.Μια Λιβύη στα Εξάρχεια

Πόσο απέχει η Λιβύη από τα Εξάρχεια; Oσο απέχει η υπόλοιπη Ευρώπη από την Ελλάδα. Διότι, ενώ η Ευρώπη αναζητά τρόπους για να αντιμετωπίσει το νέο στρατηγείο της ισλαμικής τρομοκρατίας, η Ελλάς μηρυκάζει για πέμπτη κοντά δεκαετία τη δική της. Τι εννοεί ο υπουργός όταν δηλώνει ευθαρσώς ότι καταδικάζει τη βία; Αλήθεια, βγαίνει και λέει το ίδιο όταν ο σύζυγος δολοφονεί την ερωμένη του; 

Οχι, διότι αυτό θεωρείται προφανές. Και γιατί η καταδίκη της απόπειρας δολοφονίας κατά του Λουκά Παπαδήμου δεν θεωρείται προφανής, άρα πρέπει να πάρει θέση αν την καταδικάζει ή όχι; Λες και θα μπορούσε να μην την καταδικάσει και μας κάνει τη χάρη. Προσθέτει μάλιστα, απευθυνόμενος στους υποψήφιους δολοφόνους, ότι κανείς δεν τους έδωσε το δικαίωμα να κρίνουν και να καταδικάζουν. Τι μας λέτε, Υψηλότατε; Και αν, δηλαδή, κάποιος ή κάποιοι τούς το είχαν δώσει το δικαίωμα θα το δεχόσασταν;

Αγνοια της σημασίας των λέξεων; Σιγά τα ωά. Ενδεια πολιτικής σκέψης και δημοκρατικής παιδείας; Τυφλός εγύρευε βελόνα σ’ αχυρώνα. Σκέτη ευήθεια; Καθεστωτική αντίληψη πάνω απ’ όλα. Η δημοκρατία της μεταπολίτευσης γεννήθηκε, ανδρώθηκε και γέρασε κουβαλώντας στο σώμα της την κακοήθεια της τρομοκρατίας. Την ανέχθηκε, την αποδέχθηκε, συνομίλησε μαζί της, και της βρήκε μια θέση στην κοινωνική μας ζωή.

 Οταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη απαγόρευσε τη δημοσίευση των λογοτεχνημάτων του Γιωτόπουλου, η προοδευτική κοινή γνώμη εξεγέρθηκε διότι θεωρήθηκε λογοκρισία. Θα ησχολείτο κανείς με τα φληναφήματά του ή με τον λόγιο Κουφοντίνα, αν δεν έσερναν πίσω απ’ τις λέξεις τους νεκρούς;

Η τρομοκρατία δεν μπορεί να είναι πολιτική. Και δεν μπορεί να είναι πολιτική, διότι δεν προτείνει καμία πολιτική λύση. Παλεύει να τραυματίσει και να διαρρήξει την κοινωνική συνθήκη. Η ισλαμική τρομοκρατία αντλεί τα υλικά της παραφροσύνης της από τη θεοκρατική τελεολογία. Αδιαφορεί για την κοινωνία των ζωντανών. 

Τι γίνεται με τη δική μας, που είναι άθεη; Ποια είναι τα υλικά της; Μπορεί να ικανοποιεί τον φθόνο της κ. Κωνσταντοπούλου για τον κόσμο που τη γέννησε ή να προκαλεί κάποιες αντιδράσεις στους ελάχιστους εγκεφαλικούς νευρώνες εκείνου του δημοσιογραφίσκου. Πώς είναι δυνατόν μετά τόσες δεκαετίες να αναπαράγεται, να αναγεννάται από τις στάχτες της;

Για να αντιμετωπισθεί η κακοήθεια απαιτείται συνεργασία της κοινωνίας με το κράτος. Οταν και το μεν και η δε έχουν αποδεχθεί την ύπαρξη μιας Λιβύης στα Εξάρχεια, τότε θα συνεχίσουμε να καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, προσευχόμενοι να μη θρηνήσουμε θύματα. Και μη μου πείτε για κρίση και λοιπά ζαρζαβατικά. Οταν δολοφόνησαν τον Μομφερράτο και τον Μπακογιάννη, καμία κρίση δεν φαινόταν στον ορίζοντα

. ΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Από το Βατερλό της 22ας Μαΐου, στο νέο ναυάγιο της 15ης Ιουνίου

Πραγματικά δεν μπορούμε να διανοηθούμε τι κάνει αυτή η κυβέρνηση. Μετά από τόσο κόπο και θυσίες να επανέρχονται τα σενάρια του Grexit; Αυτά που μόλις πριν λίγα 24ωρα γράφαμε κι εμείς ότι προωθεί εμμέσως ο Τσίπρας και η παρέα του.

