζαίοι ψηφοφόροι σήμερα είναι τα πάντα εκτός από μεταμελημένοι. 

Μερικοί τα ‘χουν βάλει με τον Τσίπρα που δεν έκανε τα μαγικά που υποσχέθηκε, άλλοι τα έβαλαν με την Ευρώπη ως οικονομία επειδή τους δανείζει υπό όρους, άλλοι με την Ευρώπη ως κουλτούρα επειδή τους ερεθίζει ό,τι δεν καθρεφτίζει τη μιζέρια τους, και άλλοι απλώς διασκεδάζουν την αμηχανία τους πλάθοντας εσωτερικούς εχθρούς. Κάποιο κανάλι, κάποιος δημοσιογράφος, κάποιος μη αριστερός φταίει για όλα – αυτοί τα έκαναν όλα άψογα.

 Άλλωστε είναι αριστεροί, και στο τέλος της ημέρας αυτό καθαγιάζει και νοηματοδοτεί κάθε τους ενέργεια επιρρίπτοντας παράλληλα όλες τις ευθύνες στον αντίπαλο- ακριβώς όπως ο θεός συγχωρεί τις αμαρτίες των τέκνων του και την ευθύνη τους επωμίζεται ο διάβολος. Ίδιο σκεπτικό, ίδια μονολιθικότητα, ίδιος φανατισμός θρησκευτικού τύπου.

Το πρόβλημα με τους Συριζαίους ψηφοφόρους στην ουσία του, πάντως, δεν έχει να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας συγκυριακός ξενιστής ενός διαχρονικού μικροβίου ισχυρότερου από αυτόν, του μικροβίου της ανεύθυνης λαϊκής ανοησίας, η οποία αυτή τη φορά έτυχε να ενισχυθεί από τα μπαχαρικά της αριστερής φαντασιοπληξίας γιατί ήταν η σειρά της αριστεράς να το φιλοξενήσει στον οργανισμό της. Στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ή και η Χρυσή Αυγή, όλα τους εν δυνάμει δοχεία της ακατέργαστης οργής της μάζας, που δεν φιλτράρεται ποτέ από τη λογική, μόνο συσπειρώνεται στον εκάστοτε πρόσφορο λαϊκιστή για να χυθεί μετά σαν εμετός παντού. 

Ιδεολόγοι της πλάκας και ευκαιριακά αρρωστάκια του trend ενώθηκαν σε ένα νοσηρό πολιτικό μείγμα χωρίς αρχές και συνοχή, για να διαμαρτυρηθούν, να εξουσιάσουν, και να κάνουν μια τρύπα στο νερό λίγο πριν διαλυθούν και τραβήξει ο καθένας την πορεία του.

Η πτώση του συριζαϊκού ιδεώδους βρίσκει τους θιασώτες του σε γνωστική ασυμφωνία. Το αριστερό μνημόνιο δεν είναι ακριβώς μνημόνιο, αλλά ακόμα κι αν είναι, δεν οφείλεται στην αριστερή κυβέρνηση. Αλλά ακόμη κι αν οφείλεται, δεν φταίνε οι ψηφοφόροι της. Η σωστή στάση στο δημοψήφισμα ήταν το ΟΧΙ που σήμαινε ΟΧΙ στα μέτρα, αλλά τα μέτρα που παίρνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιάνονται γιατί οφείλονται στους οπαδούς του ΝΑΙ, που μπορεί να μην επικράτησε αλλά υποστήριξε την Ευρώπη. 

Οι Ευρωπαίοι είναι τοκογλύφοι, εκβιαστές και πραξικοπηματίες, αλλά εμείς μπορούμε να τους ζητάμε λεφτά κι αυτοί οφείλουν να μας τα δώσουν. Αν μας τα δώσουν, φταίνε που τα θέλουν πίσω. Αν δεν μας τα δώσουν, απεργάζονται τον αφανισμό μας βυθίζοντάς μας στη φτώχεια. 

Πανικός και σύγχυση, τα συμπτώματα του ρεζιλέματος.