Την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός και ο Τσακαλώτος σφυρίζουν αδιάφορα και σχεδόν επικαλούνται τον από μηχανής θεό προκειμένου να πάρουν έστω μια «καλή λύση, όχι την τέλεια» όπως είπε ο υπουργός, ξένα ΜΜΕ αλλά και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν το σενάριο της ρήξης. Η Bild λέει ότι η Αθήνα απειλεί να μη δεχθεί τη δόση που μας χρωστούν, επομένως και να μην πληρώσει τα ομόλογα τον Ιούλιο, αν οι δανειστές δεν δώσουν καθαρή λύση. Δηλαδή ποιον μπορεί να εκβιάζουν; Ποιος έχει ανάγκη τα χρήματα και ποιος θα χρεοκοπήσει; Η τρόικα.

Η κυβέρνηση επισήμως διαψεύδει το δημοσίευμα ότι η Ελλάδα δεν θα δεχθεί τη δόση αλλά έχει μείνει στην Ευρώπη ότι κάποιοι μπορεί και να σκέφτονται το ενδεχόμενο.

Από την άλλη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης επαναφέρει το σενάριο της ρήξης το οποίο δεν αποκλείει.

Ενώ ο άλλος φωστήρας, ευρωβουλευτής Παπαδημούλης σε ρόλο «λαγού» λέει ότι πρέπει να γίνει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Προφανώς για να εγκλωβίσει ο Τσίπρας και τους άλλους στα δικά του αδιέξοδα.

Πρόκειται περί πλήρους σύγχυσης στην κυβέρνηση και τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Από τη γραβάτα, δηλαδή τη σίγουρη λύση για το χρέος, στο Βατερλό της 22ας Μαΐου και τώρα στο νέο ναυάγιο της 15ης Ιουνίου με τον Τσίπρα να θέλει να πάει στη Σύνοδο Κορυφής το πρόβλημα. Δείχνει ότι δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στρατηγική, κάποιο plan B από το Μαξίμου. Αν και γνώριζαν ότι θα μπορούσε να πάει κάτι στραβά επένδυσαν στο σίγουρο χαρτί της καθαρής συμφωνίας και τώρα δεν ξέρουν τι να κάνουν.

Γι' αυτό επανέρχονται και τα σενάρια περί ρήξης τα οποία είναι άκρως επικίνδυνα και κάνουν τεράστια ζημιά. Για σκεφτείτε να μη βρεθεί κάποιος συμβιβασμός μέσα στον Ιούνιο, το ζήτημα να μετατεθεί για τον Ιούλιο, ίσως και Σεπτέμβρη και ταυτόχρονα να κρέμεται πάνω από τη χώρα το Grexit;

Είναι δυνατόν έπειτα από τόσα δεινά να επιστρέφουμε στο δραματικό 2015; Τι άλλο θα μείνει άραγε; Να κάνουν κανένα δημοψήφισμα; Άλλωστε, οι τράπεζες ακόμη κλειστές είναι, τα capital controls ακόμη ισχύουν, οπότε θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα.

Αδιαφορούν για το χρόνο, αδιαφορούν για τη ζημιά, αδιαφορούν για το αν η πραγματική οικονομία υφίσταται νέα ταλαιπωρία κι αν θα χαθεί κι άλλο ποσοστό από την προβλεπόμενη ανάπτυξη.

Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας εγκλωβίστηκαν στις υπερφίαλες προσδοκίες τους, πληρώνονται με την επώδυνη διαδικασία που θα καταλήξει σε μη καθαρή λύση, αλλά ζημιώνεται η ελληνική οικονομία.

.Δεν υπήρχε αυταπάτη, αλλά απλά απάτη

«Εμείς το ομολογούμε. Λέμε ότι η χώρα βρίσκεται σε κηδεμονία, επιτροπεία. Ουσιαστικά στα δημοσιονομικά συγκυβερνάμε με τους θεσμούς, με την τρόικα. Πολλές φορές μας πιάνουν το χέρι και μας γράφουν το νομοσχέδιο. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έλεγαν ότι αυτά τα προγράμματα είναι ευλογία».

Τάδε έφη Κώστα Ζαχαριάδης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, από αυτούς που λέμε… Ταλιμπάν του Τσίπρα, δηλαδή που υποστηρίζουν το κυβερνητικό έργο ακόμη κι αν πρέπει να κάνουν δεκάδες κωλοτούμπες. Ακόμη κι αν πρέπει να πουν ψέματα, να ξεφτιλιστούν, ακόμη κι αν ο κόσμος τους φτύσει αυτοί είναι εκεί για την καρέκλα.

Ο εν λόγω κύριος είναι από αυτούς που η αριστερά έχει σωρό. Κομματικός που εκτός κυβέρνησης ούρλιαζε και τώρα έχει γίνει το παιδί των δανειστών για να κρατήσει τη θέση του. Είναι το alter ego του Τσίπρα και τόσων άλλων υπουργών που το μόνο τους παράσημο ήταν ότι χαρακτηρίζονταν… αριστεροί.

Δεν έχουμε τίποτε με τον Ζαχαριάδη. Ένας ακόμη δήθεν αριστερός είναι από πολλούς που πούλησαν αριστεροσύνη κι έδωσαν ψεύτικες υποσχέσεις για να κατακτήσουν την εξουσία. Όταν έχεις έναν ολόκληρο πρωθυπουργό να είναι τόσο προκλητικά ψεύτης και πολιτικός απατεώνας, το να ακούς τον Ζαχαριάδη να ομολογεί το αυτονόητο με τόσο κυνισμό, είναι στάλα στον ωκεανό.

.Σε αδιέξοδο και πάλι ο Τσίπρας

Με τον Παπαδήμο, τους δημοσιοκάφρους, τους επικίνδυνους διασκεδαστές του διαδικτύου και τους πολιτικούς κονφερανσιέ της Αριστεράς τύπου Πολάκη, ξεχάσαμε τα μείζονα.

Ξεχάσαμε ότι μόλις πριν από μία εβδομάδα το αφήγημα της κυβέρνησης κατέρρευσε. Ξεχάσαμε ότι το Eurogroup της 22ας Μαΐου ήταν η επισφράγιση της αποτυχίας του Τσίπρα και της παρέας του. Και το κυριότερο: 

Με τις ανοησίες που εκστομίζουν οι ανόητοι και με τον εθνικό διχασμό που επιβάλλουν κάποιοι, με μακρύ χέρι την τρομοκρατία, έχουμε βγάλει από το μυαλό μας την επικείμενη οικονομική καταστροφή. Ήρθε να μας το θυμίσει με άρθρο του ο Στουρνάρας όπου εμμέσως πλην σαφώς μας λέει ότι αν δεν καταλήξει σε κάποια απόφαση το επόμενο Eurogroup τότε θα έχουμε κακές εξελίξεις. Δεν θέλει να πει ποιες είναι αυτές αλλά όλοι καταλαβαίνουμε. Το Grexit ποτέ δεν έφυγε από το τραπέζι, ακόμη κι αν αυτό ήταν σχέδιο Σόιμπλε.

Ο πανέξυπνος και πάντα ετοιμόλογος «λοχαγός» του Τσίπρα, ο παρ’ ολίγον καναλάρχης Παππάς μας είπε ότι αν δεν υπάρξει καθαρή λύση στις 15 Ιουνίου τότε το θέμα θα παραπεμφθεί για τις 22 Ιουνίου. Εκεί ο Τσίπρας θα θέσει το θέμα στη Σύνοδο Κορυφής και θα ζητήσει πολιτική λύση. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την ίδια ανοησία. Πόσες φορές η πολιτική λύση δεν ήταν το άλλοθι της ανικανότητάς τους;