Εγκλωβισμένοι σε ένα συμπλεγματικό και άτοπο blame game, προσπαθούν να προσαρμόσουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους για να διασώσουν την περηφάνια τους, αντί να έρθουν επιτέλους αυτοί στα μέτρα της πραγματικότητας. Παιδάκια με χεσμένα παντελόνια που αρνούνται ότι χέστηκαν.

Σιγά σιγά, οι Συριζαίοι ψηφοφόροι που δεν προσβλέπουν σε κάποια ευεργεσία του κόμματος, αρχίζουν να αποστασιοποιούνται από αυτό. Έχει πλάκα, γιατί δεν παραδέχονται ευθέως την αστοχία τους, αλλα διεκδικούν σιωπηλά κάτι σαν δικαίωμα στη λήθη – όπως συμβαίνει όταν βγαίνει απ’ τη μόδα ένα ρούχο που φόρεσες και θες να ξεχαστεί απ’ όλους η εικόνα του πάνω σου. Ξαφνικά χάνουν την πολιτική τους ταυτότητα κι αρχίζουν να αυτοπροσδιορίζονται μέσα από την αντιδιαστολή: δεν κραυγάζουν πια τι είναι αλλά τι δεν είναι (η σύγκριση με κάτι εξόφθαλμα κακό αποβαίνει πάντα ευνοϊκή για τον συγκρινόμενο). 

Η κυβέρνηση που στήριξαν με μανία (θυμάστε άραγε τις πορείες στήριξης της κυβέρνησης στο Σύνταγμα;) ψηφίζει τερατώδη νομοσχέδια στη Βουλή, αλλά αυτοί τώρα ασχολούνται με τη μουσική, τα live τους, τις τέχνες τους, πράγματα απαγορευμένα όσο κυβερνούσαν οι “χουντικοί” προκάτοχοι του ΣΥΡΙΖΑ. Η αγωνιστικότητα έπεσε σε νάρκη, η επανάσταση ματαιώθηκε, η πολυδιαφημισμένη ελπίδα έγινε γαργάρα ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο ποτό του σαββατιάτικου αράγματος στα Εξάρχεια.

Αλλά δεν πειράζει, αυτοί είναι αριστεροί και στο κάτω κάτω “οι άλλοι καλύτεροι ήταν;”

Άρης Αλεξανδρής

.Οι (αμετανόητοι) μελανιασμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ….

Τους βλέπω πλέον παντού. Στο δρόμο, στα καφέ, στο λεωφορείο, στην δουλειά... Με κατεβασμένα τα κεφάλια, με μουτρωμένες φάτσες, να περπατούν τρεκλίζοντας, και να παραμιλάνε… σαν σκιές του αλλοτινού εαυτού τους, σαν δαρμένα σκυλιά. 

Σαν μαστουρωμένα ζόμπι… Μελανιασμένοι… *Είναι οι εξαπατημένοι του Σύριζα.* Και είναι μιλιούνια οι άτιμοι… λεγεώνες. 

Όλοι εκείνοι οι αφελείς, δηλαδή, που πίστεψαν ότι ο Αλέξης, το χαμογελαστό παιδί, θα τους δώσει αυξήσεις, θα καταργήσει τους φόρους και τα διόδια, θα στείλει τους ξένους τοκογλύφους στο διάολο, και όλοι θα ξαναγίνουμε μπρούκληδες, με μοναδι... περισσότερα »

.Ο υπουργός που δεν... παίζεται

Είναι βέβαιο ότι ο Γιώργος Κατρούγκαλος θα μείνει στην Ιστορία όχι μόνο γιατί δήλωσε «ταξικός αποστάτης» αλλά γιατί προχωρεί βήμα-βήμα στο 12ο κύμα μείωσης συντάξεων στα χρόνια των μνημονίων υποστηρίζοντας ως την τελευταία στιγμή ότι «δεν μειώνονται οι συντάξεις».

Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος δεν... παίζεται, ίσως γιατί το δικηγορικό ταλέντο στο ψέμα τού έχει γίνει δεύτερη φύση, ίσως γιατί η φιλοδοξία του για εξουσία δεν τον αφήνει να δει κραυγαλέα λάθη που έκανε με τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό.

Για να είμαστε σαφείς, το μεγαλύτερο λάθος, αυτό που προσπαθεί τώρα να διορθώσει το Μέγαρο Μαξίμου, είναι οι περικοπές στο ΕΚΑΣ.

Με τις αποφάσεις του και τα εισοδηματικά όρια που έθεσε, αντί να κόψει 230 εκατ. ευρώ από τους πραγματικά πένητες συνταξιούχους, οι περικοπές υπερβαίνουν σε ετήσια βάση τα 350 εκατ. ευρώ, προκαλώντας δίκαιο κύμα αγανάκτησης.

Το δεύτερο όμως και μεγαλύτερο λάθος για την οικονομία είναι ότι με την αλλαγή του συστήματος είσπραξης των ασφαλιστικών εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιστημονικών επαγγελμάτων (γιατρών, δικηγόρων, φαρμακοποιών, μηχανικών, συμβολαιογράφων κ.ά.) δεν προέβλεψε ότι ναι μεν τα ποσοστά εισφορών για την κύρια σύνταξη και την Υγεία εξισώθηκαν με αυτά των εργαζομένων μισθωτών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αλλά αυξάνονται σε δυσθεώρητα ύψη, καθώς οι αυτοαπασχολούμενοι καλούνται να πληρώσουν και την εργοδοτική εισφορά.

Δηλαδή πληρώνουν ταυτόχρονα και αθροιστικά τις εισφορές ως εργαζόμενοι και ως εργοδότες.

Αυτή η απερίσκεπτη θέση, την οποία δυστυχώς υποστήριζαν και οι ειδικοί-τεχνοκράτες της τρόικας από την εποχή της κυβέρνησης Σαμαρά, προκάλεσε κύματα διαμαρτυρίας και, το κυριότερο, ενίσχυσε το κίνητρο φοροδιαφυγής. Δηλαδή να μην κόβουν αποδείξεις και να μην εμφανίζουν εισοδήματα επιτείνοντας το ούτως ή άλλως αρνητικό φαινόμενο που κυριαρχούσε στον κλάδο των αυτοαπασχολουμένων στη χώρα μας για δεκαετίες.

Η λύση είναι μία. Εν όψει των επί μέρους αλλαγών και των διορθώσεων που πρόκειται να γίνουν στο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο μάλιστα παρουσιάζει σημάδια ζωής μετά την οριακή έστω αύξηση της απασχόλησης κατά 10.000-15.000 εργαζομένους τους τελευταίους μήνες, να αναβάλει τις νέες αυτόματες περικοπές στο ΕΚΑΣ για το 2017 και να κατεβάσει το «πλαφόν» στις εισφορές των αυτοαπασχολουμένων.

Αλλωστε η αυτοαπασχόληση είναι μια διέξοδος για την ανεργία. Αντί να την πολεμά θα πρέπει να την πριμοδοτήσει, αίροντας τα αντικίνητρα εργασίας.

Αυτά ας τα σκεφθούν και οι... θεσμοί, οι οποίοι ούτως ή άλλως επανεξετάζουν την κλίμακα των εκπτώσεων (5%-50%) που έχει νομοθετηθεί για τις ασφαλιστικές εισφορές γιατρών, δικηγόρων, οικονομολόγων, μηχανικών κ.ά.

.Κινούμενες ανοησίες

Ο ​​Κλιντ Ιστγουντ, λοιπόν, υποστηρίζει δημοσίως την υποψηφιότητα Τραμπ. Κυρίως απορρίπτει εμφατικά έναν ολόκληρο τρόπο σκέψης: Αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «μαλθακότητα». Ή, αλλιώς, τη μετριοπάθεια, τη νηφάλια σκέψη, το «κέντρο» γενικώς, είτε αυτό κλείνει προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά (το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα περιλαμβάνει και τις δύο αυτές τάσεις).

Τις δηλώσεις Ιστγουντ σχολιάζει στα κοινωνικά δίκτυα, με την οξυδέρκεια και την ευαισθησία που τον διακρίνει, ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και διηγηματογράφος Νικόλας Σεβαστάκης, ο οποίος στη διερώτηση «Μα ο Τραμπ; Αυτή η κινούμενη ανοησία;» δίνει ο ίδιος μια πολύ εύστοχη απάντηση: «Συχνά όμως στην πολιτική ένα πρόσωπο είναι απλώς ο τυχαίος σταθμός μιας άρνησης. 