Όπως δείχνουν οι εξελίξεις, καθαρή λύση πράγματι δεν πρόκειται να υπάρξει στην επόμενη συνάντηση της ευρωομάδας. Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι εφικτή μια συνολική λύση κι όχι μια ακόμη μεσοβέζικη απόφαση που θα μεταθέτει για αργότερα τις αποφάσεις. Είναι το τίμημα της βλακείας της κυβέρνησης να θέσει θέμα χρέους πριν τις γερμανικές εκλογές αντί να προετοιμάζεται κατάλληλα για την έξοδο στις αγορές, αντί να αναζητά συμμαχίες και καλύτερες λύσεις, αντί να προσπαθεί να κυβερνήσει κι όχι να χαζολογάει χωρίς αποτέλεσμα.

Εφόσον, λοιπόν, δεν θα υπάρξει οριστική λύση και μας έμειναν τα μέτρα 5 δις (όσο για τα αντίμετρα, ακόμη γελάει όλη η Ευρώπη) η συζήτηση θα μετατεθεί για τη Σύνοδο Κορυφής. Με ποιο διακύβευμα; Με ποιο δίλημμα; Ο Τσίπρας θα… απειλήσει ξανά τους Ευρωπαίους χωρίς καμιά συμμαχία; Θα διαπραγματευτεί ξανά 17 ώρες όπως εκείνο το δραματικό καλοκαίρι του 2015;

Θα βγει και θα μας ανακοινώσει κανένα μνημόνιο χρέους; Εκεί θα καταλήξουμε μόλις λίγες ημέρες μετά από την ψήφιση ενός ακόμη επώδυνου πακέτου φτωχοποίησης του ελληνικού λαού;

Όλα δείχνουν ότι έτσι θα πάει η κατάσταση. Οι Γερμανοί δεν θα δείξουν έλεος σε μια κυβέρνηση που στήριξαν μεν, δεν εμπιστεύονται δε. Οι άλλοι Ευρωπαίοι βαρέθηκαν να ασχολούνται με την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι ο Τσίπρας είναι το καλύτερο γιουσουφάκι της τρόικας. Το ΔΝΤ και κατ’ επέκταση η νέα αμερικανική κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική της ουδετερότητας.

Το παιχνίδι το κάνει ο Σόιμπλε ο οποίος δεν έχει δείξει ότι αγαπάει την Ελλάδα. Κι όσο εμείς θα ασχολούμαστε με τον εθνικό διχασμό μας και θα τσακωνόμαστε με το ποιος προσέφερε καλύτερες υπηρεσίες στην πατρίδα, θα ράβεται για τη χώρα ένα ακόμη κοστούμι.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση απέτυχε παντελώς οδηγώντας ξανά στο δίλημμα του 2015. Νέο μνημόνιο ή έξοδο από το ευρώ. Σα να μην πέρασαν δύο χρόνια από τότε; Και τι έμεινε στον Αλέξη; Μήπως κανένα δημοψήφισμα ή εκλογές γιατί αυτός οδήγησε τη χώρα στο αδιέξοδο και αυτός θα προσπαθήσει να ξεφύγει από την προσωπική του αποτυχία αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις;

Πολύ σύντομα θα δούμε αν ξαναζούμε το καλοκαίρι του 2015.

.Απώτερος σκοπός... το Grexit;

Ένα μεγάλο ερώτημα γεννάται τις τελευταίες ημέρες γύρω από τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης η οποία έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο: Είναι τόσο ανίκανοι ή μήπως είναι τόσο… ικανοί ώστε να μας οδηγήσουν χωρίς αντίσταση στο plan B; Δηλαδή στην ηθελημένη έξοδο της χώρας από το ευρώ και στη βαλκανοποίηση μιας Ελλάδας που πριν από μόλις 38 χρόνια έκανε το μεγάλο βήμα.

Μην ξεχνάμε. Σαν χθες, 28 Μαΐου 1979 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο κανονικός ηγέτης) υπογράφει την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, μια ένταξη που ενώ ήταν ευλογία εμείς τη διαχειριστήκαμε σαν κατάρα. Πότε με τα κοινοτικά κονδύλια που έγιναν μπαρ στις εθνικές οδούς, πότε με τα τεράστια δάνεια που χάθηκαν σε ένα κράτος που δεν έχει αρχή μέση και τέλος.

Έτσι, λοιπόν, 38 χρόνια μετά η Ελλάδα δείχνει να βρίσκεται με το ένα πόδι έξω από μια μοναδική κατάκτηση. Με βασικό υπεύθυνο την κυβέρνηση της Αριστεράς. Και οι τελευταίες ημέρες πράγματι μας έχουν μπερδέψει.

Είναι τόσο ανίκανος ο Τσίπρας; Έχει τόσο κακούς συμβούλους; Πώς είναι δυνατόν την ημέρα της ψήφισης των μέτρων, τρεις ημέρες πριν από το Eurogroup να είναι τόσο αισιόδοξος; Να μιλά για γραβάτες, για τόσο καλές εξελίξεις που δεν μπορεί να είναι αληθινές, για σίγουρη πολιτική λύση στο θέμα του χρέους;

Εγκλωβίστηκε ο ίδιος; Του είπαν ψέματα υπουργοί και σύμβουλοί του; Τον άδειασαν οι ξένοι; Ό,τι κι αν συμβαίνει δείχνει ότι η κυβέρνηση έχασε τα αυγά και τα πασχάλια στην πιο κρίσιμη στιγμή. Αυτοεγκλωβίστηκε στην υπόθεση του μνημονίου κι έδωσε όλο το βάρος σε μια εκ των πραγμάτων αν όχι χαμένη, σίγουρα όχι κερδισμένη υπόθεση

Μην ξεχνάμε κάτι βασικό. Το θέμα του χρέους ήταν στην κορυφή της ατζέντας του Μαξίμου μήνες τώρα. Και πόνταραν στην αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη για να το λύσουν με ευνοϊκό τρόπο. Πρώτα ήθελαν να βγει ο ακροδεξιός στην Ολλανδία για να πιέσει τις Βρυξέλλες. Έχασαν. Στη συνέχεια πόνταραν στη Μαρίν Λεπέν. Έχασαν και μετά στήριξαν τον Μ. Σουλτς αλλά κι αυτός είναι «κουτσό άλογο». Ακόμη και η συμμαχία του Νότου είναι μια μεγάλη φούσκα. Ο πιο σκληρός επικριτής της Ελλάδας ήταν ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών.

Σε όλες τους τις επιλογές είναι χαμένοι. Και αναρωτιόμαστε αν αυτές οι ήττες είναι λόγω ανοησίας, ανικανότητας, κακής διαχείρισης της κατάστασης. Ή μήπως ο δρόμος προς τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού είναι αυτός που οδηγεί στην έξοδο από την Ευρώπη; Άλλωστε, είναι πιο εύκολο να το ζητά ο ίδιος ο κόσμος, μην αντέχοντας την ανέχεια και κατηγορώντας την Ευρώπη. Είναι πιο εύκολη η αναζήτηση εχθρών έξω από την Ελλάδα, από τους πολιτικούς που μας έφεραν στην κατάσταση αυτή, από την Αριστερά που δύο χρόνια τώρα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να μας ρίξει στα βράχια. Ακόμη κι όταν μνημόνια υπογράφει το κάνει με τρόπο που ο κόσμος θα κατηγορήσει την Ευρώπη κι όχι την κυβέρνηση για την ανικανότητά της.

Πολύ φοβούμαστε ότι και αυτό το καλοκαίρι δεν θα είναι ανέφελο, αν δεν υπάρξει λύση μέσα στον Ιούνιο. Όχι ότι δεν θα έχουμε να πληρώσουμε δόση, αλλά γιατί η αναβολή της απόφασης για το χρέος θα χειροτερέψει την εικόνα της πραγματικής οικονομίας. Χάθηκαν πέντε μήνες, αν χαθούν άλλοι τρεις, ποιος πράγματι θα είναι σοβαρός για να επενδύσει στην Ελλάδα, για να αισθανθεί ασφάλεια, για να δείξει ότι εμπιστεύεται τη χώρα αυτή; Και είναι πιθανόν να φτάσουμε σε μια στιγμή όπου το δίλημμα θα είναι: «Ή νέο μνημόνιο ή Grexit». Αυτό που ο Σόιμπλε προώθησε από την αρχή και βρήκε τα πρόθυμα κορόιδα.