Η πιο γελοία φιγούρα μπορεί να ενσαρκώσει τα επιμέρους ρυάκια μίσους που καταλήγουν στην ίδια κοίτη».

Κάπως έτσι, στην περίπτωση Τραμπ, απλώς την πάτησε ο συμπαθής κατά τα άλλα Κλιντ. Διότι είπε και άλλα απίθανα πράγματα: Σχόλια που σήμερα κρίνονται ρατσιστικά, δήλωσε, στην εποχή του δεν ενοχλούσαν κανέναν. 

Πράγματι· και σε άλλες εποχές κανέναν δεν ενοχλούσαν τα λιντσαρίσματα ή η σεξουαλική παρενόχληση. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Οτι τότε ήταν καλύτερα; Αστεία πράγματα.

Το βέβαιο είναι πως ο Τραμπ δεν είναι απλώς ένας ακόμα έξαλλος υπερσυντηρητικός. Δεν θα είναι αυτό το πρόβλημα, θέλω να πω, είτε για την Αμερική είτε για τον υπόλοιπο κόσμο, εφόσον εκλεγεί στον Λευκό Οίκο.

Είναι αυτό που λέει ο Νικόλας Σεβαστάκης: Μια «κινούμενη ανοησία», που ενδέχεται να αποκτήσει ασύλληπτη δύναμη και εξουσία. Και είναι αυτό που περιέγραφε σε μια ομιλία του ο πρόεδρος Ομπάμα: Μπορεί ο ίδιος να είχε διαφωνήσει σε πολλά με παλαιότερους πολιτικούς του αντιπάλους, υποψηφίους των Ρεπουμπλικανών, ούτε μια στιγμή όμως δεν αμφέβαλε ότι ήταν άνθρωποι που θα μπορούσαν να σταθούν ως πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να πει το ίδιο για τον Τραμπ, έναν έξαλλο άνθρωπο που λέει και κάνει έξαλλα πράγματα.

Εδώ όμως ερχόμαστε στην καρδιά του προβλήματος: Διεθνώς, παγκοσμίως ίσως, το «έξαλλο» είναι που αυτήν τη στιγμή απολαμβάνει μιαν άκρως ανησυχητική δημοφιλία. 

Για μεγάλη μερίδα του κόσμου, το μετριοπαθές και το νηφάλιο είναι είτε βαρετά είτε ύποπτα. Το να είσαι έξω φρενών –ή έστω να δείχνεις πως είσαι έξω φρενών– δεν είναι καθόλου ύποπτο ή απωθητικό ξαφνικά. «Κινούμενες ανοησίες» που έλεγαν έξαλλα πράγματα, όπως ο Φάρατζ και ο Μπόρις Τζόνσον, μάγεψαν καταπονημένες κοινωνικές τάξεις στη Βρετανία. 

«Κινούμενη ανοησία» όπως ο Μπέπε Γκρίλο μάζεψε ψήφους στην Ιταλία. Ακραία στοιχεία πετυχαίνουν το ίδιο στη Γαλλία, στην Ουγγαρία και αλλού – και στη χώρα μας επίσης. Τα τελευταία χρόνια έχουν μπει στη Βουλή απίθανα πρόσωπα και απίθανα κόμματα, συχνά δε και επικίνδυνα.

«Συχνά στην πολιτική ένα πρόσωπο είναι απλώς ο τυχαίος σταθμός μιας άρνησης», γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης. Είναι λες και «φωτογραφίζει» τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απορρόφησε αυτήν τη μαζική άρνηση και ο οποίος, επιπλέον, σέρνει από κοντά διάφορες «κινούμενες ανοησίες».

Η περίπτωση Τραμπ συμπυκνώνει αυτήν την παγκόσμια ροπή προς τον λαϊκισμό και το ακραίο. Και όμως πείθει ακόμα και ανθρώπους όπως ο Κλιντ Ιστγουντ.

  ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